inkamedecine

Όταν διαθέτουμε το δώρο της σοφίας του κολιμπρί, γλιτώνουμε από πολλά βάσανα, γιατί γνωρίζουμε πότε να μιλήσουμε και πότε να παραμείνουμε σιωπηλοί, πότε να δράσουμε και πότε να παραμείνουμε απλά παρατηρητές. Παύουμε να μπαίνουμε εμπόδιο στον δρόμο μας, καθώς ανακτούμε το δικαίωμα που έχουμε από τη γέννησή μας ως συνδημιουργοί ομορφιάς και αρμονίας και ως σοφοί που αντλούν σοφία πέρα από την δική τους. 

Επαναπροσδιορίζουμε το ποια είναι η “δουλειά” μας: σταματάμε να μπερδεύουμε την καριέρα ή το επάγγελμά μας με αυτό το οποίο ήρθαμε εδώ για να κάνουμε. Όλοι μας είμαστε εδώ για να υπάρχουμε, για να μάθουμε, για να διδάξουμε, για να θεραπεύσουμε, για να αποτελέσουμε έμπνευση και ούτω καθ’ εξής και αυτό το έργο μπορεί να πάρει πολλές μορφές και να αλλάξει με την πάροδο του χρόνου. 

Καθώς, μαθαίνουμε πώς να παραμένουμε ακίνητοι σαν το κολιμπρί όταν πετάει και να γινόμαστε μάρτυρες αυτού που βιώνουμε, η αναδιοργάνωση του εξωτερικού κόσμου θα συμβεί φυσικά, χωρίς να χρειάζεται να καταβάλουμε εμείς κάποια επιπρόσθετη προσπάθεια. Και όταν όντως δρούμε, έχουμε περισσότερες πιθανότητες να είμαστε ευθυγραμμισμένοι με τον σκοπό μας, αντί να δρούμε με βάση την ανάγκη να διορθώσουμε τον κόσμο γύρω μας και να τον κάνουμε να προσαρμοστεί στις προσδοκίες μας. 

Τα κολιμπρί δεν είναι παρά μόνο μερικά εκατοστά, ωστόσο κάθε χρόνο αποδημούν από τον Καναδά ως την Νότιο Αμερική, κάνοντας στάση για να αναπληρώσουν τις δυνάμεις τους μόνο αφότου έχουν πετάξει άπειρα μίλια πάνω από τον ωκεανό, όταν φτάσουν στην Κούβα.

 Ξεκινούν γι’ αυτό το ταξίδι παρόλο που δεν έχουν ευνοϊκές πιθανότητες. Και κάθε φορά που τρέφονται, πίνοντας το νέκταρ των λουλουδιών με το μακρύ ράμφος τους, αφήνουν πίσω τους ίχνη γύρης από άλλα λουλούδια. Αυτή η ανταλλαγή δείχνει αμοιβαιότητα: λαμβάνουν θρεπτικά συστατικά που τα συντηρούν και συνεισφέρουν στα λουλούδια επικονιάζοντάς τα. Δεν παίρνουν περισσότερο νέκταρ απ’ όσο χρειάζεται. 

Το δώρο της θεραπείας του κολιμπρί είναι το να δούμε την ζωή μας σαν ένα μυθικό ταξίδι σαν τα αμέτρητα άλλα που τόσοι έχουν κάνει και θα κάνουν, μεγάλα ταξίδια στα οποία τα ονόματα και οι λεπτομέρειες αλλάζουν. Μπορεί να μην ξέρουμε τα ονόματα και τα πρόσωπα των προγόνων μας που ανταπεξήλθαν σε δυσκολίες, ταξιδεύοντας μακριά από το σπίτι τους σε θάλασσες και μέρη που ήταν συχνά αφιλόξενα, ρισκάροντας τα πάντα προκειμένου να ακολουθήσουν το όνειρο μιας καλύτερης ζωής ή το κάλεσμα της εξερεύνησης. 

Μπορεί να μην μάθουμε ποτέ τις ιστορίες των ατόμων που πολέμησαν για να υπερασπιστούν την φυλή ή το χωριό τους και να διατηρήσουν τον τρόπο ζωής τους όταν ήρθαν αντιμέτωποι με εκείνους που ήλπιζαν να τους αφανίσουν προκειμένου να καταλάβουν τα εδάφη τους για κυνήγι και για συλλογή τροφής. Αλλά αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας και τις πιθανότητες που έχουμε, που είναι έμφυτες στις λαϊκές παραδόσεις που μας εμπνέουν, που διαδόθηκαν μέσα από προφορικές παραδόσεις (και πιο πρόσφατα, μέσα από βιβλία και ταινίες).          

Η επιθυμία να αποκτήσουμε αναγνώριση μέσα από τα ατομικά μας επιτεύγματα πηγάζει από το πατριαρχικό κίνητρο: Έχουμε ξεχάσει πόσο μεγάλη τιμή και συγκίνηση είναι να παίζουμε ακόμα και έναν πολύ μικρό, προορισμένο να ξεχαστεί ρόλο, στην ευρύτερη ιστορία της ανθρώπινης εμπειρίας. 

Σε αντίθεση, όταν βρισκόμαστε σε επαφή με το μητριαρχικό μας ένστικτο, αναγνωρίζουμε την αξία της ατομικής μας συνεισφοράς σε αρμονία με αυτή των άλλων και των καιρών. Βλέπουμε ότι η ζωή δεν είναι ένας διαγωνισμός επικεντρωμένος στην νίκη, αλλά στην συνεργατική αλληλεπίδραση. Αναλαμβάνουμε δράση και καθόμαστε ήσυχα, παρακολουθώντας όλα όσα βγαίνουν στην επιφάνεια κατά τη διάρκεια της σιωπής και της ηρεμίας. Πηγαίνουμε μπρος, πίσω, γνωρίζοντας πότε να δώσουμε και πότε να λάβουμε, εκτελώντας έναν αρμονικό και εξαίσιο χορό. 

Στην κατεύθυνση του Βορρά, την κατεύθυνση του κολιμπρί, μπορούμε να εισέλθουμε στην μυθική Εδέμ, τον θρυλικό παράδεισο από τον οποίο εκδιωχθήκαμε, όπου μπορούμε να φάμε από τον καρπό της γνώσης του καλού και του κακού, χωρίς να φοβόμαστε μην τιμωρηθούμε γι’ αυτό. Εδώ είναι ο κήπος όπου οι άγιοι μπορούν να εξελίξουν την σοφία τους.

 

Σε αυτή την πλούσια και γόνιμη γη, μπορούμε και πάλι να αναγνωρίσουμε το ποιοι είμαστε στην πληρότητά μας και τι σημαίνει να είμαστε ο φυσικός εαυτός μας. Περπατάμε και πάλι με ομορφιά, μιλάμε στα ποτάμια και στα δέντρα και στα σύννεφα και κάνουμε διάλογο με το Πνεύμα, ακριβώς όπως κάναμε όταν είμασταν στην πρωταρχική παραδεισένια κατάστασή μας. Ανακαλύπτουμε ότι μπορούμε να έχουμε μια αμοιβαία σχέση συνεργασίας με το θείο. Τότε, επιλέγουμε να ζούμε σε άινι, σε αρμονία. 

Είσαστε έτοιμοι να επιλέξετε μια αμοιβαία σχέση συνεργασίας με το θείο και να ζήσετε σε αρμονία?