Η ανατομία του θάρρους

"Το θάρρος δεν είναι πάντα μία δυνατή κραυγή. Μερικές φορές είναι εκείνη η σιγανή φωνούλα που στο τέλος της ημέρας λέει "αύριο Θα προσπαθήσω ξανά"

                            Mary Ann Radmacher

Σε κάποια αποφασιστική στιγμή, στην ταινία "ο μάγος του Οζ" βγαίνει το φοβισμένο λιοντάρι που δεν μπορεί να βρει το θάρρος να αντιμετωπίσει θαρραλέα και ανοιχτά τον τρομερό μάγο και αποκαλύπτει πώς ο τάχα υπέροχος και ισχυρός Οζ είναι ένας μικρός και αδύναμος ψεύτης. Παρά τη θαρραλέα δράση του και την επίγνωση πως αυτός τον οποίον φοβάται περισσότερο είναι πολύ πιο αναστατωμένος από ότι ο ίδιος, το λιοντάρι  πείθεται για το θάρρος του αφού πρώτα ο μάγος του χαρίσει ένα εντυπωσιακό παράσημο.

Σαν φοβισμένο λιοντάρι, ενεργούμε κι εμείς πολλές φορές με θάρρος αλλά μετά τείνουμε να ξεχνάμε τις πράξεις μας ή να τις μειώνουμε αν δεν συνοδεύονται από τυμπανοκρουσίες. Όταν απουσιάζει η εκτίμηση των άλλων και ο έπαινος για τις πράξεις μας, συνηθίζουμε να μην βλέπουμε τον εαυτό μας τόσο θαρραλέο. Εκείνη τη στιγμή αρχίζει το σύμπαν να μας καθρεφτίζει μία πραγματικότητα δειλίας και πιθανόν να μην επαναλάβουμε τη θαρραλέα πράξη μας.

Οι περισσότεροι θεωρούν θαρραλέο  το να επεμβαίνει κάποιος διασωστικά σε ένα ατύχημα  ή μία έκτακτη ανάγκη αλλά στην πραγματικότητα έχουμε κάθε μέρα την ευκαιρία να δράσουμε θαρραλέα. Μερικές φορές είναι η στιγμή που πρέπει να πούμε μία άβολη αλήθεια που πρέπει να έρθει στο φως. Άλλες φορές χρειάζεται να βρούμε τη δύναμη να σπάσουμε την παράδοση, όσο άβολο κι αν είναι αυτό και, παρά την πιθανότητα αντίστασης, επικρίσεων και ενοχοποιήσεων από το περιβάλλον, να ενεργήσουμε δημιουργικά. Με τέτοιες θαρραλέες πράξεις μπορούμε να ονειρευόμαστε μία νέα πραγματικότητα. Δυστυχώς υποτιμούμε με ευκολία τη σημασία τους και τις αφήνουμε στην άκρη.

Αν ήσουν εκείνος που αντιστάθηκε σε αυτούς που διέπραξαν μια αδικία ή εκείνος που αντιμετώπισε έναν  τύραννο ή εκείνος που αντιστάθηκε στις νόρμες επειδή σου αρέσει να μένεις πιστός στον εαυτό σου αντί να εκδηλώνεις τις προσδοκίες των άλλων, ίσως να σε εκνεύρισε ή να σε πλήγωσε η έλλειψη χειροκροτήματος και υποστήριξης. Ίσως δίχως τιμητικό μετάλλιο ή δημόσιο έπαινο να νομίζεις στο τέλος πως η πράξη σου δεν ήταν και τόσο σημαντική... όμως ήταν.

Ιδέες όπως ότι το θάρρος θα πρέπει να είναι κάτι μεγάλο και δραματικό που σώζει τον κόσμο και εμπνέει παρελάσεις με κομφετί, σε εμποδίζουν να δεις πώς μπορείς να κάνεις πράγματα στην καθημερινότητά σου τα οποία σου δίνουν δύναμη και πράγματι φέρνουν κάτι καλό στον κόσμο.

 Ίσως πρόσφατα να είπες στο σύντροφό σου "λυπάμαι, όταν θύμωσες, υπερασπίστηκα τον εαυτό μου επειδή ένιωσα σαν να μου επιτίθεσαι". Ίσως να σκέφτηκες "Θα μπορούσα να του δείξω εγώ και να τον απότελειώσω με μία ατάκα μονάχα" κι όμως να αποφάσισες να μην επιτρέψεις να φτάσετε σε καυγά αλλά να τον προσκαλέσεις σε μία άλλη μορφή διαλόγου. Ή να ξεπέρασες το φόβο της απόρριψης και να έπεισες  την ομάδα σου να ξανασκεφτεί το υπέροχο σχέδιό της για τη λύση ενός προβλήματος που την πανικοβάλλει. Αυτές οι φαινομενικά ασήμαντες ενέργειες βασίζονται στο πάθος, τη δημιουργικότητα και την ακεραιότητα και είναι πολύ πιο σημαντικές από όσο θέλουν να μας κάνουν να πιστεύουμε.

Φυσικά δεν εξυπηρετεί το να υπερβάλλουμε με τον αυτοέπαινο εξαιτίας μιας και μοναδικής θαρραλέας πράξης που τολμήσαμε όταν ήμασταν φοιτητές, όμως είναι σημαντικό κάθε άνθρωπος να αναγνωρίζει και να εκτιμά όλες τις γενναίες πράξεις του, όσο ασήμαντες κι αν μοιάζουν, καθώς χαρίζουν εξαιρετική ικανοποίηση και εμπνέουν για ακόμη περισσότερες θαρραλέες ενέργειες. Μόνο όταν αναγνωρίσουμε πως ωριμάσαμε στο μεγαλύτερό μας μέγεθος και ζούμε την ανθρωπιά μας με σωστό τρόπο θα βιώσουμε και την αληθινή πληρότητα.

Από το βιβλίο του Alberto Viloldo "Θαρραλέο ονείρεμα"