Θάρρος φιδιού
Ο πολιτισμός μας επιβραβεύει τη συνείδηση του φιδιού. Από αυτή ξεπηδούν αφενός οι πρακτικοί προσανατολισμοί και οι πεποιθήσεις του τύπου: «όλα είναι δυνατά» και «όποιος δεν θέλει ν' ακούσει πρέπει να νιώσει», και αφετέρου η στενοκεφαλιά με την οποία επιμένουμε «να ονομάζουμε τα πράγματα με τ' όνομα τους» και να λέμε «τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη».
Επίσης από εδώ προκύπτει και η απαίτηση να λάβουμε απάντηση στο ερώτημα: «είσαι υπέρ ή εναντίον μας;» (λες και δεν υπάρχουν άλλες δυνατότητες). Σε αυτή την κατάσταση, εντοπίζουμε ένα πρόβλημα, κάνουμε τα απαραίτητα, φτάνουμε στο στόχο μας. και έτοιμοι. Τέλος της συζήτησης. Δίχως στόχο, αν παρατηρούμε προσεκτικά.
Μάθαμε πως η σωματική γενναιότητα που πηγάζει από τη συνείδηση φιδιού, -η αποφασιστικότητα να κάνουμε κάθε τι που είναι απαραίτητο για την επιβίωση-, έκανε τις ΗΠΑ μεγάλο κράτος.
Δυστυχώς χρειάστηκε να διαπιστώσουμε πως όλα αυτά δεν αντιστοιχούσαν στα πραγματικά γεγονότα. Φυσικά και κατείχαν σωματικό θάρρος οι πρωτοπόροι. Έπαιζαν τη ζωή τους για να μπορέσουν να πραγματοποιήσουν το όραμα τους και αυτό ανταμείφθηκε. Όμως εκείνοι οι άνθρωποι δεν ήταν πάντα οι ευγενείς νεαροί άγριοι, όπως τους παρουσιάζουν οι ταινίες με τον John Wayne.
Οι πρωτοπόροι για να μπορέσουν να χτίσουν ολόκληρες αυτοκρατορίες, εξαρτιόταν πολύ συχνά από ο ένας από τον άλλο, από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών (που πήρε τη γη από τους Αμερικανούς ιθαγενείς που ζούσαν ήδη εκεί), από εποίκους που αποτελούσαν φτηνά εργατικά χέρια, και από σκλάβους. Στους περισσότερους από αυτούς έλειπε το θάρρος των ανώτερων επιπέδων, ώστε να μη σκέφτονται μονάχα για τη δική τους επιβίωση, αλλά να ονειρευτούν έναν κόσμο όπου όλοι οι άνθρωποι μπορούσαν να ζουν με αφθονία και ευτυχία, δίχως να χρειάζεται να πληρώσει κάποιος άλλος το λογαριασμό, χάνοντας τη γη του ή εκτελώντας κοπιαστική μέχρι θανάτου εργασία.
Μας κράτησαν πολύ καιρό στο σημείο να βρίσκουμε έμπνευση μέσα σε αγαπημένες παλιές ιστορίες, όπου ο πρωταγωνιστής από λαντζιέρης γίνεται εκατομμυριούχος, όπως συμβαίνει στις ιστορίες που έγραφε ο Horatio Alger το 19ο αιώνα. Ένας από τους χαρακτηριστικούς του ήρωες ήταν ένα αποφασιστικό αγόρι που συγκέντρωσε όλο του το σωματικό θάρρος στο να στέκεται σε μια γωνιά του δρόμου και να φωνάζει «εφημερίδες» μέχρι να βραχνιάσει. Κάποια στιγμή βρίσκει μια καλύτερη εργασία και περνά πολύ χρόνο για την υλική του εξασφάλιση, πετυχαίνοντας να φτιάξει ένα μεγάλο σπίτι και μια αξιοπρεπή ύπαρξη μεσαίας τάξης. Ένας τέτοιος νεαρός έχει επιτυχία, επειδή είναι πρόθυμος: να αφήσει πίσω του το φτωχό παρελθόν του, να πιστέψει στο αμερικάνικο όνειρο και να ξαναγεννηθεί σε μια νέα ζωή.
Αυτό το αρχέτυπο συνεχίζει να αποτελεί μέρος της κουλτούρας μας: καταπίνουμε ιστορίες για εκατομμυριούχους που έφτασαν από το τίποτε στην επιτυχία, απελευθερώθηκαν από το φυσικό τους φορτίο και βρήκαν ξανά τον εαυτό τους. Πολύ θα θέλαμε να πιστέψουμε πως κάθε άνθρωπος μπορεί να κατακτήσει με δικές του μονάχα δυνάμεις, όπως στις ιστορίες του Horatio Alger -και ανεξάρτητα από το περιβάλλον του-, την ευμάρεια, να ξεχάσει τον αγώνα επιβίωσης και να ζει ευτυχισμένος και ικανοποιημένος μέχρι το τέλος των ημερών του.
Δυστυχώς τα όνειρα τέτοιου τύπου γίνονται σχεδόν πάντα εφιάλτες, καθώς οι παλιές πληγές εμποδίζουν την επιτυχία. Μπορεί βέβαια με το σωματικό μας θάρρος να πετύχουμε πλούτο και καλή φήμη, όμως αυτό που δημιουργούμε είναι τόσο εύθραυστο όπως τα κάστρα στην άμμο. Όπως πολλοί πρωτοπόροι ή ήρωες του Alger αφήνουμε αχρησιμοποίητες τις ανώτερες μορφές θάρρους, που είναι εκείνες που μας επιτρέπουν να ονειρευόμαστε μια ζωή πληρότητας για εμάς και τον κόσμο γύρω μας κι έτσι ικανοποιούμαστε με την ψεύτικη ασφάλεια του χρήματος, της δύναμης και της κοινωνικής θέσης.
Όταν διαθέτουμε ηθικό θάρρος μπορούμε να κινητοποιηθούμε και υπέρ των ανθρώπων που τυγχάνουν άδικης μεταχείρισης και εκείνους που δεν είδαν ποτέ να γίνεται πραγματικότητα το αμερικάνικο όνειρο τους. Με συναισθηματικό θάρρος μπορούμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και τους άλλους και να διάγουμε μια ακέραιη ζωή. Τότε δεν γλιστράμε μέσα σε έναν εφιάλτη όπου απλά θέλουμε να επιβιώσουμε με κάθε κόστος. Το νοητικό θάρρος μας επιτρέπει να αμφισβητήσουμε το status quo, να απορρίψουμε τη δογματική σκέψη και να επιμείνουμε στη δημιουργικότητα μας - ακόμη και όταν οι άλλοι φοβούνται την αυθεντικότητα μας.
Το θάρρος του κολίμπρι μας δίνει τη δυνατότητα να φέρνουμε την πρόθεση μας σε αρμονία με το όνειρο. Το θάρρος του αετού μας χαρίζει πραγματικά νέες ιδέες που μας προσφέρονται από το ίδιο το Πνεύμα. Ακόμη και το θάρρος του φιδιού έχει το χώρο του στο όνειρο - αν και δεν σήμερα δε χρειάζεται να τολμήσουμε να βγούμε έξω με χιονοθύελλα, για να βρούμε το στάβλο και να αρμέξουμε την αγελάδα. Αν θέλουμε να αφυπνίσουμε ένα όνειρο ζωής, είναι απαραίτητη και πολύ σωματική και ενστικτώδης εργασία. Ωστόσο αυτό το θάρρος του φιδιού, θα πρέπει να επηρεάζεται και να καθοδηγείται από τα ανώτερα επίπεδα.
Κάθε ενεργειακό σώμα περικλείει όλα τα χαμηλότερα. Αυτή η αρχή ισχύει και για τα τέσσερα επίπεδα συνείδησης, και έτσι κάθε μορφή ανώτερου θάρρους εμπεριέχει και το θάρρος των κατώτερων επιπέδων. Αν λοιπόν έχεις έλλειψη ηθικού, νοητικού, συναισθηματικού και σωματικού θάρρους, τότε και το θάρρος Πνεύματος δεν είναι αρκετό (και πιθανόν ούτε το θάρρος της καρδιάς και της ψυχής). Όλα αυτά αγγίζουν το ένα στο άλλο. Αν πραγματικά ονειρεύεσαι θαρραλέα, τότε θα ενεργείς και από καρδιάς.
Είστε έτοιμοι να ονειρευτείτε τον κόσμο σας με το θάρρος του φιδιού;
Alberto Villoldo Courageous Dreaming: How Shamans Dream the World into Being
Αγκαλιάζοντας τη σκοτεινή πλευρά
ΠΡΟΧΩΡΗΜΕΝΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
Το εντατικό πρόγραμμα 6 εβδομάδων για να γίνετε ειδικοί στις αρχαίες σαμανικές τεχνικές επαναφοράς της σκιάς στο φως
Το πλήρες μάθημα 6 εβδομάδων
ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΞΕΚΙΝΑΕΙ
Δευτέρα 22 Ιανουαρίου 2024
Είστε έτοιμοι να ανακαλύψετε το χάρτη που θα σας οδηγήσει στον αληθινό προορισμό της ψυχής σας;
|
