Το τα§ίδι του θεραπευτή

ΑΠΟΒΑΛΛΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ
ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΠΛΗΓΕΣ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή ενός ανθρώπου που πρέπει να συναντήσει το παρελθόν του. Για τον ονειροπόλο και για αυτούς που δεν έχουν παρά μια σύντομη γνωριμία με την δύναμη, αυτή η στιγμή είναι συνήθως κάτι που συμβαίνει στο νεκροκρέβατο τους καθώς παζαρεύουν με την μοίρα για λίγες ακόμη στιγμές ζωής.

Αλλά για τον οραματιστή, το πρόσωπο της δύναμης, αυτό συμβαίνει όταν είναι μόνος του μπροστά σε μια φωτιά, όταν επικαλείται το δικό του παρελθόν και τα φαντάσματα του να εμφανιστούν μπροστά του, όπως οι μάρτυρες σε μια δίκη. Αυτή είναι η δουλειά του θεραπευτή όταν αρχίζει ο θεραπευτικός τροχός.

Στο Νότιο ημισφαίριο που κατοικούν οι παραδόσεις της Γης των Άνδεων, ο αστερισμός του Σταυρού του Νότου έχει μια εξέχουσα θέση στην ψυχή και στον ουρανό, όπως η Μεγάλη Άρκτος και το Βόρειο Άστρο οδηγούν τους κατοίκους του Βόρειου ημισφαιρίου. Τα 4 αστέρια του Σταυρού του Νότου προσανατολίζουνε τον οραματιστή και συμβολικά αντανακλούν την πρόοδο μέσα από τα 4 στάδια του θεραπευτικού τροχού που οδηγούν στην θεραπεία του Πνευματικού Γιατρικού. Το ταξίδι του θεραπευτή ξεκινά στον Νότο στον θεραπευτικό τροχό.

Ο Νότος είναι η περιοχή του φιδιού: στην κοσμολογία των ιθαγενών ο Γαλαξίας είναι το ουράνιο ερπετό. Σε όλες τις παραδόσεις το αρχέτυπο του φιδιού αντιπροσωπεύει την σεξουαλικότητα και την δύναμη της ζωής. Οι ανατολικές παραδόσεις σχετίζουν το ερπετό με την κουνταλίνι, μια ζωτικής σημασίας δύναμη που συχνά χρησιμοποιεί σαν σύμβολο ένα φίδι τυλιγμένο στην βάση της σπονδυλικής στήλης. Το ερπετό αντιπροσώπεύει τα ένστικτα και τον κυριολεκτικό σκέψης, τα πάντα είναι όπως τα βλέπουμε, χωρίς αποχρώσεις ή αμφιβολίες, που συνοψίζεται στην έκφραση «είναι αυτό ακριβώς που είναι». Σε αυτήν την λειτουργία οι αισθήσεις και τα συναισθήματα δεν υπάρχουν. Σαν το ερπετό που έχει ψυχρό αίμα ενεργούμε χωρίς συναίσθημα.

Κάποιες φορές η ικανότητα να βλέπουμε μέσα από τα μάτια του φιδιού είναι αυτό που χρειαζόμαστε. Όταν κινδυνεύουμε και ο φόβος μπορεί να μας πανικοβάλει και να κάνουμε λάθος επιλογές, το να αντιδράσουμε με βάση το ένστικτό μας μάς εξασφαλίζει την επιβίωση. Αν στεκόμαστε σε μια ανοιχτή βουνοκορφή και πέφτουν αστραπές γύρω μας, δεν είναι ώρα για περισυλλογή αλλά για το ερπετοειδές ένστικτο μας να μπει μέσα φωνάζοντας και να μας πει να βρούμε ένα ασφαλές καταφύγιο.

Το ερπετό μάς υπενθυμίζει της σύνδεση μας με την γη, την πηγή της διατήρησης και της υποστήριξης. Η σωματική πλευρά της σάρκας, του χώματος, και των βράχων ξυπνά τις αισθήσεις μας και μας συνδέει με το φίδι για να ξεπερνάμε τις παλιές ικανότητες μας και τις αφήνουμε πίσω. Η δουλειά του θεραπευτή είναι να αφήσει τους ρόλους και τις ταυτότητες που δεν μας εξυπηρετούν πια και να εμπιστευτούμε ότι μπορούμε να επιβιώσουμε χωρίς αυτά. Μένοντας σε επαφή με αυτά που αισθάνεται το σώμα μας μπορούμε να αντιδράσουμε ενστικτωδώς χωρίς να μελετάμε πολύ αυτό που κάνουμε. Μια έγκυος δεν αναμασάει τις σκέψεις της για το αν θα γεννήσει ή όχι. Εμπιστεύεται την εσωτερική σοφία του σώματος της και αφήνεται στις συσπάσεις.

Το ερπετό μας βοηθάει να προχωρήσουμε μπροστά όταν πρέπει να αφήσουμε πίσω παλιές ταυτότητες και να κάνουμε μια δραστική αλλαγή. Αν κολλήσουμε στο επίπεδο της συνείδησης του ερπετού όμως ζούμε απρόσεκτα, ασχολούμαστε με τη δική μας καλοπέραση και επιβίωση χωρίς να σκεφτόμαστε τα συναισθήματα ή τις ανάγκες των άλλων. Κολλάμε σε αυτά που ξέρουμε - στις ταυτότητες και τους ρόλους που μας υπηρετούσαν στο παρελθόν. Πολύ συχνά αυτές οι ταυτότητες σχηματίστηκαν περισσότερο από τις κοινωνικές συνθήκες και την επιρροή των γονιών μας παρά από οποιαδήποτε εντελώς δική μας συνειδητή επιλογή. Επειδή ο πρωτόγονος ερπετοειδής εγκέφαλος βρίσκει ανακούφιση στην οικειότητα, υπό την επήρεια του αποφεύγουμε την αλλαγή ακόμη και όταν οι παλιοί ρόλοι δεν μας ταιριάζουν πια. 'Ενας άντρας παντρεύεται, όμως διστάζει να αφήσει τον εργένικο τρόπο ζωής. Μια γυναίκα παντρεύεται όμως δυσκολεύεται να φύγει από την οικογένεια της για να φτιάξει ένα δικό της σπιτικό. Κάποιος συνέρχεται από μια απειλητική αρρώστια όμως παραμένει ασθενής, ευάλωτος και φοβισμένος. Κοιτάμε το χθες δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε τις πιθανότητες που είναι ακριβώς μπροστά μας. Και όπως τα μάτια του φιδιού είναι πιο αδύναμα όταν θα βγάλει το πουκάμισο του η αντίληψη μας στενεύει όταν αντιστεκόμαστε στην αναγκαία αλλαγή. Βλέπουμε μόνο κίνδυνο, όχι ευκαιρία, χάνουμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε νέους τρόπους ύπαρξης που θα μπορούσαν να μας κάνουν πιο ευτυχισμένους ή να μας οδηγήσουν σε μια βαθύτερη ανακάλυψη του εαυτού μας.

Η Ρόμπιν, μια γυναίκα λίγο πριν τα 40 της, μητέρα δύο έφηβων αγοριών ήρθε σε εμένα για σαμανική θεραπεία σε ένα κρίσιμο σημείο της ζωής της. Είχε τρελαθεί επειδή οι έφηβοι γιοι της έμοιαζαν να την χρειάζονται μόνο για τα καθαρά ρούχα και το καθάρισμα των δωματίων. Όμως δεν είχε άλλη ταυτότητα από το «μάνα» και όσο και αν αναστατωνόταν ότι ο ρόλος της γύριζε γύρω από το να είναι υπηρέτρια, τρόμαζε περισσότερο πως θα ήταν η ζωή της αν δοκίμαζε κάτι άλλο - ίσως μια δουλειά στην διαφήμιση, την προηγούμενη καριέρα της. Η Ρόμπιν ήξερε να σχεδιάζει διαφημίσεις για περιοδικά γυναικείων ρούχων, αλλά ο τομέας της είχε προχωρήσει χωρίς να τον παρακολουθεί και δεν είχε ιδέα από διαδικτυακό μάρκετινγκ, μηχανές αναζήτησης, ή εικονικά καταστήματα.

Όταν ήρθε στο γραφείο μου, η Ρόμπιν παραπονέθηκε ότι η ζωή στο σπίτι την θύμωνε και αρρώσταινε: είχε βάλει βάρος, και όταν προσπαθούσε να συνετίσει ία παιδιά της, την έπιανε ταχυκαρδία και της ερχόταν πονοκέφαλος. Κάθε πρωί ξυπνούσε σαστισμένη και δεν μπορούσε να σκεφτεί καθαρά αν δεν έπινε πολλούς καφέδες. Της ζήτησα να αρχίσει να τρώει φαγητά πλούσια σε Ω3 λιπαρά που επισκευάζουν τον ιππόκαμπο της εξηγώντας ότι αυτό θα την βοηθούσε να ξεφύγει από τον παλιό τρόπο σκέψης που την κρατούσε δέσμια στον ρόλο της μάνας/υπηρέτριας για πολύ περισσότερο χρόνο από όσο ήταν καλό για εκείνη ή τα παιδιά της. Της ζήτησα να μην αγγίξει γλουτένη και γαλακτοκομικά για ένα μήνα για να δω αν θα αντιδρόσει σε κάποιο από αυτό και να αποφεύγει την ζάχαρη και τους κατεργασμένους υδατάνθρακες.

Στην επόμενη συνεδρία, 3 εβδομάδες μετά, της έκανα καθαρισμό και φωτισμό για να φύγουν τα παλαιό αποτυπώματα από το φωτεινό ενεργειακό της πεδίο. Έπειτα άναψα ένα μεγάλο κερί που έχω στο γραφείο μου και είπα στην Ρόμπιν να γράψει τους ρόλους που δεν την έκαναν να νιώθει άνετα, να φυσήξει μια προσευχή και να κρατήσει το χαρτάκι στην φλόγα για να καεί. Μόλις η ζέστη θα έφτανε στα δάχτυλα της θα το έριχνε σε ένα μεταλλικό γεμάτο άμμο μπολ. Αυτή η τελετή της εξήγησα ήταν ένας τρόπος για να απελευθερώσει συνειδητό τους ξεπερασμένους ρόλους που ενημέρωναν την παλιό της ταυτότητα, συμβολικά μετατρέποντας τους σε στάχτες.

Ο πρώτος ρόλος ήταν της υπηρέτριας. «Έχω τελειώσει με αυτόν» ουσιαστικά φώναξε. Μετά έκανε τους ρόλους της μαγείρισσας γρήγορου φαγητού, της καθαρίστριας, της συζύγου και τελικό της διαχειρίστριας διαφήμισης. Βγάζοντας τον ρόλο της προηγούμενης καριέρας ανοίχτηκε σε ένα νέο ρόλο που συμπεριελόμβανε και τις αλλαγές στον τομέα της και τις αλλαγές στον εαυτό της. Έλπιζε να χρησιμοποιήσει τις ικανότητες της με έναν νέο τρόπο - ίσως στην διαφήμιση ίσως σε άλλον τομέα.

Οι σαμάνοι γνωρίζουν εδώ και πολύ καιρό αυτό που τώρα επιβεβαιώνουν οι νευροεπιστήμονες - την δύναμη της τελετής για να αλλάξει ο εγκέφαλος. Μικρές τελετές σαν αυτές που έκανε η Ρόμπιν σε βοηθάνε να ανεβάσεις το επίπεδο συνειδητότητας έξω από το κυριολεκτικό λιμπικό εγκέφαλο σε υψηλότερης συχνότητας δίκτυα νευρώνων. Καθώς η Ρόμπιν παρέδιδε τους ρόλους της στην φωτιά αναστέναξε βαθιά με ανακούφιση. Όμως αποφάσισε να κρατήσει έναν ρόλο - της μητέρας. «Θα είμαι η μητέρα τους όλη τη ζωή μου αλλά όχι πια η υπηρέτρια», εξήγησε. Αν η Ρόμπιν έκαιγε τους ρόλους της χωρίς να επισκευάσει τον ιππόκαμπο, αυτή η άσκηση θα ήταν λίγο περισσότερο από μια γραφική κίνηση βασισμένη σας καλές προθέσεις. Οι καλές προθέσεις ξεχνιούνται εύκολα και η θέληση μπορεί να καμφθεί με τον καιρό, κάνοντας το δύσκολο να αλλάξεις ριζικά τον τρόπο σκέψης ή συμπεριφοράς.

Μετά την συνεδρία μας, η Ρόμπιν πήγε σπίτι και ενημέρωσε τους άντρες της οικογένειας της, συμπεριλαμβανομένου και του συζύγου της ότι θα πήγαινε ξανά σχολείο για να μάθει για το διαδικτυακό μάρκετινγκ. Αν ήθελαν φαγητό, θα έπρεπε να μαγειρέψουν μόνοι τους. Αν ήθελαν καθαρά ρούχα θα έπρεπε να μάθουν να λειτουργούν το πλυντήριο και το στεγνωτήριο. Και η Ρόμπιν συνέχισε την ζωή της με βάση αυτήν την απόφαση. Για 2 εβδομάδες το σπίτι ήταν σαν πεδίο μάχης, με άπλυτα πιάτα και βρώμικα ρούχα παντού. Αλλά μετά η πείνα και η βρώμα ανάγκασε τους άντρες στο σπίτι να αρθούν των περιστάσεων.

Στο ταξίδι του θεραπευτή πρέπει να εμπιστευτείς ότι όπως η φύση προστατεύει το φίδι όταν αλλάζει δέρμα, το απαλό ευάλωτο και πιο κρυφό σου σημείο θα είναι ασφαλές χωρίς τους ρόλους και τις ταυτότητες που αποβάλλεις. Επειδή ήταν η μεγαλύτερη στην τάξη της στο τοπικό δημόσιο κολλέγιο, η Ρόμπιν φοβήθηκε με την νέα της κατεύθυνση. Και έπρεπε να συγκρατεί τον εαυτό της από το να σώσει τα παιδιά και τον άντρα της από το χάος. Αλλά επισκευάζοντας τον ιππόκαμπο της, το κέντρο του εγκεφάλου που σχετίζεται με την μάθηση, της επέτρεψε όχι μόνο να απελευθερώσει τους,παλιούς της ρόλους αλλά και να αποκτήσει νέες ικανότητες που θα την βοηθούσανε να προκόψει σαν ειδικός μάρκετινγκ αντί απλώς να επιβιώνει σαν σπιτονοικοκυρά.

Η Ρόμπιν και εγώ δουλέψαμε να αλλάξει την εικόνα του αρχέτυπου της μάνας με ένα τεράστιο στήθος που έτρεφε τους πάντες εις τους αιώνες των αιώνων, σε αυτόν μια θηλυκής ιαγουάρου που σπρώχνει τα μικρά της με σταθερή κίνηση για να τους δείξει ότι είναι ώρα να φύγουν από την φωλιά.

Ο Πάρσιφαλ και ο η θεραπεία του Αρσενικού

Ο μύθος του Πάρσιφαλ, ενός ιππότη της Στρογγυλής Τραπέζης του Βασιλιά Αρθούρου, δείχνει την αρχετυπική αναζήτηση για ολοκλήρωση και θεραπεία, τη μάχη να αφήσεις τις ταυτότητες του παρελθόντος για να εξελιχθείς. Για τον Πάρσιφαλ η δουλειά του φιδιού είναι να θεραπεύσει το πληγωμένο αρσενικό: να ενσαρκώσει το νέο, περισσότερο φωτισμένο αρσενικό ενσωματώνοντας το εσωτερικό θηλυκό του - ποιότητες όπως η ομορφιά, οι αισθήσεις και η αγάπη που στους περισσότερους άντρες είναι αδρανείς, πρέπει να αφυπνιστούν και να ενεργοποιηθούν.

Το κεντρικό στο μύθο του Πάρσιφαλ είναι το Ιερό Δισκοπότηρο, το άγιο ποτήρι του Χριστού. Η ενσωμάτωση του θηλυκού που θεραπεύει, το Δισκοπότηρο είναι το αντικείμενο που ψάχνει ο Πάρσιφαλ

Σύμφωνα με τον μύθο ο Πάρσιφαλ - που το όνομα του σημαίνει αθώος χαζός - ήταν ένα ανήλικο παιδί που ο πατέρας του είχε πεθάνει. Μεγάλωσε με την μητέρα του στα δάση του Ουαλίας προστατευμένος από τους άντρες και τους πολεμικούς τρόπους. Αλλά στην εφηβεία, είδε μια ομάδα ιπποτών να τρέχουνε μέσα στα δάση με τις γυαλιστερές τους πανοπλίες και τα κυματιστά λάβαρα μοιάζανε σαν σειρήνες για τον μικρό. Η ορμή του να γίνει άντρας και να αποδείξει το θάρρος του ανακινούταν μέσα του κατά καιρούς και έτσι ο Πάρσιφαλ αποφάσισε να ακολουθήσει τους ιππότες στην αναζήτηση του Δισκοπότηρου.

Η μητέρα του τρελάθηκε στην προοπτική ότι θα έχανε τον γιό της. Ήθελε

να μείνει για πάντα το αγοράκι της, ασφαλές στο πλευρό της στο σπίτι

τους. Ήξερε καλά ότι αν γινόταν ιππότης θα ζούσε μια ζωή γεμάτη

καβγάδες και μάχες με εχθρούς σε μακρινούς τόπους. «Αν πρέπει να

φύγεις, υποσχέσου μου ότι θα παραμείνεις αγνός και δεν θα κάνεις

ερωτήσεις, του είπε η μάνα του. Και ότι πάντα θα φοράς αυτό το καθημερινό πουκάμισο για να σου θυμίζει την μάνα σου και την σταθερή της αγάπη». Όντας ένας υπάκουος γιος ο Πάρσιφαλ συμφώνησε σε αυτά. Όταν είμαστε νέοι ακολουθούμε τις οδηγίες των γονιών μας και τις υποδείξεις του πολιτισμού μας, ανίδεοι του πόσο περιοριστικοί μπορούν να γίνουν αυτοί οι προδιαγεγραμμένοι ρόλοι στη ζωή μας.

Ο Πάρσιφαλ πήγε να βρει τους ιππότες, δεχόμενος την πρόκληση να ψάξει για το Ιερό Δισκοπότηρο. Λίγο αφότου άφησε το δάσος συνάντησε μια ανύπαντρη κοπέλα, την Λευκανθή, «ή άσπρο λουλούδι», που ετοίμαζε γαμήλια τελετή. Η Λευκανθή αντιπροσωπεύει την αγνή θηλυκή ενέργεια που υπάρχει σε όλους μας, άντρες και γυναίκες. Ο Πάρσιφαλ πρέπει να διεκδικήσει την εσωτερική αγάπη αν πρόκειται να γίνει ένας ολοκληρωμένος άντρας. Αλλά με τα λόγια της μάνας του στα αυτιά ο Πάρσιφαλ κράτησε τον όρκο του και αρνήθηκε να παντρευτεί την Λευκανθή, επιλέγοντας την ζωή του πολεμιστή. Ακόμη και σήμερα οι νεαροί άντρες μυούνται πρώτα στον πόλεμο και όχι στην αγάπη.

Συνεχίζοντας την αναζήτηση του ο Πάρσιφαλ συνάντησε τον Κόκκτνο Ιππότη, που μόλις είχε έρθει από την Αυλή του Βασιλιά Αρθούρου και είχε νικήσει τους πόντες. Όταν ο Πάρσιφαλ τον ρώτησε πως μπορούσε και εκείνος να γίνει ιππότης, ο Ιππότης τον έστειλε στον Βασιλιά Αρθούρο. Κανείς την Αυλή δεν τον πήρε στα σοβαρά και όταν ζήτησε ένα άλογο και την πανοπλία του Κόκκινου Ιππότη ο Αρθούρος γέλασε. «Αν μπορείς να νικήσεις τον Κόκκινο Ιππότη·, είπε στον Πάρσιφαλ, «το άλογο και η πανοπλία είναι δικό σου·. Προς έκπληξη όλων ο Πάρσιφαλ όχι μόνο προκάλεσε τον Κόκκινο Ιππότη αλλά κέρδισε την μονομαχία, σκοτώνοντας τον. Αυτό ξύπνησε τον ανδροπρεπή πολεμιστή μέσα του αλλά πίσω από την αλαζονεία του, ο ανδρισμός του δεν είχε ολοκληρωθεί. Κάτω από την πανοπλία φορούσε ακόμη το καθημερινό πουκάμισο της μάνας του.

Φεύγοντας πάλι, ο Πάρσιφαλ έφτασε σε ένα κάστρο που τελικό ήταν το μέρος που ο μυθικός βασιλιάς Ψαρός κρατούσε υπό την προστασία του το Ιερό Δισκοπότηρο. Πληγωμένος στα αχαμνό του - μερικές παραλλαγές του μύθου λένε επειδή κακομεταχειρίστηκε τις σεξουαλικές του δυνάμεις - ο βασιλιάς Ψαρός αντιπροσωπεύει τον άντρα που η αρσενική του ενέργεια είναι ανολοκλήρωτη. Επειδή ο βασιλιάς δεν έκανε απογόνους η γη του ήταν άγονη και οι υπήκοοι του δυσαρεστημένοι. Αυτή είναι η κατάσταση του μοντέρνου άντρα που δεν έχει θεραπευτεί από το ιερό Δισκοπότηρο, δεν έχει μυηθεί στην αγάπη. Μπορεί να δουλεύει σκληρά για να είναι ευτυχισμένη η οικογένεια του, είναι όμως αδύναμος να το κάνει, και αισθάνεται ότι δεν τον αγαπούν ούτε τον εκτιμούν.

Ο βασιλιάς έδωσε στον Πάρσιφαλ το Ιερό Σπαθί. Το σπαθί συμβολίζει την αρσενική αρχή και είναι χρέος του να φυλάει το Ιερό Δισκοπότηρο, την θηλυκή δύναμη. Ο βασιλιάς έκανε μια γιορτή και στο τέλος του γεύματος το Άγιο Δισκοπότηρο εμφανίστηκε. Όλοι περιμένανε πως και πως και κοιτούσαν αγχωμένοι γιατί ο μύθος έλεγε ότι έπρεπε ένας νεαρός αθώος άντρας να κάνει μια ερώτηση - ποιον υπηρετεί το δισκοπότηρο; - για να απελευθερωθεί η δύναμη του, το ελιξίριο που θεραπεύει όλες τις πληγές. Αλίμονο, όταν πήγε στον Πάρσιφαλ δεν το αναγνώρισε σαν ποτήρι. Ακολουθώντας την έκκληση της μάνας του να μην ρωτάει πολλές ερωτήσεις, απλά το έδωσε στον διπλανό του. Στο μυαλό του που δεν ήταν μυημένο, το δοχείο ήταν απλώς ένα δοχείο για κρασί.

Ο Πάρσιφαλ ξύπνησε την επόμενη μέρα και βρήκε το κάστρο άδειο και το άλογο του έτοιμο έξω. Καθώς διέσχιζε την κρεμαστή γέφυρα το Κάστρο του Δισκοπότηρου εξαφανίστηκε στην ομίχλη πίσω του. Συνέχισε να σώζει νέες γυναίκες και να απελευθερώνει κάστρα σε κατάσταση πολιορκίας, αποδεικνύοντας την αξία του σαν ιππότης και κάνοντας τις συνηθισμένες ηρωικές πράξεις. Στο Παλάτι του Αρθούρου, οι Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης τον καλωσόρισαν. Αλλά καθώς γιόρταζαν τους θριάμβους του, μια γριά διέκοψε το γλέντι. Η ηλικιωμένη γυναίκα τον κατσάδιασε που απέτυχε να κάνει την ερώτηση του Δισκοπότηρου, χάνοντας έτσι την ευκαιρία να απελευθερώσει την θεραπευτική του δύναμη για όλο τον ανδρικό πληθυσμό. Παιδευμένος και γελοιοποιημένος ξεκίνησε πάλι να βρει το κάστρο και να διορθώσει το λάθος του. Περιπλανιόταν για χρόνια χωρίς τύχη, όπως πολλοί άντρες που δεν μπορούν να βρουν μια βαθιά και διαρκή αγάπη ή μια αίσθηση εκπλήρωσης.

Τελικά σε μεγάλη ηλικία, ο Πάρσιφαλ συνάντησε μια ομάδα ταξιδευτών που τον μάλωσαν γιατί φορούσε την πανοπλία του Μεγάλη Παρασκευή, μια άγια μέρα. Ο ιππότης έβγαλε την πανοπλία και έτσι αμέσως πήρε οδηγίες για να επιστρέφει στο κάστρο που έψαχνε. Εκεί τελικά - ή έτσι ελπίζουμε γιατί η ιστορία σταματάει και δεν υπάρχει κατάληξη - ο Πάρσιφαλ έκανε την μαγική ερώτηση λύνοντας το ξόρκι που κρατούσε τον ανδρισμό του πληγωμένο, όπως του Βασιλιά Ψαρά. Πίνοντας από το δοχείο της καθαρής, θεραπευτικής, θηλυκής δύναμης ο Πάρσιφαλ ολοκληρώθηκε. Μόνο όταν ένας άντρας βγάλει την πανοπλία του, την προσωπικότητα του πολεμιστή, μπορεί να πιει από την κούπα του Δισκοπότηρου και να θεραπευτεί από το θεϊκό θηλυκό.

Το Ιερό Δισκοπότηρο είναι αυτό που ψάχνουμε όλοι μας, άντρες και γυναίκες. Το ελιξίριο που περιέχει μπορεί να καταπραΰνει τις πληγές που μας έχει επιβάλει η βίαιη, ανδροκρατούμενη ιστορία και να αναιρέσει τις προσταγές των γονιών μας και του πολιτισμού μας. Όπως ο Πάρσιφαλ, πολλοί από εμάς, βάζουμε την πανοπλία μας - π.χ. ένα επαγγελματικό κουστούμι, ή μια σκληρή συμπεριφορά - και φεύγουμε κάθε πρωί για να αντιμετωπίσουμε μάχες, να απελευθερώσουμε πολιορκημένα κάστρα αλλά δεν νιώθουμε ικανοποίηση για τις προσπάθειες μας ή νομίζουμε πως δεν μας δείχνουν ευγνωμοσύνη.

Όσο ο Πάρσιφαλ έμενε κολλημένος στο παρελθόν και στην ταυτότητα του πολεμιστή, δεν μπορούσε να εξελιχθεί και να γίνει ο άντρας που ήταν γραφτό του να γίνει. Δεν μπορούσε να εκπληρώσει την υπόσχεσή του να ξαναβρεί το Δισκοπότηρο και έτσι όλοι οι άνθρωποι υποφέρανε. Άντρας ή γυναίκα, όταν απελευθερωνόμαστε από αυτό που νομίζουμε ότι πρέπει να γίνουμε και βγάλουμε από επάνω μας τον φόβο της αποδοκιμασίας, ανοιγόμαστε σε νέες ευκαιρίες που συναντούμε. Δεν φοβόμαστε να έχουμε απορίες, να κάνουμε ερωτήσεις και να παίρνουμε ρίσκο. Αλλά πρώτα βγάζουμε την πανοπλία και αφαιρούμε το καθημερινό ένδυμα που μας έδωσε η μάνα μας να φοράμε από μέσα.

Είναι πολύ αποθαρρυντικό να απομακρυνόμαστε από οικεία θέματα και καβγάδες - να αφήνουμε κάτω το σπαθί και να βγάλουμε την συναισθηματική πανοπλία - αλλά είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα στην εξέλιξη μας. Αν δεν κάνουμε αυτό το βήμα δεν θα αναγνωρίσουμε το Δισκοπότηρο και δεν θα απελευθερώσουμε την θεραπευτική του δύναμη.

Μπορεί να μην συνειδητοποιούμε ότι παίζουμε τον ρόλο του παρεξηγημένου, υποτιμημένου πολεμιστή και να συνεχίζουμε να κατηγορούμε τους γονείς μας για τις ευκαιρίες που δεν είχαμε και για αυτά που δεν γίναμε. Το να ξεφύγουμε από το σκεπτικό του θύματος σημαίνει πως αναγνωρίζουμε ότι και οι γονείς μας ζήσανε τον μύθο του Πάρσιφαλ, όπως και οι γονείς τους και οι προηγούμενες γενιές. Το ταξίδι του θεραπευτή αφορά στο να σπάσουμε τις αλυσίδες και να σταματήσουμε να κατηγορούμε τους άλλους. Να μπούμε σε ένα καινούριο ρόλο και να γράψουμε μια νέα ιστορία που να ελευθερώνει όχι μόνο εμάς αλλά και τις μελλοντικές γενιές.

Κατά την διάρκεια της ζωής μας θα συνεχίσουμε να ξεφορτωνόμαστε ταυτότητες και ρόλους όταν, όπως το δέρμα του φιδιού, μας στενεύουν και μας περιορίζουν. Τελικά, θα ανακαλύψουμε ότι όλοι αυτοί οι ρόλοι είναι απλώς κουστούμια κρεμασμένα στην ντουλάπα μας που τα φοράμε ή τα βγάζουμε ανάλογα με την περίσταση.

Αν έχεις κάνει την δουλειά του Νότου και έχεις βρει το προσωπικό σου δισκοπότηρο είσαι ελεύθερος/η να γίνεις οραματιστής/σιρια αντί ονειροπόλος, θεραπευτής/τρια αντί θεραπεύομενος/η, δημιουργός αντί παθητικός δέκτης της ζωής σου. Ολοκληρώνοντας το ταξίδι του θεραπευτή θα βρεθείς αντιμέτωπος/η με μια νέα κατεύθυνση του θεραπευτικού τροχού: την Δύση, τον τρόπο του Ιαγουάρου.

ALBERTO VILLOLDO

Από το βιβλίο  one spirit medecine

 ΝΌΤΟΣ: Ο ΤΡΌΠΟΣ ΤΟΥ ΠΛΗΓΩΜΈΝΟΥ ΘΕΡΑΠΕΥΤΉ  

Αν άκουσες το κάλεσμα της καρδιάς σου & η επιθυμία σου είναι να μπεις στον κόσμο της μαγικής ενεργειακής  Θεραπευτικής,   μέσω της μεθόδου του τροχού και της θεραπείας του Φωτεινού Σώματος Light Body,  ακολουθώντας  το δρόμο  του ήρωα στο 1ο  επίπεδο της κατεύθυνσης του Νότου, με χαρά θα σε έχουμε στην ομάδα μας, για την επιτάχυνση της φώτισης του ενεργειακού δικτυώματος.

 Αυτή είναι η αρχή του θεραπευτικού ταξιδιού. Απελευθερώνουμε το γάντζο των προσωπικών μας ιστοριών. Μετατρέπουμε τις πληγές μας σε  δύναμη μας. Εδώ μαθαίνουμε τα βασικά εργαλεία των θεραπευτικών τεχνικών.Στο Νότο καθαρίζουμε από πράγματα που μας βαραίνουν. Όπως το φίδι βγάζει το δέρμα του για να μεγαλώσει κι άλλο έτσι αποβάλλουμε από πάνω μας τις ιστορίες που ζούμε και ξαναζούμε και δεν μας οδηγούν πουθενά. Μετά από αυτή την διαδικασία μαθαίνουμε να περπατάμε με ομορφιά. 

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΒΛΑΧΟΣ

Ο Γεράσιμος Βλάχος είναι Shaman, Healer, Practitioner of Energy Medicine of inkas and Peruvian Quero Tradition,Certified instuctor of munai ki from The four winds(εγκεκριμένος εκπαιδευτής  από τους 4 ανέμους).

Επικοινωνία 

www.bodymindkinisis.com 

 tel.6944851771 

makis662000@yahoo.gr 

Γεράσιμος Βλάχος