ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ TOY ΣΟΦΟΥ

 ΜΕΝΟΝΤΑΣ ΑΚΙΝΗΤΟΣ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ

                  Δες τόσα θαύματα που κανένας άλλος δεν έχει δει πριν..................... Δες

 εδώ σήμερα....... όλο το σύμπαν, που κινείται και που δεν κινείται,

 και ότι άλλο μπορεί να επιθυμείς να δεις, όλα είναι συγκεντρωμένα στο Σώμα μου, ... αλλά με αυτά τα μάτια σου δεν μπορείς να δεις Εμένα. Σου δίνω ένα θεϊκό μάτι δες τώρα, κυρίαρχη μου γιόγκα - δύναμη

 -Μπαγκαβάχ Γκίτα

Όταν οι πρόγονοι των ιθαγενών της Αμερικής μετανάστευσαν από την Ασία πριν από 30.000 χρόνια έφεραν μαζί τους ένα σώμα σοφίας από την μακρόχρονη διαμονή τους στους πρόποδες των Ιμαλαΐων. Σύμφωνα με τους μοριακούς αρχαιολόγους που ιχνηλατούν παραλλαγές του μιτοχονδριακού DNA, μια ντουζίνα θαρραλέοι ταξιδιώτες διέσχισαν τις πεδιάδες της Σιβηρίας προς την Βερίγγεια, μια μάζα γης που κάλυπτε τον σημερινό Βερίγγειο πορθμό μεταξύ Ρωσίας και Αμερικής, στην Αλάσκα. Ύστερα κατεβήκανε μέσω της Βόρειας και Κεντρικής Αμερικής στις Άνδεις και από εκεί κάτω μέχρι την Γη του Πυράς. Κατά το ταξίδι τους χτίσανε κατοικίες στους βράχους και ακροπόλεις ανάμεσα στα σύννεφα, όπως το Μάτσου Πίτσου. Στην μυθολογία των Άνδεων ο Βορράς είναι η κατεύθυνση των προγόνων. Ο δρόμος του Σοφού σχετίζεται με τον Βορρά στον θεραπευτικό τροχό και με την αρχαιότατη πρακτική της ακινησίας.

Ο Βορράς δεν είναι μόνο η κατεύθυνση των μεγάλων σοφών του παρελθόντος και των βιολογικών μας προγόνων αλλά και το μέρος που βιώνουμε ηρεμία στη διάρκεια μιας έξαλλης δραστηριότητας. Το Βόρειο Άστρο είναι το μόνο στάσιμο σημείο στον κινούμενο ουρανό. Και στην τοπική αμερικάνικη μυθολογία ο Βορράς σχετίζεται με το κολιμπρί που μοιάζει σαν να είναι απολύτως ακίνητο ακόμη και όταν κουνάει τα φτερά του πάρα πολύ γρήγορα για να μείνει στον αέρα. Μερικά είδη κολιμπρί μεταναστεύουν από τον Καναδά στην Νότια Αμερική κάθε φθινόπωρο πετώντας εκατοντάδες χλμ πάνω από τον απέραντο ωκεανό. Επίσης από το κολιμπρί μαθαίνουμε ότι με την ακινησία έρχεται η ικανότητα να πάμε με τόλμη σε αχαρτογράφητες περιοχές και να κάνουμε την ζωή μας ένα επικό ταξίδι άσχετα πόσους ωκεανούς πρέπει να διασχίσουμε.

Ο δρόμος του Σοφού ακονίζει την ικανότητα μας να υπερβαίνουμε την ασταμάτητη δραστηριότητα του μυαλού που έχει μανία με τις προκλήσεις, τα δράματα και τις καθημερινές λεπτομέρειες της ζωής και να παραμένουμε γαλήνιοι ασχέτως τι συμβαίνει μέσα μας και γύρω μας. Αρχίζουμε να βλέπουμε την τάξη στην καρδιά της αβεβαιότητας και ηρεμία στο μάτι του κυκλώνα. Παρατώντας συγκεκριμένες ιδέες για το πως θα πρέπει να είναι τα πράγματα τελικά, μαθαίνουμε να χαιρόμαστε όταν τα βλέπουμε να εξελίσσονται και να διαλύονται με καλειδοσκοπικό τρόπο, και να οργανώνονται και να αναδιοργανώνονται ανάλογα με τις ιδιοτροπίες της καθημερινότητας.

Είναι στο Βορρά που μαθαίνουμε να αγκαλιάζουμε την παροιμία των Εβραίων «ο Άνθρωπος σχεδιάζει, ο Θεός γελά».

Η πρωτόγνωρη αίσθηση της εσωτερικής γαλήνης που ανεβαίνει στην επιφάνεια όταν ολοκληρώσουμε την δουλειά του σοφού είναι το άμεσο αποτέλεσμα μιας δραστικής αλλαγής στην συνείδηση μας. Μόνο όταν σταματήσουμε να αρπάζουμε και να ποθούμε, αποφεύγοντας και ανησυχώντας, προσπαθώντας και πολεμώντας, μπορούμε να βρούμε την ηρεμία πνεύματος. Στην ακινησία έχουμε πρόσβαση στην σοφία των προγόνων μας. Αυτή είναι η σοφία που η Ψυχή ανάκτησε από την Περσεφόνη, γνώση που αποκτούμε μόνο στον μη-συνηθισμένο κόσμο, όπου βιώνουμε την αιωνιότητα σε κάθε κύτταρο μας. Το δώρο του Βορρά είναι η ακινησία εν κινήσει.

Από την οπτική της νευροεπιστήμης η σοφία του Βορρά σχετίζεται με τον νεοφλοιό που μας επέτρεψε να επιβιώσουμε χωρίς τα δόντια και τα σαγόνια των δυνατότερων, πιο σβέλτων ζώων και αργότερα μαζί του ανακαλύψαμε τα θαύματα της επιστήμης, στέλνοντας το τηλεσκόπιο του Χάμπλ σε τροχιά και θεωρώντας ως δεδομένη την θεωρία των χορδών για να εξηγήσουμε από τι είναι φτιαγμένο το σάμπαν. Συγκεντρωμένες στο πυκνό δίκτυο νευρώνων του νεοφλοιού είναι οι περιοχές της γλώσσας, της προσοχής και της αυτοσυνείδησης καθώς και της εκτίμησης της τέχνης και της ικανότητας να δημιουργούμε ομορφιά. Ο νεοφλοιός πρωτοέδειξε τα δώρα του περίπου 50.000 χρόνια πριν όταν οι πρόγονοι μας άρχισαν να ζωγραφίζουν τις μυστηριώδεις αναπαραστάσεις του κόσμου τους στους τοίχους των σπηλαίων στο Λα οκό της Γαλλίας κατ στην Αλταμίρα της Ισπανίας. Παρ’ όλα αυτά αν η λογική ικανότητα του νεοφλοιού χρησιμοποιηθεί απερίσκεπτα μπορεί να μετατραπεί σε πόλεμο και να προκαλέσει πανωλεθρίες - η καταστροφική δύναμη που πιθανώς απελευθερώθηκε αφότου ο Χόμο Σάπιενς ανακάλυψε τις ζωγραφιές των σπηλαίων, καθώς εξαφανίζαμε τα ξαδέρφια μας τους Νεάντερνταλ.

Αλλά μόλις εξημερώσουμε το ένστικτο του πολεμιστή στο ταξίδι του θεραπευτή στο Νότο, ο νεοφλοιός είναι ελεύθερος να μας υποστηρίξει στα ανώτερα ένστικτα μας και στις εμπνεύσεις μας. Μας παρακινεί να νιώθουμε χαρά, συμπόνια, και εμπάθεια - συναισθήματα που μας ανεβάζουν πέρα από τις μακάβριες ιστορίες του ποιος έκανε τι και σε ποιον που αφορούν τον πρωτόγονο εγκέφαλο.

Τα δώρα του Βορρά είναι προσβάσιμα όταν σταματήσουμε και κοιτάξουμε ότι πηγαίνουμε με χίλια και δεν φτάνουμε πουθενά και ότι κάνουμε τα πάντα και δεν καταφέρνουμε τίποτα. Αρχικά ο δρόμος του Σοφού στο βορρά μοιάζει σαν να είναι η ευκολότερη κατεύθυνση στον θεραπευτικό τροχό για να τον εμπεδώσουμε αρκεί να ακολουθήσουμε τις οδηγίες: Κάτσε! Χαλάρωσε! Απόλαυσε τη θέα! Αλλά δεν μπορείς να πας στον Βορρά χωρίς να θεραπεύσεις την αρσενική σου πλευρά στον Νότο και να ταξιδέψεις πέρα από τον θάνατο για να συναντήσεις το θεϊκό θηλυκό στην Δύση. Και όταν φτάσεις στο Βορρά πιθανόν να καταλάβεις ότι το να μην κάνεις τίποτα είναι πιο δύσκολο από ότι φαίνεται. Και το να μείνεις ακίνητος δεν είναι ο σκοπός από μόνος τους αλλά το αναγκαίο έδαφος, η βασική εξάσκηση για να γίνεις αυτόπτης μάρτυρας της ολότητας του σύμπαντος και να βιώσεις την απεραντοσύνη της δημιουργίας. Στο ταξίδι του σοφού αποκτούμε το θεϊκό μάτι που μας επιτρέπει να κατανοούμε ολόκληρη την φύση της δημιουργίας. Αλλά για να αποκτήσουμε αυτού του είδους την όραση χρειάζεται η ακινησία.

Με τις τρελές ζωές μας σήμερα το να μένουμε σε ακινησία μοιάζει ακατόρθωτο. Είμαστε τόσο συνηθισμένοι στην ταυτόχρονη εκτέλεση πολλών εργασιών και τσεκάρουμε συνεχώς το κινητό και τον υπολογιστή μας που το να ησυχάσουμε για περισσότερο από μερικά δευτερόλεπτα είναι ένα γιγαντιαίο κατόρθωμα. Ακόμη και όταν κάνουμε διαλογισμό και συγκεντρωνόμαστε στην αναπνοή μας δεν μπορούμε να αντισταθούμε στον πειρασμό και ξυνόμαστε, ή αλλάζουμε στάση ή βρίζουμε που δεν βάλαμε το κινητό μας στο αθόρυβο.

Είναι στην φύση του μυαλού να πηδάει από το ένα θέμα στο άλλο και το υπερδραστήριο μυαλό είναι το κέντρο μελέτης των ειδικών του διαλογισμού από αρχαιοτάτων χρόνων. Αλλά το μυαλό μας σήμερα είναι πιο αεικίνητο από ποτέ, πετώντας από το ένα θέμα στο άλλο με την ιλιγγιώδη ταχύτητα των κομμένων αλμάτων σε ταινία δράσης. Αλλά αν μπορείς να βάλεις σε αργή κίνηση την εσωτερική σου ταινία θα μπορέσεις να έχεις πρόσβαση στην απέραντη αποθήκη της σοφίας που είναι η αρχαία τράπεζα μνήμης της ανθρωπότητας.

Στο Βορρά μαθαίνουμε πως ότι ονομάζουμε πραγματικότητα είναι μια ψευδαίσθηση, μολονότι είναι μια πραγματικότητα που όλοι μαζί ξαναδημιουργούμε κάθε στιγμή - «Τι είναι η πραγματικότητα τελικά; Μια καμπούρα που κουβαλάμε όλοι μας, όπως λέει και η κωμικός Λίλι Τόμλιν». Αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι το σύμπαν καθρεφτίζει σε εμάς ακριβώς αυτά που πιστεύουμε, τις προθέσεις μας, την ειλικρίνεια μας. Αυτό που μας συμβαίνει είναι ίο αποτέλεσμα ίου χάρτη της πραγματικότητας που κουβαλάμε μέσα μας. Αν θέλουμε να αλλάξουμε τις εμπειρίες μας, πρέπει να αλλάξουμε τον χάρτη μας.

 Οι νεύρο επιστήμονες   πιστεύουν ότι αυτός ο χάρτης βρίσκεται ενσωματωμένος στα δίκτυα των νευρώνων του εγκεφάλου. Οι σαμάνοι πιστεύουν ότι βρίσκεται στην τοπογραφία του φωτεινού ενεργειακού μας πεδίου. Αλλά ασχέτως που βρίσκεται η δική σου εκδοχή του χάρτη, για να τον αλλάξεις πρέπει να αναβαθμίσεις την ποιότητά του - να ανταλλάξεις τις ξεπερασμένες εκδοχές του με καλύτερες. Αν, όπως τόσοι πολλοί από εμάς σε αυτήν την εποχή, βασίζεσαι σε έναν γεμάτο φόβο, με τεράστιες ελλείψεις, και με πολλή βία, χάρτη για να σε καθοδηγεί στην ζωή, για να ανοιχτείς στην εμπειρία του πνευματικού γιατρικού πρέπει να τον αντικαταστήσεις με ένα απέραντο και απελευθερωτικό χάρτη που να περιλαμβάνει ολόκληρο το σύμπαν. Αυτό είναι που ο πολεμιστής Αρτζούνα ανακαλύπτει στον διάλογο του με τον θεό Κρίσνα, που αποτελεί το κύριο θέμα της Μπαγκαβάτ Γκίτα, ενός αρχαίου ινδουιστικού κειμένου.

Ο Αρτζούνα: η πρόκληση να μείνεις ακίνητος και να συναντήσεις τον θεό

Η Μπαγκαβάτ Γκίτα γράφτηκε σε μια περίοδο που στην μικρή ήπειρο της Ινδικής χερσονήσου μαινότανε αναταραχές μεταξύ των βασιλικών οικογενειών. Καθώς αρχίζει η αφήγηση ο τοξότης Αρτζούνα προετοιμάζεται για να πολεμήσει ενάντια σε έναν επιβλητικό στρατό συγγενών του. Είναι το κάρμα του Αρτζούνα, το καθήκον του να πολεμήσει, αλλά είναι σε βαθιά σύγκρουση μέσα του στην σκέψη ότι θα πολεμήσει το ίδιο του το αίμα. Ο πόλεμος σε αυτόν τον μύθο είναι μια μεταφορά των προκλήσεων που εμφανίζονται όταν χρειάζεται να χειριστούμε τις συγκρούσεις της ανθρώπινης ύπαρξης, και ο Κρίσνα στην συμβουλή του στον Αρτζούνα του μεταδίδει την διαχρονική σοφία για να ηρεμίσει την                            εσωτερική      του    αναταραχή, που τελικά όλοιαντιμετωπίζουμε. Μόνο όταν καθησυχάσουμε τον εσωτερικό πόλεμο μπορούμε να δεχτούμε την σοφία του σύμπαντος.

Ο Αρτζούνα ζητάει από τον Κρίσνα, που κάνει τον αρματηλάτη του, να τον βοηθήσει να αποφύγει την μάχη που σίγουρα θα φέρει θάνατο και βάσανα. Μόλις και οι δύο πλευρές είναι έτοιμες να επιτεθούν ο Κρίσνα σταματάει την δράση, όπως ένας σκηνοθέτης παγώνει την σκηνή μιας

επικής ταινίας λίγο πριν αρχίσει η αιματοχυσία. Όπως και για τον Αρτζούνα έτσι και για εμάς είναι σχεδόν αδύνατο να βρούμε οποιαδήποτε προοπτική στη ζωή μας όταν είμαστε μπλεγμένοι σε πόλεμο με το αφεντικό μας, τον/την σύζυγο μας, ή τα παιδιά μας, - ακόμη και όταν βρισκόμαστε σε μια μάχη για την υγεία μας - και προσπαθούμε να ξεκαθαρίσουμε τι θα κάνουμε. Πρέπει να μένουμε ακίνητοι στη μέση της αναταραχής για να μπορέσουμε να παρατηρήσουμε καθαρά πως οι πράξεις μας και των άλλων, τωρινές και προηγούμενες, ταιριάζουν όλες μαζί στον καμβά της ζωής. Στην άχρονη στιγμή όταν σταματάμε να κινούμαστε και απλώς παρατηρούμε τα δευτερόλεπτα, η σκόνη κάθεται και η μεγάλη εικόνα αποκαλύπτεται. Μετά με αυτόν τον νέο χάρτη της πραγματικότητας που έχουμε στο χέρι μπορούμε να επιλέξουμε με σοφία ποια πορεία θα ακολουθήσουμε.

Έχοντας αφήσει και του δύο στρατούς σταματημένους στη μέση της δράσης ο Κρίσνα δείχνει στον Αρτζούνα πως οι ψευδαισθήσεις του ανήσυχου μυαλού μας εξαπατούν. Το σκέφτεται αυτό και του λέει:

Το μυαλό είναι ασταμάτητο, άστατο, ταραχώδες, άγριο, πεισματάρικο

Πραγματικά νομίζω ότι είναι τόσο δύσκολο να του επιβληθώ όσο και στον αέρα.

Η μάχη είναι μέρος της ζωής του λέει ο Κρίσνα αλλά πρέπει να αντισταθούμε και να μην αφηνόμαστε στα δράματα που δημιουργούμε στις μάχες μας. Έτσι μπορούμε να δράσουμε ανάλογα με το τι είναι αναγκαίο: «χωρίς καμία σκέψη για το αποτέλεσμα/ ανοιχτοί στο ενδεχόμενο της επιτυχίας/αποτυχίας».

Οι συνηθισμένοι νοητικοί χάρτες μας μπορούν να μας βοηθήσουνε να προσανατολιστούμε στην καθημερινότητα αλλά υπάρχουν στιγμές που οι περιορισμοί τους είναι ξεκάθαροι. Όταν οι χάρτες επιβίωσης αναλαμβάνουν τα ηνία τα συναισθήματα και τα σκληροπυρηνικά μας πιστεύω μπλέκονται στα πόδια μας. Όταν γίνεται αυτό πρέπει να σταματήσουμε και να παρατηρήσουμε τι συμβαίνει χωρίς κρίσεις. Στην ακινησία μπορούμε να ακούσουμε μια φωνή από ψηλά. Τότε συνειδητοποιούμε ότι το πνεύμα ήταν πάντα μαζί μας, καθοδηγώντας το άρμα μας όπως ο Κρίσνα καθοδηγούσε τον Αρτζούνα και του λέει:

για τον άνθρωπο που θέλει να ωριμάσει,

η πειθαρχία της δράσης είναι το μονοπάτι για τον ήδη ώριμο, η γαλήνη είναι ο δρόμος

Όπως το κολιμπρί πετάει πάνω από τον ωκεανό απαντώντας σε ένα μακρινό κάλεσμα, μπορούμε και εμείς να βασιστούμε στην εσωτερική καθοδήγηση να μας οδηγήσει με ασφάλεια στην άλλη ακτή. Ο Κρίσνα εξηγεί σιον Αρτζούνα πως ότι κάνουμε μπορεί να γίνει μια προσφορά στον Θεό και ότι δεν θα πρέπει να είμαστε προσκολλημένοι σε συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Μερικές φορές όταν βγαίνουμε εκτός πορείας είναι επειδή είναι γραφτό μας να βιώσουμε κάτι διαφορετικό από αυτό που είχαμε σχεδιάσει. Το πνεύμα μπορεί να έχει σχέδια για την ζωή μας που δεν έχουνε νόημα για εμάς εκ πρώτης όψεως. Υπάρχει μια μεγαλύτερη τάξη που είναι αόρατη στους ανθρώπους, όπως λέει ο Κρίσνα, και πρέπει να ευθυγραμμιστούμε με αυτό το ανώτερο σχέδιο.

Στην ακινησία μπορούμε να λάβουμε όση καθοδήγηση θέλουμε πρόθυμα να δεχτούμε. Μερικές φορές το μόνο που θέλουμε είναι να ξερουμε πώς να απαντήσουμε στον αγαπημένο/αγαπημένη μας ή στα παιδιά μας. Αλλες φορές μπορεί να είμαστε έτοιμοι να μάθουμε την αληθινή φύση της πραγματικότητας και του κόσμου. Μπορούμε να βάλουμε τον πήχη όπου θελουμε. Μπορεί να κληθούμε να δράσουμε ή να μην δράσουμε, (μη δράση δεν σημαίνει να μην κάνουμε τίποτα, αλλά να κάνουμε μια συνειδητή επιλογή να μην εμπλακούμε, να αφήσουμε τα προβλήματα που μπορούν να λυθούν από μόνα τους να το κάνουν). Το να μην δρούμε μπορεί να είναι πιο δυνατό από το να δρούμε: απαιτεί μεγάλη δύναμη να μην κινηθείς ή να μην αντιδράσεις ή να μην σώσεις κάποιον. Το να μην πράττουμε είναι η βασική εξάσκηση του Βορρά όταν επιλέγουμε να απομακρυνθούμε από την δράση και να μείνουμε ακίνητοι. Το ύφασμα της πραγματικότητας μας αποκαλύπτεται και αναγνωρίζουμε την εκπληκτική ακρίβεια του. Το να αντιληφθούμε την κρυμμένη στόφα της ζωής είναι πραγματική σοφία. Το να ξέρουμε πως ταιριάζουμε με την μεγάλη ιστορίας της δημιουργίας και το να υφαίνουμε το ύφασμα της μας δίνει την οπτική του σοφού. Όπως ο Αρτζούνα, βιώνουμε την τελειότητα της ζωής όταν γινόμαστε αυτόπτες μάρτυρες της τεράστιας έκτασης του πνεύματος:

Είσαι ο πρώτος των θεών, η αρχαία Ψυχή

Είσαι το υπέρτατο μέρος ανάπαυσης του σύμπαντος

είσαι ο Γνώστης και Αυτό που πρέπει να γνωρίζουμε και ο Υπέρτατος Στόχος. Και από Εσένα ο κόσμος διαχέεται.

Ω Εσύ ατέλειωτη μορφή.

Είσαι ο Αέρας, και ο Θάνατος και η Φωτιά και η Σελήνη και ο Άρχοντας του Νερού.

Είσαι ο πρώτος άνθρωπος ο Αρχαιότερος όλων.

Μιας και οι περισσότεροι από εμάς είναι απίθανο να γνωρίσουμε τον Κρίσνα πως μπορούμε να δούμε με τα μάτια μας τις ατέλειωτες εργασίες της δημιουργίας; Στον Δυτικό κόσμο μάλλον θα στραφούμε στην επιστήμη και όχι στο πνεύμα. Ο Γάλλος ανθρωπολόγος Κλόντ Λεβί Στράους είπε ότι για να γνωρίζουμε τις εργασίες του σύμπαντος πρέπει πρώτα να καταλάβουμε τις εργασίες μιας λεπίδας χορταριού: πως η φωτοσύνθεση μετατρέπει το φως σε ζωή και πως οι ρίζες αυτού του φυτού απορροφούν μεταλλικά στοιχεία από την γη. Ένας αυτόχθονος όμως πλησιάζει το θέμα από μια άλλη οπτική: Για αυτόν για να γνωρίζει τις εργασίες μιας λεπίδας χόρτου πρέπει πρώτα να ξέρει διαισθητικά πως δουλεύει το σύμπαν - πως σχηματίστηκαν οι ήλιοι και οι γαλαξίες. Σήμερα ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία έχουμε την ευκαιρία να τα κάνουμε και τα δύο.

Ένας από τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους να ηρεμίσουμε την μανιακή δραστηριότητα του νου και να βιώσουμε την ακινησία είναι να προσέξουμε το κενό μεταξύ των αναπνοών. Είναι στην ανάπαυλα - στη στιγμή μεταξύ της εισπνοής και της εκπνοής - που βρίσκεις την ακινησία. Η αναπνοή είναι μια αυτόνομη αντίδραση που δεν μπορούμε να την σταματήσουμε τελείως αλλιώς πεθαίνουμε. Αλλά μπορούμε να αλλάξουμε τον ρυθμό της αναπνοής. Οι ασκήσεις αναπνοών, πολλές από αυτές αρχαίων τεχνικών, είναι σχεδιασμένες να φέρουν το μυαλό σε κατάσταση ηρεμίας και ισορροπίας. Έχουμε την δύναμη να καλλιεργήσουμε ηρεμία πνεύματος συνειδητά ελέγχοντας την αναπνοή. Καθώς καλλιεργείς την ακινησία οι καθημερινές προκλήσεις σταματούν να λαμβάνουν διαστάσεις κρίσεων. Όταν μπορείς να δεις την μεγάλη εικόνα, ο κόσμος γίνεται ένα μέρος αφθονίας που υποστηρίζει μια πλούσια και γεμάτη ανταμοιβές ζωή. Ο αγώνας δρόμου να προχωρήσεις δίνει την θέση του στην συνειδητοποίηση πως η ζωή δεν χρειάζεται να είναι μια πάλη. Στον Βορρά καλείσαι να φέρεις ομορφιά, θεραπεία και ειρήνη σε εσένα και στον κόσμο. Πως είναι καλύτερα να το κάνεις μπορεί να μην είναι άμεσα πασιφανές αλλά όταν συνεχίσεις να εξασκείσαι την

ακινησία θα σου αποκαλυφθεί. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να δεσμευτείς στην θεραπεία και να αφήσεις το Πνεύμα να φροντίσει τις λεπτομέρειες. Όπως εξηγεί ο Κρίσνα στον Αρτζούνα:

Αυτοί που βρίσκουν καταφύγιο σε εμένα

Που πασχίζουν να απελευθερωθούν από τα γηρατειά και τον θάνατο,

Ξέρουν την απόλυτη ελευθερία και τον Εαυτό και την φύση της δράσης

Προσκύνημα: Ένα ταξίδι του Βορρά

Πριν μερικά χρόνια γνώρισα μια γυναίκα, την Χλόη, που είχε αρχίσει μια μάχη για την υγεία της. Επέλεξε να κάνει ένα προσκύνημα, μια συνήθεια πολύ διαδεδομένη ειδικά στην Ευρώπη τον Μεσαίωνα. Το προσκύνημα της θα την πήγαινε στην βορειοδυτική Ισπανία, σχεδίαζε να βρει τα βήματα του Αποστόλου Σαντιάγκο, Αγίου Ιακώβου, που περπάτησε από την Μεσόγειο μέχρι το Σαντιάγκο ντε Κομποστέλλα, ένα ταξίδι 800 χλμ. Ενα προσκύνημα αφορά μια γεωγραφική περιοχή και η διαδρομή του Σαντιαγκο ή ο δρόμος του Αγίου Ιακώβου είναι δημοφιλής εδώ και πολλά χρόνια στους προσκυνητές που κάνουν με τα πόδια ένα μέρος ή όλη την διαδρομή. Ενα προσκύνημα είναι περισσότερο από μια πεζοπορία στην ύπαιθρο, είναι επίσης ένα εσωτερικό ταξίδι, χρόνος για εσωτερική περισυλλογή. Πολλοί προσκυνητές αφιερώνουν το ταξίδι αυτό σε κάτι μεγαλύτερο από αυτούς. Η Χλόη έλπιζε το προσκύνημα να της έδινε μια ανανεωμένη αίσθηση σκοπού και διαύγειας που θα της επέτρεπε να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της υγείας της.

Μερικές ημέρες αφού είχε αρχίσει το ταξίδι της η Χλόη νόμιζε ότι άκουσε μια απαλή φωνή να της λέει ότι θα έπρεπε να νηστέψει για 3 ημέρες πίνοντας μόνο νερό, και μετά να φάει για 3 ημέρες, εναλλάξ για όλο το ταξίδι. Όταν έφτασε στο Σαντιάγκο ντε Κομποστέλλα τρεις μήνες μετά είχε βελτιωθεί η υγεία της. Ενώ αποδίδει την ανάρρωση της στην θεϊκή παρέμβαση είμαι σίγουρος ότι η νηστεία βοήθησε να λειτουργήσουν τα συστήματα αυτοϊασης που έχουμε στο σώμα μας. Και η ακινησία και η γαλήνη που βίωσε της επέτρεψαν να καταλάβει τα μαθήματα που έπρεπε να μάθει από την αρρώστια της.

Δεν χρειάζεται να κάνεις αυτό το προσκύνημα για να αποκομίσεις τα θεραπευτικά οφέλη του. Μπορείς να δουλέψεις το καθημερινό σου

«ταξίδι» για να πας σιη δουλειά, ή να επισκεφθείς την αποξενωμένη κόρη σου, ή σαν την Χλόη να βρεις τον τρόπο για την ευεξία μέσα από ένα προσκύνημα. Όποιο και αν είναι το ταξίδι θα έχει έναν εξωτερικό παράγοντα με εμπόδια που πρέπει να ξεπεράσεις και ένα εσωτερικό παράγοντα που περιλαμβάνει την άνευ όρων παράδοση, ανακάλυψη και πολύ πιθανόν συναισθηματικές προκλήσεις καθώς θα ανοίγεσαι και θα ξαναφτιάχνεις τον συναισθηματικό σου χάρτη με την βοήθεια του πνεύματος. Μόλις έχεις ξεκάθαρη εικόνα του χάρτη της ζωής σου και της θεραπείας σου, μπορείς να δράσεις ανάλογα για να ευθυγραμμιστείς με την νέα σου κατεύθυνση.

Σε πολλούς πολιτισμούς ιθαγενών το προσκύνημα είναι κατά παράδοση μια μοναχική αναζήτηση οράματος. Ο αναζητητής προετοιμάζει το μυαλό του με ένα συνδυασμό νηστείας και υπερ-τροφών. Μετά πάει βαθειά στο δάσος ή σε άλλη τοποθεσία στην φύση και ανοίγεται στην θεϊκή καθοδήγηση.

Η αναζήτηση οράματος είναι το τελευταίο πολύ σημαντικό βήμα για να λάβεις το πνευματικό γιατρικό. Αλλά πρώτα πρέπει να τελειώσεις το ταξίδι στον θεραπευτικό τροχό και να ακολουθήσεις τον οραματιστή στην Ανατολή.

ALBERTO VILLOLDO

Από το βιβλίο  one spirit medecine