Τα σενάρια του εφιάλτη μας 

"Δεν βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι. Τα βλέπουμε έτσι, όπως εμείς είμαστε." Anais Nin

Ακολουθούν οι ασκήσεις

·         Έτσι ξεφεύγεις από έναν εφιάλτη, όπου είσαι το αδύναμο θύμα

·         βρίσκοντας τον τύραννο, το θύμα και το σωτήρα στην ιστορία σου

·         Λύνοντας τα καρμικά δεσμά

·         Ενεργειακές ταινίες

·         λύνοντας μια ενεργειακή ταινία

·         Ξυπνώντας στον ονειρικό χρόνο

·         Άσκηση: Γράψε μια ηρωική ιστορία

Οι επιστήμονες έχουν ανακαλύψει πως η λογική μας συνδυάζει τα γεγονότα της ζωής μας αυτομάτως σε αφηγήσεις. Ο τρόπος με τον οποίο διηγούμαστε τις πολύ προσωπικές μας ιστορίες ασκεί πολύ μεγάλη επίδραση στην εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας και στη συμπεριφορά μας. Όταν ένα από τα θέματα των διηγήσεων μας, που επαναλαμβάνεται συχνά, είναι ο θρίαμβος μας πάνω σε αντίξοες συνθήκες, και καθώς περιγράφουμε την απρόσμενη αναμέτρηση με τις δυσκολίες σκεφτόμαστε πώς τις ξεπεράσαμε, μπορούμε να αισθανόμαστε καλά και να κοιτάζουμε το μέλλον με χαρά και ελπίδα. Προχωράμε με εμπιστοσύνη και δε φοβόμαστε να ρισκάρουμε. Όταν αντιθέτως οι ιστορίες μας αφορούν μονάχα τρομερά πράγματα που «κατέστρεψαν» κάθε στιγμή ευτυχίας, τότε θα είμαστε προφανώς συχνά κακοδιάθετοι και θα αισθανόμαστε δυστυχισμένοι, αδύναμοι και αμέτοχοι. Αυτό το κεφάλαιο θα ρίξει λίγο φως στα άσχημα σενάρια, των οποίων έχουμε γίνει σκλάβοι.

Αιχμάλωτοι των τριών αρχετύπων

Κανείς δε γεννιέται απαισιόδοξος. Οι περισσότεροι μάλιστα πίστευαν κάποτε πως θα είχαν στο μέλλον μια ζωή όλο εκπλήξεις και χαρές, σαν σε ταινία της Disney, όπου θα γλεντούσαν όλη τη μέρα, και τις νύχτες θα έσκαγαν βεγγαλικά. Όμως μετά... μπήκε στη μέση η ζωή.

Αν κοιτάξουμε προσεκτικά τις ιστορίες που διηγιόμαστε ως ενήλικες, διαπιστώνουμε σχεδόν πάντα, πως πρόκειται για εκδοχές παμπάλαιων θεμάτων που αποτελούν εδώ και αιώνες το υλικό μύθων και παραμυθιών. Μεγαλώνοντας πιαστήκαμε ασυνείδητα σε μία από τις τρεις αρχετυπικές ιστορίες, που όλες τους χαρά έταζαν και τελικά έφερναν μονάχα πόνο.

Τα ακόλουθα παραμύθια είναι από τα βασικότερα σενάρια εφιαλτών:

1.     Η ιστορία του βασιλιά Μίδα. Μετατρέπεται σε εφιάλτη με τον τίτλο: «δεν έχω αρκετά»

2.     Η ιστορία του βασιλιά των λιονταριών. Μετατρέπεται στον εφιάλτη: «Είμαι πολύ μεγάλος, ο χρόνος πέρασε.»

3.     Η ιστορία της Σταχτοπούτας. Μετατρέπεται στον εφιάλτη: «Είμαι πολύ πληγωμένος για να έχω ισχύ πάνω στη ζωή μου»

Με το που θα αναγνωρίσουμε πως ζούμε σύμφωνα με ένα από αυτά τα αρχετυπικά σενάρια, μπορούμε να το απορρίψουμε και να αρχίσουμε με μια νέα ιστορία από την αρχή. Όμως πρώτα θα πρέπει να παραδεχτούμε στον εαυτό μας με κάθε ειλικρίνεια, πόσο πολύ αλληλοκαλύπτονται οι ιδέες μας περί ευτυχίας και πληρότητας με ένα από αυτά τα παραμύθια.

Το χρυσό χεράκι του βασιλιά Μίδα

Σύμφωνα με το μύθο, ο βασιλιάς Μίδας ήταν ένα καλός ηγεμόνας, ο οποίος είχε δείξει τη γενναιόδωρη φιλοξενία του στον Σιληνό (το δάσκαλο και πιστό σύντροφο του Διόνυσου), όταν εκείνος αποκοιμήθηκε μεθυσμένος μέσα στον κήπο με τα τριαντάφυλλα. Ο Διόνυσος θέλησε να αμείψει το βασιλιά γι'αυτή του τη γενναιοδωρία.

Ο Διόνυσος θεωρείται θεός του κρασιού και του γλεντιού, είναι όμως και ένας από τους φύλακες των μυστηριακών παραδόσεων και ενσαρκώνει την ιερή έκσταση της δημιουργικότητας και της πνευματικότητας. ' Όταν λοιπόν ο Διόνυσος ρώτησε τον ήδη ευκατάστατο Μίδα τι επιθυμούσε, αυτός δε ζήτησε ούτε κάποιο καλλιτεχνικό, ούτε κάποιο πνευματικό χάρισμα που θα μπορούσε να του χαρίσει ο Διόνυσος, αλλά αποφάσισε υπέρ ενός υλικού δώρου. Με κάποια εναντίωση, ο θεός εκπλήρωσε την επιθυμία του θνητού: να μετατρέπονται όλα όσα αγγίζει σε χρυσάφι. Και πράγματι ότι άγγιζε ο άπληστος βασιλιάς γινόταν καθαρός χρυσός, και με αυτό το χάρισμα έγινε ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου.

Γοητευμένος ο Μίδας έβλεπε το χορτάρι κάτω από τα πόδια του να μετατρέπεται σε χρυσό, και η ρυάκι μέσα στο οποίο βούταγε το χέρι του, να μετατρέπεται σε ποτάμι πλούτου. Όλα ήταν υπέροχα μέχρι που πείνασε και σκέφτηκε πως ήταν ώρα για δείπνο. Το κρασί που πήγε να πιει, το έφτυσε πίσω στο ποτήρι του, γιατί μετατράπηκε σε υγρό χρυσό και δεν ήταν πλέον πόσιμο. Και μόλις άγγιξε το φαγητό στο πιάτο του έγινε κι αυτό επίσης άνοστο. Η ευλογία γρήγορα μετατράπηκε σε κατάρα, γιατί κανείς δεν ήθελε πλέον να πάει πολύ κοντά του, φοβούμενος μη μετατραπεί σε χρυσό άγαλμα. Παρά το μεγάλο του πλούτο, ο Μίδας είχε καταδικαστεί σε μια πεινασμένη, μοναχική και δίχως ικανοποίηση ύπαρξη.

Μετά από πολλά χρόνια απομόνωσης, όπως αναφέρει μία εκδοχή του μύθου, εκλιπαρεί τον Μίδα η κόρη του να παρακαλέσει το Διόνυσο να πάρει πίσω την κατάρα. Ο θεός τον ορμηνεύει να λουστεί μέσα σε έναν ιερό ποταμό και να επιστρέψει το χάρισμα στο νερό, έτσι ώστε ο πλούτος του να κάνει εύφορη τη γη. Πράγματι, με αυτό τον τρόπο ελευθερώθηκε ο Μίδας από το «χρυσό χεράκι του», και ως ηλικιωμένος πλέον άντρας καταφέρνει τελικά να χαρεί την ομορφιά του βασιλείου του.

Η ιστορία του Μίδα αποτελεί μία αλληγορία για το αίσθημα έλλειψης που έχουμε στη ζωή. Ακριβώς σαν αυτό το θνητό θα πρέπει να αποδεχτούμε πως δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τη σκληρή πραγματικότητα: κανείς και τίποτε δεν μπορεί να γεμίσει το κενό μέσα μας -το οποίο έχει δημιουργηθεί από την πεποίθηση μας πως δεν έχουμε αρκετά: χρήματα, ομορφιά, νεότητα, γοητεία, αγάπη, δύναμη ή οτιδήποτε άλλο.

Ακριβώς σαν το βασιλιά Μίδα, θέλουμε στη νεότητα μας την εύνοια του θεού Διόνυσου. Από νωρίς ικανοποιεί ο γλεντζές θεός τις επιθυμίες μας και ζούμε τη ζωή μας πηγαίνοντας από το ένα πάρτυ στο άλλο και απολαμβάνοντας τη σεξουαλική αγάπη. Όμως κάποια στιγμή πρέπει να ενηλικιωθούμε και να ωριμάσουμε. Δεν μπορούμε να γλεντάμε για μια ολόκληρη ζωή. Όποιος εκτελεί αυτή την αλλαγή πολύ αργά, περιέρχεται σε μία καθοδική σπείρα παρακμής και κατάπτωσης. Οι περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν το ίδιο δώρο που επέλεξε και ο βασιλιάς Μίδας - το χρυσό χεράκι. Τα δίνουν όλα για να πετύχουν μια καλή κοινωνική θέση, πλούτο και επιρροή. Ο θεός μοιάζει να ικανοποιεί τις επιθυμίες τους, διότι σιγά σιγά εμφανίζονται οι οικονομικές και επαγγελματικές επιτυχίες.

Όμως το χρυσό χεράκι έχει και το αντίτιμο του: μας κοστίζει ένα μέρος της ψυχής μας, εκείνος το μέρος που ενσαρκώνει ο Διόνυσος στο ρόλο του φύλακα των μυστηρίων. Σκεφτόμαστε όλο και λιγότερο εκείνες τις άλλες ικανότητες που μπορούσε να μας χαρίσει: την ικανότητα να κατακτήσουμε πνευματικά και όχι υλικά πλούτη. Παραιτούμαστε από το υψηλό αίσθημα που γεύονται οι άνθρωποι που διάγουν μια καλλιτεχνική και δημιουργική ζωή. Γελοιποιούμε την έκσταση του διαλογισμού και της προσευχής και αισθανόμαστε να μας έλκει περισσότερο η μέθη του κρασιού και των φαρμακευτικών σκευασμάτων που ναρκώνουν τις αισθήσεις μας.

Ακριβώς όπως στο μύθο θα πρέπει να αναγνωρίσουμε πως πεινάμε και διψάμε για ένα άλλο είδος τροφής. Αν δεν τα καταφέρουμε απομακρύνονται από κοντά μας οι άνθρωποι, όπως συνέβη και στην ιστορία του Μίδα. Στο τέλος ζούμε όλο και πιο απομονωμένοι, περιτριγυρισμένοι από τα πράγματα που συσσωρεύσαμε. Ίσως κάποια στιγμή να εκλιπαρούμε για βοήθεια, επειδή έχουμε καταλάβει πως με τον πλούτο και τα χαρίσματα μας πρέπει να ανανεώσουμε τους πόρους της Γης. Ίσως μάλιστα και να θελήσουμε να βιώσουμε την απίστευτη χαρά, ενέργεια και διέγερση μιας δημιουργικής και πνευματικής ζωής και να χρησιμοποιήσουμε αυτά τα χαρίσματα, για να βελτιώσουμε τον κόσμο και να σπείρουμε σπόρους της αλλαγής.

Αν αρνηθούμε όμως, γκρεμιζόμαστε μέσα στον εφιάλτη και πιστεύουμε πως θα βρούμε επιτέλους ικανοποίηση, όταν θα έχουμε συγκεντρώσει ακόμη περισσότερο υλικό πλούτο, φήμη και δόξα. Αν δεν παρακαλέσουμε το θεό, που μας οδηγεί και μας δείχνει πώς να ελευθερωθούμε από αυτή την κατάρα, να μας βοηθήσει, όλα όσα αγγίζουμε θα γίνονται σκόνη. (Άσε ολόκληρη τη ζωή σου να περάσει από μπροστά σου σε αργή ανασκόπηση. Θα αναγνωρίσεις πότε είχες ένα χρυσό χεράκι και πότε το έχασες και αναζητούσες απελπισμένα να το αποκτήσεις ξανά.)

Κάθε άνθρωπος έχει από καιρό σε καιρό ένα χρυσό χεράκι και αργότερα ποθεί και πάλι να κερδίσει πίσω τη νιότη του, τη συμπάθεια και την καλή φήμη που απολάμβανε -ή γενικότερα αυτό που θεωρούσε ως το κλειδί της ευτυχίας. Αν καταλάβουμε πως έχουμε πλέον χάσει αυτό το ταλέντο, σε αντίθεση με τον Μίδα, κανείς δεν μπορεί πλέον να μας σώσει από τον υπαρξιακό μας φόβο. Παραμένουμε εγκλωβισμένοι και περιμένουμε να έρθει κάποιος να μας σώσει από αυτή την κατάρα. Όταν διαλυθεί ο γάμος ή καταστραφεί οικονομικά ή επιχείρηση περιερχόμαστε σε κατάσταση πανικού και πικρίας. Τότε, για άλλη μία φορά, διασχίζουμε τα εμπορικά κέντρα ή σερφάρουμε στις ηλεκτρονικές σελίδες εύρεσης συντρόφου, και ελπίζουμε, μάταια, να βρεθεί κάποιος ή κάτι να καταπραΰνει τα βάσανα μας.

Όταν φοβόμαστε πως δεν έχουμε αρκετά -χρήματα, χρόνο, δύναμη, χαρά, αγάπη κτλ.- ονειρευόμαστε τον εφιάλτη της έλλειψης. Πολλοί από εμάς πηγαίνουν για ψώνια καθημερινά, και δεν το κάνουμε επειδή πρέπει, αλλά επειδή νομίζουμε πως μ'αυτό τον τρόπο θα αποκτήσουμε επιτέλους «αρκετά». Αγοράζουμε υπερβολικά πολλά ενδύματα, παιχνίδια και δώρα για τα παιδιά και τους φίλους μας, ελπίζοντας πως η γενναιοδωρία μας θα μας εξασφαλίσει την αναγνώριση και την ευγνωμοσύνη τους. Κάνουμε ανακαινίσεις στο χώρο μας ή παίρνουμε ένα υπερβολικά μεγάλο δάνειο για ένα τεράστιο σπίτι και ζούμε με τρόπο που ξεπερνά κατά πολύ τις δυνατότητες μας. Παράλληλα ελπίζουμε να είναι το σπίτι μας «αρκετά καλό» για να καλούμε και να εντυπωσιάζουμε τους γείτονες. Δεν παίζει κανένα ρόλο πόσα πολλά ξοδεύουμε ή πόσο καλοί κυνηγοί ευκαιριών είμαστε - Ποτέ δεν θα έχουμε αρκετά.

Το νοητικό σφάλμα είναι πως πιστεύουμε, πως θα μπορούσαμε να θεραπεύουμε αυτό το αίσθημα έλλειψης και ένδειας με το φάρμακο του «υλικού πλεονάσματος». Με το να συσσωρεύουμε πολλά πράγματα ή να ξοδεύουμε ακόμη περισσότερα χρήματα ορμώμενοι από το αίσθημα έλλειψης, δεν θα ελευθερωθούμε από την κατάρα του Μίδα. Αντίθετα θα μπορούσαμε σαν το βασιλιά Μίδα να ονειρευτούμε μία ζωή όπου εμείς οι ίδιοι είμαστε αρκετά καλοί, ώστε να μπορούμε να ζήσουμε ευτυχισμένοι και ικανοποιημένοι -άσχετα από το πόσα πολλά ή λίγα κατέχουμε.

Για να ξυπνήσεις από αυτό τον εφιάλτη θα πρέπει να

απορρίψεις το σενάριο που λέει: "Αν είχα......  , θα μπορούσα

να είμαι ευτυχισμένος για πάντα." Μόνο τότε θα μπορούσες να αρχίσεις να φαντάζεσαι μία ζωή γεμάτη υγεία, ζωντάνια και πληρότητα. Όσο περισσότερο παραμένεις επικεντρωμένος στο όραμα πως είσαι αρκετά καλός και πλαισιωμένος από αφθονία, τόσο πιο εύκολο θα σου είναι να εκδηλώσεις το όνειρο σου αυτό και στον υλικό κόσμο.

 

Ο βασιλιάς των λιονταριών και η ανάκτηση της δύναμης

Ένας άλλος μύθος, που μιμούμαστε ασυνείδητα στη ζωή, είναι ο βασιλιάς των λιονταριών. Η ιστορία έχει αποτελέσει την πρώτη ύλη για ένα μιούζικαλ και μια ταινία της Disney. Το νεαρό λιονταράκι ξεφεύγει από την άσχημη συνωμοσία του θείου του, που θέλει να το σκοτώσει και να κλέψει το θρόνο του πατέρα του. Αποδρά στο δάσος, όπου μεγαλώνει κοντά σε ένα απλό Warzenschwein και άλλα ζώα του δάσους. Εκεί ξεχνά σιγά-σιγά πως είναι ο διάδοχος του θρόνου, μέχρι που τον βρίσκει η αγαπημένη του, που του θυμίζει ποιος είναι και ποια κοινωνική θέση του αξίζει. Το νεαρό λιονταράκι επιστρέφει, προκαλεί το θείο του και ανακτά το γενετήσιο δικαίωμα και τη δύναμη του.

Πολλοί άντρες του πολιτισμού μας γίνονται θύματα αυτού του εφιάλτη που με άλλα λόγια λέει "θα έρθει η ώρα μου". Αυτοί ποθούν τη στιγμή που ο κόσμος θα αναγνωρίσει την αξία τους. Μερικές φορές ο εφιάλτης τους κάνει να νομίζουν πως "η επόμενη επιχειρηματική προσπάθεια θα είναι το μεγάλο γύρισμα που θα μου χαρίσει τη θέση που δικαιωματικά αξίζω στον κόσμο."

Οι άντρες πιστεύουν πολύ συχνά στη λαϊκή ρήση πως πίσω από κάθε πετυχημένο άντρα βρίσκεται μία δυνατή γυναίκα, και έτσι, αφήνονται συχνά να τους εμπνέει και να τους κινητοποιεί προς την πραγματοποίηση των ονείρων τους η σύντροφος τους. Ορισμένες φορές μάλιστα βρίσκουν μία γυναίκα που να τους χαρίζει αυτοπεποίθηση και να τους εμπνέει να συμπεριφέροντε με βασιλικό τρόπο. Τις περισσότερες φορές όμως αυτή η εργασία είναι πολύ για μια γυναίκα: πρέπει να ενθαρρύνουν συνεχώς το σύντροφο, να παραμένουν ταυτόχρονα ελκυστικές γι'αυτόν και επιπλέον να μετατρέψουν το νεαρό πρίγκιπα σε βασιλιά. Μια γυναίκα που αναλαμβάνει αυτό το ρόλο, θα πρέπει να βάλει τη δική της ζωή σε πάγο και να νιώσει εκπλήρωση μέσα από την επιτυχία του άντρα της. Όταν το αρσενικό λιοντάρι αποτυγχάνει, ρίχνει το φταίξιμο στη γυναίκα του.

Όμως δεν πιάνονται μονάχα οι άντρες στα δίχτυα αυτού του εφιάλτη, και οι γυναίκες παρασύρονται από τη γοητεία της μεγαλοπρέπειας, του μεγαλείου Grossartigkeit. Η ψυχή κάθε ανθρώπου έχει μία αρσενική και μία θηλυκή πλευρά, και η αρσενική είναι ιδιαίτερα επιρρεπής στον εφιάλτη του βασιλιά των λιονταριών. Μια γυναίκα της δύναμης που υπόκειται στον έλεγχο αυτού του εφιάλτη, χρειάζεται την υποστήριξη της θηλυκής της πλευράς, καθώς δεν υπάρχει μια εξωτερική «γυναίκα» για να την υποστηρίξει στο κυνήγι της επιτυχίας. Το τίμημα γι'αυτό είναι μεγάλο: η τροφοδοτική, θηλυκή της όψη βλάπτεται, γίνεται σκληρή, και κάποια στιγμή αντιδρά με πικρία που βρίσκεται αποκλειστικά στην υπηρεσία της αρσενικής πλευράς, η οποία κυνηγά τις μεγάλες επιδόσεις και την αναγνώριση.

Μια γυναίκα μπορεί να πιαστεί στα δίχτυα αυτού του μύθου και με διαφορετικό τρόπο. Πιθανόν να αναγνωρίσει στον άντρα που αγαπά το δυναμικό για αληθινό μεγαλείο που διαθέτει -που εκείνος δεν βλέπει ή δεν θέλει να δει. Προσπαθεί πάρα πολύ να υποστηρίξει το σύντροφο της για να αναπτυχθεί και να γνωρίσει την επιτυχία, όμως εκείνος απορρίπτει κατ' επανάληψη τη βοήθεια της. Μία γυναίκα πολύ δύσκολα συνέρχεται από ένα τέτοιο χτύπημα, καθώς υποτιμά σταδιακά όλο και περισσότερο το σύντροφο της, μέχρι που χάνει κάθε εκτίμηση για 'κείνον.

Ο εφιάλτης του βασιλιά των λιονταριών μετατρέπεται σε μια θανάσιμη παγίδα για εκείνους τους άντρες και τις γυναίκες που πιστεύουν πως η ζωή τους χρωστά κάτι ή πως κρύβει γι'αυτούς κάποιο σπουδαίο ρόλο. Φυσικά και προσφέρει η ζωή αυτή τη δυνατότητα. Μόνο που είναι πιο δημιουργικής και πνευματικής υφής. Όταν δεν εκπληρώνουμε το υποτιθέμενο εσωτερικό μας δυναμικό, τότε μένει στο τέλος η αίσθηση που εκφράζει ο Marlon Brando στην ταινία "Γροθιά στο σβέρκο": «θα μπορούσα να γίνω κάτι».

Ένας άντρας που δεν αναγνωρίζει την ψευδαίσθηση του βασιλιά των λιονταριών και παραμένει εγκλωβισμένος στα δίχτυα της, εστιάζεται πλήρως στον αντίπαλο του. Στο μύθο αυτός είναι ο θείος. Πείθει τον εαυτό του, πως αν έβγαζε από τη μέση αυτόν τον κυρίαρχο τύπο, που διεκδικεί την επιθυμητή θέση και δύναμη, θα μπορούσε να θέσει σε ισχύ το δικαίωμα του στο θρόνο. Κάνει υπομονή και περιμένει την ευκαιρία του. η οποία όμως δεν έρχεται ποτέ. Ο αντίπαλος μπορεί να είναι ο πατέρας, το αφεντικό ή ακόμη και ένας αντίζηλος.

Κάποια στιγμή, σε αντίθεση με το νεαρό λιονταράκι-βασιλιά των λιονταριών, καταλαβαίνουμε πως έχουμε πιαστεί στα δίχτυα του εφιάλτη με τίτλο "είμαι πολύ μεγάλος, ο καιρός μου έχει παρέλθει". Φτάνουμε σε αυτό το σημείο, επειδή στην πραγματική ζωή το παραμύθι δε γίνεται ποτέ πραγματικότητα. Δεν πρόκειται ποτέ να κερδίσουμε πίσω το βασίλειο, επειδή δεν είμαστε πλέον 22 και δεν μας προσφέρονται πλέον τόσες πολλές ευκαιρίες και δυνατότητες. Καταβεβλημένοι από το φόβο πως θα μπορούσαν να κλείσουν όλες οι πόρτες, αναμένουμε. Πιάνουμε τότε τον εαυτό μας να κατσουφιάζει επειδή έχουμε «γεράσει», έχουμε κουραστεί και δεν μπορούμε να συνεχίσουμε το συναγωνισμό. Πάντα υπάρχει κάποιος, που είναι πιο νέος και ικανοποιείται με χαμηλότερη αμοιβή ή ένας πιθανός εραστής που έχει να προσφέρει ένα πιο γυμνασμένο σώμα.

 

Πολλοί από τους πελάτες μου είναι πενηντάρηδες babyboomer (που πασχίζουν να επανακαθορίσουν τη ζωή τους, αλλά παραμένουν αιχμάλωτοι του εφιάλτη: "παραείμαι μεγάλος, ο καιρός μου έχει παρέλθει". Φοβούνται να ελευθερωθούν και να ζήσουν δημιουργικά ή να ρισκάρουν. Όμως όταν αποδράσουν από αυτό το παραμύθι, διαπιστώνουν πως οι πιο δημιουργικές μέρες βρίσκονται ακόμη εμπρός τους.

Και μετά υπάρχει εδώ και το πρόβλημα σύνδεσης που μου διηγήθηκε μία φίλη, ειδική ψυχολόγος: όσο απαισιόδοξοι και να είναι οι τριαντάρηδες, σαραντάρηδες και πενηνάρηδες πελάτες της στο ζήτημα των στενών συντροφικών σχέσεων -το μεγαλύτερο φόβο εκδηλώνουν οι εικοσάρηδες. Η πεποίθηση πως είναι αργά, και πως έχει παρέλθει ο καιρός για να κάνουμε το όνειρο μας πραγματικότητα, μπορεί να μας βρει σε οποιαδήποτε ηλικία και να μας παγώσει από φόβο και αμφιβολίες για τον εαυτό μας. Η μητέρα μου βρήκε την αγάπη στα 79 της. Παρ' όλ' αυτά στοιχηματίζω πως στα 22 της αισθανόταν να απειλείται από όλες τις 17χρονες κοπέλες που ήταν ώριμες για γάμο, και τις οποίες πίστευε πως έπρεπε να συναγωνιστεί.

Δεν αισθανόμαστε γερασμένοι επειδή φτάσαμε μια ορισμένη ηλικία, αλλά επειδή πιστεύουμε πως η ζωή πέρασε «από δίπλα μας». Δεν κατανοούμε τίποτε από υπολογιστές ή βιντεοπαιχνίδια και δεν μας ενδιαφέρουν τα έργα που παρακολουθεί η νέα γενιά. Δεν ανακαλύπτουμε τίποτε καινούργιο και σταματάμε να παίρνουμε ρίσκα. Έτσι, επιλέγουμε τις εκπομπές με τα oldies και δηλώνουμε πως η μουσική των νέων είναι απαίσια. Στέλνουμε δηκτικά e-mails σχετικά με την απώλεια της μνήμης και τις αποσκληρημένες μας αρθρώσεις σε φίλους, θεωρώντας πως έχει αρχίσει ήδη η κατάρρευση. 

Όμως δεν πιστεύουν όλοι πως γερνούν με το πέρασμα του χρόνου. Γνωρίζω πολλούς 80χρονους που η παρέα τους είναι πολύ πιο συναρπαστική από αυτή πολλών 30ρηδων, επειδή ακριβώς ζουν με μεγαλύτερο πάθος. Αυτοί έχουν την αίσθηση πως τα καλύτερα χρόνια βρίσκονται ακόμη εμπρός τους και πως η καλύτερη μουσική και τα καλύτερα βιβλία δεν έχουν γραφτεί ακόμη. Μπορεί τα γόνατα τους να είναι κάπως πιασμένα ή να μην είναι στις «δόξες τους» σωματικά, όμως δεν θέλουν καμία σχέση με την ιστορία που λέει: "Εξαφανίζομαι σιγά-σιγά στο βασίλειο των σκιών. Από δω και πέρα παίρνω τον κατήφορο."

Η ζωή πάντα δίνει μια δεύτερη (ή μια τρίτη, τέταρτη και πέμπτη) ευκαιρία, όμως αν παραμένουμε πιασμένοι στον εφιάλτη του βασιλιά των λιονταριών, δεν μπορούμε να το πιστέψουμε. Μην ξεχνάς πως ο εφιάλτης αρχίζει τη στιγμή που το παραμύθι δεν έχει το επιθυμητό φινάλε. Κι όσο και να θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε τις νέες ευκαιρίες που μας προσφέρονται, μας λείπει το θάρρος να δράσουμε, επειδή δεν βγαίνει από το μυαλό μας εκείνο το παλιό ποίημα: «δεν μπορώ, το προσπάθησα πολλές φορές και απέτυχα.» Ο φόβος της αποτυχίας μας παραλύει. Το ερώτημα που πρέπει να θέσουμε δεν είναι αν «είναι αργά να ζήσω μια παθιασμένη ζωή γεμάτη νόημα;» αλλά, «πως μπορώ να αρχίσω σήμερα κιόλας να ζω έτσι;»

Μερικές ευκαιρίες μας δίνονται πράγματι μονάχα μία φορά στη ζωή. Στα 42 σου δεν μπορείς πια να γίνεις πρίμα μπαλαρίνα, αν ποτέ στη ζωή σου δεν είχες πάρει μαθήματα μπαλέτου. Αν όμως έχεις τη θέληση να διεισδύσεις στον πυρήνα αυτού του ονείρου - την επιθυμία δηλαδή να χορέψεις και να σταθείς στη σκηνή- θα βρεις τον τρόπο να το πραγματοποιήσεις. Δε χρειάζεται να παραδοθείς στον εφιάλτη πως η ζωή σου πέρασε τάχα, δεκαετίες πριν αρχίσει η σωματική κατάπτωση. Μπορείς να διατηρήσεις τη δίψα σου για νέες εμπειρίες και την αίσθηση της έκπληξης για την ίδια τη ζωή. 

Το γυάλινο γοβάκι της Σταχτοπούτας

Στην ιστορία της Σταχτοπούτας έχουμε ένα εργατικό και καλόκαρδο κορίτσι που το βασανίζουν η μητριά και οι θετές του αδελφές, κάνοντας τη ζωή του μαρτύριο. Όμως, μια μαγική νύχτα η καλή νεράιδα την ελευθερώνει από τα βάσανα της. Μετατρέπει μια κολοκύθα σε άμαξα, τα ποντίκια σε αμαξάδες και τα κουρέλια που φόραγε η Σταχτοπούτα σε υπέροχη βραδινή τουαλέτα με ασορτί γυάλινα γοβάκια. Το κορίτσι μπορεί έτσι να πάει στο χορό που γίνεται στο παλάτι, να κατακτήσει την καρδιά του πρίγκιπα και να γίνει ηγέτιδα της χώρας.

Μολονότι η Σταχτοπούτα είχε πληγωθεί από την οικογένεια της, ο πρίγκιπας δεν την αντιλαμβάνεται με αυτό τον τρόπο. Τη βλέπει ως μία πανέμορφη και άξια ντάμα για το χορό. Και όταν τα μάγια χάνονται, αφήνοντας τη Σταχτοπούτα με τα κουρέλια που φόραγε, εκείνη το σκάει μέσα στη νύχτα και ο πρίγκιπας κρατά το γυάλινο γοβάκι που άφησε πίσω της. Ορκίζεται πως θα βρει πάση θυσία την πριγκίπισσα του. Την αναζητά παντού, μέχρι που τελικά βάζει το γοβάκι στο πόδι ενός φτωχού κοριτσιού. Μόλις καταλαβαίνει πως εκείνο είναι η γυναίκα που είχε ερωτευτεί εκείνη τη φεγγαρόλουστη νύχτα, την παίρνει μαζί του, απαγάγοντάς τη μέσα σε ζωή πλούτου και άνεσης, που της αξίζει.

Πολλές γυναίκες σήμερα θεωρούν τον εαυτό τους ως μια σύγχρονη έκδοση της Σταχτοπούτας: μπορεί μεν να τις κακομεταχειρίζονται και να μην τις προσέχουν όπως πρέπει, όμως η μοίρα τους επιφυλάσσει να βιώσουν μία μαγική στιγμή, όπου θα τους σώσει ο όμορφος και πλούσιος πρίγκιπας (ή τουλάχιστον κάποιος με μια γκλαμουράτη θέση εργασίας). Όμως δυστυχώς, μόλις φύγει τα μεσάνυχτα η μαγεία και ο πρίγκιπας γίνει βάτραχος με προβλήματα αλκοολισμού ή με βεβαρημένο παρελθόν, η σωτηρία. δεν έρχεται. Δεν έρχεται κανείς, επειδή το κορίτσι είναι πάρα πολύ πληγωμένο για να δοκιμάσει το γυάλινο γοβάκι, να το διεκδικήσει και να απαιτήσει τα κλειδιά του παλατιού. Η Σταχτοπούτα μένει εγκλωβισμένη στον εφιάλτη με τίτλο "είμαι πολύ πληγωμένη για να έχω δύναμη και να ελέγχω τη ζωή μου".

Όπως και στο παραμύθι, μια γυναίκα που είναι εγκλωβισμένη σε αυτό το αρχέτυπο, κατηγορεί συνήθως άλλες γυναίκες για τον πόνο της: η κακιά μητριά που δεν την άφηνε να είναι όπως ήταν στην πραγματικότητα, είναι η μητέρα που ποτέ δεν εκτίμησε αρκετά την υπέροχη κόρη της. Οι κακιές αδελφές, είναι τώρα οι άλλες γυναίκες που καταστρέφουν τις ευκαιρίες της Σταχτοπούτας, πείθοντας την πως δεν είναι αρκετά καλή για να κατακτήσει την καρδιά του πρίγκιπα ή να διάγει μια ζωή δύναμης μέσα στο παλάτι. Οι γυναίκες που είναι οι ίδιες τους πληγωμένες, συμπεριφέρονται συχνά σαν ζηλιάρες κατσίκες, εκδηλώνοντας ιδιαίτερη χαρά ανταγωνισμού, μέχρι και κολασμένη κακία, για να αισθάνονται οι ίδιες καλύτερα: κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για να πείσουν τη φίλη πως τα όνειρα τους είναι υπερβολικά ψηλά. Ακόμη και εκείνες οι γυναίκες που θέλουν να είναι φιλικές και να βοηθήσουν, ενισχύουν συχνά τις καταστροφικές και αποδυναμωτικές ιδέες των φιλενάδων τους εκφράζοντας προειδοποιήσεις του τύπου: «δεν υπάρχουν καλοί άντρες» ή «αυτός είναι ένας ανδρικός κόσμος. Προετοιμάσου να υποφέρεις.»

Ανδρική εκδοχή της θεματικής ενότητας της Σταχτοπούτας αποτελούν ο Spiderman, ο Superman και άλλοι ήρωες των κόμικς, που έχουν την τύχη να διαθέτουν μαγικές δυνάμεις που τους χαρίζουν το θαυμασμό των άλλων. Κι όμως δεν είναι σε θέση να έχουν ρομαντικές σχέσεις, διότι όποια γυναίκα τους ερωτεύεται κινδυνεύει από το θάνατο. Οι σούπερ ήρωες θα πρέπει να διώξουν από κοντά τους τη σούπερ γυναίκα Lois Lane και κάθε άλλη γυναίκα, για να μην της συμβεί κάτι κακό - και εκείνη δεν πρέπει ποτέ να μάθει πόσο πολύ την αγαπούν.

Αυτή η ιστορία επαναλαμβάνεται συνεχώς -και με διάφορες εκδοχές- σε κόμικς και κινηματογραφικές ταινίες. Αυτές βρίσκονται σε συντονισμό με όλους εκείνους τους άντρες που δεν μπορούν να πιστέψουν πως υπάρχουν και γυναίκες που μπορούν να αποδεχτούν και έναν σούπερ ήρωα με προβλήματα, και να τα βγάζουν μια χαρά πέρα. Αυτοί οι άντρες έχουν την πεποίθηση πως: «Μπορεί να μοιάζει σαν να έχω δύναμη, όμως στην πραγματικότητα είμαι πολύ πληγωμένος για να βρω την ευτυχία μου. Θα τα κάνω πάλι όλα θάλασσα και θα γκρεμιστώ στην δυστυχία.» Και αυτή η ιδέα τους κρατά δεμένους σε έναν εφιάλτη όπου παίζουν το ρόλο του θύματος. 

Έτσι ξεφεύγεις από έναν εφιάλτη, όπου είσαι το αδύναμο θύμα

Πολλοί άνθρωποι υποφέρουν από συναισθηματικά τραύματα, μιας και ο πόνος ανήκει στην ανθρώπινη ύπαρξη. Το να αναλαμβάνουμε όμως ακολούθως το ρόλο του θύματος, οφείλεται μονάχα στο πως εκτιμούμε τα πράγματα. Στολίζουμε τον πόνο μας με μια εξωτική ιστορία πόνου και θυματοποίησης. Δεν είναι αρκετό που χώρισαν οι γονείς μας όταν ήμασταν επτά ετών και δεν μπορούσαμε να βλέπουμε τον πατέρα μας όσο συχνά θέλαμε. Αρχίζουμε να διηγιόμαστε, στους μελλοντικούς συντρόφους στους θεραπευτές και στον εαυτό μας πως: «Από τότε που ο πατέρας μου παράτησε τη μητέρα,, τα αδέλφια μου και εμένα, έχω προβλήματα με την οικειότητα στις σχέσεις μου.» Το λατρεύουμε να στολίζουμε την ιστορία με λεπτομέρειες και να τη μετατρέπουμε σε ένα δράμα που μας κρατά φυλακισμένους.

Η Maer του ρόλου του θύματος είναι στο μεταξύ πανταχού παρούσα και παράγει έναν πολιτισμό αδυναμίας, που εκφράζεται  με  ποικίλους  τρόπους.  Εμπιστευόμαστε  τις δυσκολίες και τα προβλήματα μας σχεδόν σε πεντάξενους ανθρώπους, για να κατανοήσουν το γιατί δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα με δύσκολες εργασίες, όπως για παράδειγμα να περιμένουμε τη σειρά μας ή να φροντίσουμε μόνοι μας για την κάλυψη των αναγκών μας, αντί να το περιμένουμε από τους άλλους. Στο χώρο της αυτοβοήθειας γίνεται χαμός από ανθρώπους που εστιάζουν όλη τους την ενέργεια στο να διερευνήσουν τα «προβλήματα» τους και σκαλίζουν συνεχώς την ίδια ιστορία, αντί να ελευθερωθούν από αυτή. Κάποτε είχα συναντήσει μια γυναίκα σε ένα πάρτυ που μου συστήθηκε με τα παρακάτω λόγια: «παραλίγο να μην έρθω στο πάρτυ. Πάσχω βλέπεται από μειωμένη αυτοεκτίμηση.»

Ακόμη και οι άνθρωποι που χλευάζουν αυτή την κουλτούρα θυματοποίησης, θεωρούν συχνά τους εαυτούς τους θύματα αυτών που αγαπούν τη θυματοποίηση. Συναγωνιζόμαστε στο ποιος έχει να κουβαλήσει το μεγαλύτερο φορτίο: ποιος υπέφερε περισσότερο; Τίνος ο πόνος είναι πιο μεγάλος; Ποιος έχει την καλύτερη δικαιολογία για να μη ζητήσει πρώτος συγνώμη; Ξεφυλλίζουμε τη νοητική μας αρχειοθήκη, στον τομέα με την επιφραφή "οι ιστορίες των τραυμάτων μας", επιλέγουμε από εκεί ένα μάτσο σελίδες και τις χώνουμε στα μούτρα των άλλων. Εν κατακλείδι ισχυριζόμαστε πως οι ιστορίες μας εγείρουν την αξίωση συμπόνιας, ειδικής μεταχείρισης και αποδέσμευσης από την υπευθυνότητα.

Αν σεβαστούμε τον πόνο μας, αυτός μπορεί να μας βοηθήσει να αναγνωρίσουμε τα δυνατά μας σημεία και να μάθουμε πολύτιμα μαθήματα. Αν όμως από μόνοι μας συμβάλλουμε στον εφιάλτη μιας υποτιθέμενα αθεράπευτης πληγής, ακρωτηριαζόμαστε συναισθηματικά, νοητικά και πνευματικά. Για μια ακόμη φορά πιστεύουμε στην αδυναμία που μας παραλύει.

Οι τρεις τυποποιημένοι χαρακτήρες

Τα θύματα χρειάζονται δράστες. Για να μπορούμε να λυπόμαστε τον εαυτό μας, χρειαζόμαστε τυράννους, για να μπορούμε να τους καθιστούμε υπεύθυνους για την αξιοθρήνητη αδυναμία μας - κι αν δεν βρίσκεται κανένας πρόχειρος τότε εφευρίσκουμε κάποιον. Αν ο τύραννος έχει βρεθεί, θα πρέπει να σκαρφιστούμε μια δυνατότητα σωτηρίας. Χρειαζόμαστε έναν απομηχανής θεό, που να εμφανιστεί στη ζωή μας και να λύσει όλα μας τα προβλήματα. Ποθούμε να μας σώσε ένας πατέρας, ένας ονειρεμένος πρίγκιπας ή ένας συμπονετικός άγγελος.

Οι φύλακες της Γης λένε πως όλες οι ιστορίες που λέμε θέλοντας να εξηγήσουμε την πραγματικότητα μας, έχουν να κάνουν με τον κατακτητή κονκισταδόρ, τον ινδιάνο και τον ιερέα. Ο κονκισταδόρ είναι ο κακός που κυνηγά το δύστυχο θύμα, τον ινδιάνο, του οποοίου η μόνη ελπίδα σωτηρίας είναι ο ευγενής ιερέας. Αυτοί οι τρεις τυποποιημένοι χαρακτήρες δρουν πάντοτε με προβλεπόμενο τρόπο και οδηγούν στις ίδιες τετριμμένες πλοκές ενεργειών. Μόνο αφού καταφέρουμε να ελευθερωθούμε από αυτές, σταματάμε και να πέφτουμε στην παγίδα των ίδιων ιστοριών.

Στις προσωπικές μας διηγήσεις και στα παραμύθια μας, χρησιμοποιούμε παρόμοιες εκδοχές τυράννων, θυμάτων και σωτήρων: στην ιστορία του βασιλιά Μίδα είναι ο Διόνυσος ο τύραννος, θύμα είναι ο βασιλιάς και σωτήρας η κόρη του Μίδα, που του λέει να παρακαλέσει το Διόνυσο για ευλογία και χάρη. Στην ιστορία του βασιλιά των λιονταριών ο κακός ο θείος είναι ο τύραννος, το λιονταράκι είναι το θύμα και η αγαπημένη   του   είναι  η   σωτήρας.   Στην   ιστορία  της

Σταχτοπούτας είναι η μητριά και οι κακές αδελφές οι τύραννοι, η Σατχτοπούτα είναι το θύμα και σωτήρας ο ευγενής πρίγκιπας. Θα πρέπει να προσέξουμε επίσης πως όλες αυτές οι ιστορίες έχουν γραφεί από την προοπτική του θύματος. Και εμείς οι ίδιοι αρεσκόμαστε να τακτοποιούμε τις ιστορίες μας κατά τρόπο τέτοιο, ώστε να είμαστε τα θύματα φρικτών ανθρώπων και γεγονότων. Όμως κάθε φορά που παρουσιάζουμε τον εαυτό μας με τέτοιο τρόπο, γράφουμε ιστορίες αδυναμίες απάθειας και αδυναμίας. Το τμήμα της προσωπικότητας του θύματος μέσα μας, φανερώνει τι είναι αυτό που μας εμποδίζει να λάβουμε αυτό που επιθυμούμε.

Ορισμένες φορές γράφεται η ιστορία και από την πλευρά του τυράννου. Αυτή είναι συνήθως η περίπτωση που αφορά κυρίως τους άντρες, που αρέσκονται να βλέπουν τους εαυτούς τους ως δυνατούς και δίκαιους πολεμιστές, με δικαιολογημένη σκληρότητα και εκδικητικότητα. Όταν καυχιόμαστε για μια έξοχη συμφωνία που κλείσαμε ή για την νίκη που καταφέραμε ενάντια σε κάποιον αντίπαλο, τότε ταυτιζόμαστε με τον τύραννο ή τον κονκισταδόρ κατακτητή. Μερικές φορές επιλέγουμε και την οπτική του σωτήρα. Τότε επαινούμε για παράδειγμα τον εαυτό μας που σώσαμε το σύντροφο μας από τον ίδιο του τον εαυτό ή που με πολύ ευγενικά αισθήματα θυσιάζουμε τη ζωή μας για τα παιδιά μας.

Στην πραγματικότητα οι τρεις αυτοί χαρακτήρες μπορούν να εναλλάσσονται. Αλλάζουμε το ρόλο του θύματος και γινόμαστε ευγενείς σωτήρες ή από ευγενείς σωτήρες μετατρεπόμαστε σε αυτοδίκαιους τυράννους. Έτσι για παράδειγμα, μετά το χτύπημα της 11^ης Σεπτεμβίου στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου και την Ουάσιγκτον, ολόκληρος ο κόσμος στεκόταν ενωμένος πίσω από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Από όλο τον κόσμο προσέφεραν πολιτική εύνοια σε εμάς τους Αμερικανούς και εμείς -όπως και όλοι οι άλλοι-θεωρούσαμε τους εαυτούς μας ως θύματα ενός τραγικού γεγονότος.

Όμως λίγους μόλις μήνες μετά είχαμε χάσει την εύνοια - και σήμερα, άνθρωποι σε πολλά σημεία του κόσμου, ταυτίζουν τις ΗΠΑ με τύραννο που προσπαθεί να φανεί ως σημαντικός και προκαλεί βλάβες σε αθώους πολίτες, ενώ οι ίδιοι (οι πολίτες του κόσμου) ενεργοποιούνται ατομικά για να ελευθερώσουν τον κόσμο από αυτό το «δυνάστη» και φροντίζουν για ασφάλεια, ώστε να είναι δυνατή η δημοκρατία. Ανάμεσα σε όλα τούτα, πολλοί Αμερικανοί θεωρούν τα βασανηστήρια και τις καταπατήσεις των πολιτικών δικαιωμάτων ως αιτιολογημένες ενέργειες. Θεωρούν τους εαυτούς τους ως δίκαιους πολεμιστές ενάντια στην τρομοκρατία. Κι όπως όλα δείχνουν, καμία από αυτές τις ιστορίες -όπου είμαστε τα θύματα, οι τύραννοι ή οι σωτήρες - δεν μπορεί να χαρίσει στη Γη ένα όνειρο που να δίνει τέλος στο φαύλο κύκλο του πόνου και της εκδίκησης.

Στα πλαίσια των ακόλουθων ασκήσεων θα αναγνωρίσεις σταδιακά με ποιο τρόπο γράφεις πάνω στο ίδιο σου το σώμα τους τρεις αρχετυπικούς ρόλους. και πόσο ανόητες και αποδυναμωτικές είναι οι παλιές ιστορίες του βασιλιά Μίδα, της Σταχτοπούτας και του βασιλιά των λιονταριών, που μας παραλύουν.

Άσκηση: βρίσκοντας τον τύραννο, το θύμα και το σωτήρα στην ιστορία σου

Σημείωσε την ιστορία της πιο πρόσφατης αδικίας που σου συνέβη με όσο το δυνατόν περισσότερες λεπτομέρειες. Στόλισε τη διήγηση σου με το σχέδιο εκδίκησης που σκέφτηκες και περιέγραψε με ποιο τρόπο θέλεις να αναστρέψεις την κατάσταση για να κάνεις το δράστη θύμα. Εξήγησε επίσης με ποιο τρόπο θέλεις να σώσεις εσένα ή κάποιον άλλο από μια ανάλογη κατάσταση.

Η ιστορία θα μπορούσε να είναι κάπως έτσι:

Αυτός ο ηλίθιος προπονητής στη μπάλα, δεν άφησε το γιο μου να παίξει στην αγαπημένη του θέση. Ο γιος μου έκλαψε χθες γι'αυτό το λόγο. Οργίστηκα και του εξήγησα πως στην επόμενη προπόνηση θα του πω εγώ αυτού του προπονητή τι νομίζω σχετικά με την ανόητη επιλογή του να βάλει άλλο παιδί σε αυτή τη θέση.

Ή: Ο πρώην άντρας μου κατέστρεψε σημαντικά έγγραφα που χρειαζόμασταν για τη φορολογική δήλωση. Ο λογιστής μου λέει πως θα πρέπει να βρούμε αντίγραφα για τη φορολογική δήλωση, αν θέλουμε να αποφύγουμε έναν οικονομικό έλεγχο από την εφορία. Πήρα τηλέφωνο στον πρώην μου και του είπα πόσο με λυπεί που με την ανευθυνότητα του μου ρημάζει τη ζωή. Με είπε απλά κατσίκα και έκλεισε το τηλέφωνο. Φοβάμαι πάρα πολύ τον (φορολογικό έλεγχο και θα προτιμούσα να τον σκοτώσω. Δεν παίζει ρόλο τι κάνω. Έχει ακόμη τη δύναμη να μου καταστρέφει τη ζωή.

Φτιάξε τώρα μια λίστα και σημείωσε ποιος χαρακτήρας εμφανίζεται στη θέση του τυράννου, του θύματος και του σωτήρα. Συνειδητοποίησε πως το ίδιο άτομο μπορεί να παίζει σε διάφορες στιγμές της ιστορίες και διαφορετικό ρόλο, επειδή το θύμα είναι τόσο οργισμένο που μεταλλάσσεται σε τύραννο ή ο σωτήρας που δεν εκτιμήθηκε δεόντως μετατρέπεται σε θύμα. Δες προσεκτικά την ιστορία σου και διαπίστωσε αν υπάρχει κάποιος που να μην είναι ούτε θύμα, ούτε δράστης, ούτε τύραννος.

Ποιος είναι ο τίτλος της ιστορίας σου; Θα πρέπει να περιγράφει το πρόβλημα σου. Έτσι για παράδειγμα ο τίτλος της πρώτης ιστορίας θα μπορούσε να είναι «η άδικη μεταχείριση του παιδιού μου» και της δεύτερης: «Ο πρώην κάνει τη ζωή μου κόλαση».Με τον τίτλο αξιολογείς την ιστορία με τέτοιο τρόπο ώστε να προκύπτει ένα πρόβλημα.

Όμως το ουσιαστικό πρόβλημα είναι πως μπερδεύεις την πραγματικότητα με την ιστορία σου. Πρόκειται για έναν εφιάλτη του πόνου, από τον οποίο μπορείς να ξεφύγεις με το να ελευθερωθείς από αυτόν. Δεν είναι ο πρώην που κάνει τη ζωή σου κόλαση, εσύ η ίδια το κάνεις. Αυτός είναι απλά όπως είναι. Γι'αυτό και τον χώρισες. Και μολονότι δεν ζεις πλέον μαζί του, συνεχίζει να παίζει το ρόλο που του έγραψες.

Έλεγξε την ιστορία σου και σκέψου αν υπάρχει κάποια δυνατότητα να λύσεις το πρόβλημα σου εντός των πλαισίων της διήγησης. Θα έμπαινες ξανά στο ρόλο του θύματος, του τυράννου ή του σωτήρα; Αν ναι, απλά γράφεις ένα ακόμη κεφάλαιο του εφιάλτη σου, το οποίο θα χρειαστεί να ζήσεις μετά.

Αργότερα, στα πλαίσια μιας άλλης άσκησης, θα χρειαστεί να γράψεις ένα νέο σενάριο γι' αυτή την ιστορία, όπου δεν παίζεις το ρόλο του θύματος, του τυράννου ή του σωτήρα - όπως και οι άλλοι επίσης.

Λύνοντας τα καρμικά δεσμά

Οι ιστορίες που πιστεύεις σε τυφλώνουν και δε σε αφήνουν να δεις τη δύναμη σου να ονειρεύεσαι και να δημιουργείς. Αυτές σχηματίζουν το καρμικό σου φορτίο. Σαν να είναι ένα θεριό δεμένο μα χοντρές αλυσίδες, κουβαλάς πάντα μαζί σου το βάρος των ιστοριών σου. Εμφανίζονται ξανά και ξανά στη ζωή σου, ακόμη κι αν αλλάζουν εδώ κι εκεί κάπως οι λεπτομέρειες. Οι κλινικοί ψυχολόγοι σε εμπιστευτικές συνομιλίες παραδέχονται πως χρειάζεται να αντισταθούν σθεναρά για να μην συμφωνήσουν. Ενώ οι ίδιοι οι ασθενείς θεωρούν ιδιαίτερα δραματικές τις προσωπικές τους ιστορίες, στην πραγματικότητα η αφήγηση αφορά συνεχώς τις ίδιες παλιές ιστορίες.

Οι αφηγήσεις μας αποτελούν τη βάση της προσωπικής μας μυθολογίας. Ο πατέρας που θέλει να συμπαρασταθεί το γιο του απέναντι στον προπονητή, πιθανόν να θέλει να μετριάσει το δικό του πόνο που κάποτε στα νιάτα του τον μεταχειρίστηκαν άδικα. Η γυναίκα, της οποίας ο πρώην της κάνει δύσκολη τη ζωή και πλέκει φανταστικές ιστορίες εκδίκησης, θέλει με αυτό τον τρόπο να μετριάσει την αίσθηση που έχει, πως έχει χάσει τον έλεγχο της ζωής της. Και τα δύο άτομα των παραδειγμάτων χρησιμοποιούν τον «άλλο» για να θεραπεύσουν τις πληγές που έχουν τα ίδια.

Μερικές φορές έχουμε το θάρρος να ελευθερωθούμε από τις ψυχολογικές και καρμικές μας ιστορίες. Συνήθως όμως τραβάμε απλά μια τελική γραμμή κάτω από ένα πράγμα και τις δημιουργούμε εκ νέου σε έναν άλλο τομέα της ζωής μας. Το νέο μας αφεντικό μας τυραννά το ίδιο όπως και το παλιό -μόνο που το κάνει με διαφορετικό τρόπο. Η νέα φίλη μετατρέπεται σε μισητή πρώην σύζυγος. Ή επαναλαμβάνουμε τη δύσκολη σχέση που είχαμε με τον πατέρα μας, στη σχέση μας με το γιο, το συνέταιρο μας ή ακόμη και με τον πρόεδρο της χώρας μας.

Μπορείς να λύσεις τα καρμικά σου δεσμά, αρνούμενος τις αμέτρητες δικαιολογίες για την μη εκπλήρωση της επιθυμίας σου. Τον πυρήνα της ιστορίας σου σχηματίζουν δικαιολογίες όπως οι ακόλουθες:

 

·    Οι γονείς μου ήταν πολύ επικριτικοί και γι'αυτό δεν μπορώ να αποδεχτώ τον εαυτό μου. «Δεν είμαι αρκετός».

·    Με στιγμάτισαν και γι'αυτό έχασα όλες τις ευκαιρίες να βελτιώσω τη ζωή μου. Είμαι πλέον μεγάλος και ο χρόνος μου έχει παρέλθει.

·    Δεν μπορώ να έχω αυτό που επιθυμώ. Τα τραύματα μου είναι πολύ μεγάλα, ώστε να μπορώ να με κάνω ευτυχισμένο.

Ίσως να κοιτάξεις τα υποτιθέμενα γεγονότα της ζωής σου και να πεις «Όμως αυτές δεν είναι δικαιολογίες. Αυτά είναι πραγματικότητα.» Πράγματι αυτά τα πράγματα μπορεί να σου φαίνονται εξαιρετικά πραγματικά. Όμως μας αρέσει να ανακατεύουμε το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον και να κρίνουμε ορισμένα πράγματα ως γεγονότα μιας ασάλευτης πραγματικότητας, μολονότι πιθανόν και να μην είναι. Απλά είναι πεποιθήσεις, οι οποίες έχουν ριζώσει στη μνήμη σου.

 

Ο εγκέφαλος δεν διακρίνει καμία διαφορά ανάμεσα σε αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή και τις εντυπώσεις μιας παλιάς ιστορίας που διηγείσαι. Η νευρο-επιστήμη ανακάλυψε πως οι αναμνήσεις καταγράφονται στο επίπεδο των συνάψεων και του μεταιχμιακού συστήματος με την ίδια ένταση που καταγράφονται και τα πραγματικά γεγονότα. Οι επαγγελματίες αθλητές γνωρίζουν πως για να πετύχουν τις καλύτερες τους επιδόσεις, θα πρέπει να φανταστούν πρώτα το τέλειο ξεκίνημα στο βατήρα ή το τέλειο χτύπημα στο γκολφ. Οι αθλητές που φαντάζονται τη στιγμή της απονομής του χρυσού μεταλλίου, έχουν λιγότερη επιτυχία από αυτούς που βλέπουν τον εαυτό τους να καταφέρνει ένα εκρηκτικό ξεκίνημα. Αυτό οφείλεται στο γεγονός πως στην πρώτη περίπτωση έχουμε καθαρή σκέψη επιθυμίας, ενώ στη δεύτερη προετοιμάζουν οι αθλητές το νευρικό τους σύστημα για έναν επιτυχημένο συναγωνισμό.

Κάθε φορά που ξαναζείς ένα παλιό τραύμα, ενδυναμώνεις την ανάλογη διαδρομή νεύρων. Π.χ. διηγείσαι την παλιά ιστορία κατά την οποία «η δασκάλα της τρίτης τάξης του δημοτικού μου είπε πως είμαι πολύ τεμπέλα και πως δεν θα καταφέρω τίποτε», τότε δε νιώθεις την παλιά πληγή που ξανανοίγει, αλλά το νέο πόνο που προκύπτει από τη διήγηση σου. Ίσως να νομίζεις πως απλά θα κάνεις αέρα και θα ελευθερωθείς από την παλιά ντροπή και την οργή, όμως ο εγκέφαλος σου ξέρει καλύτερα. Δίνεις ζωή στη διήγηση σου, καθώς της δίνεις ενέργεια και τη μετατρέπεις σε παρούσα πραγματικότητα σου.

Με άλλα λόγια, όσο πιο συχνά διηγούμαστε παλιές ιστορίες, τόσο πιο βαθιά γράφονται στις διαδρομές των νεύρων μας. Κάποια στιγμή δημιουργούνται πολύ φαρδιά κανάλια, και επειδή οι εμπειρίες και οι αντιλήψεις παίρνουν πάντοτε το δρόμο με τη μικρότερη αντίσταση, ρέουν όλες τους εκεί μέσα. Μέσω αυτού του δρόμου που δημιουργήθηκε, ερμηνεύουμε ακολούθως μεγάλο μέρος των αισθητηρίων μας εντυπώσεων και κρίνουμε ανάλογα τον κόσμο. Έτσι προβάλλουμε στο πρόσωπο της νέας φίλης, το πρόσωπο της πρώην γυναίκας μας και σε αυτό της νέας αφεντικίνας το πρόσωπο της κακιάς μητέρας μας.

Στο πέρασμα των χρόνων ανακάλυψαν πολλοί καλλιτέχνες και μυθιστοριογράφοι και ιδρυτές θρησκειών, πως ο εγκέφαλος μας δεν μπορεί να διαχωρίσει ανάμεσα στην πραγματικότητα και τις αντιλήψεις. Έτσι δημιούργησαν δημόσιες τελετές που έδιναν στην κοινωνία τη δυνατότητα να φέρει στο φως τις κρυφές επιθετικές διαθέσεις, τα πληγωμένα αισθήματα ή τα αισθήματα συμφιλίωσης. Το γιαπωνέζικο θέατρο Kibuki αποτελεί ένα θαυμάσιο παράδειγμα: εμφανίστηκε στις αρχές του 17^ου αιώνα ως μία μορφή μουσικοχορευτικού θεάτρου. Όμως εξαιτίας της τρομερής ήττας που υπέστησαν οι Ιάπωνες κατά το 2^ο παγκόσμιο πόλεμο, οι παραστάσεις των παικτών Kibuki έγιναν άκαμπτες και βεβιασμένες, με κουτσουρεμένες κινήσεις και σχεδόν επίπονες χειρονομίες. Με τούτα ήθελαν να παραστήσουν την απώλεια που είχε υποστεί η χώρα τους. Το αρχαίο ελληνικό θέατρο χάριζε κατά παρόμοιο τρόπο παρηγοριά και θεραπεία στο λαό. Ουσιαστικά ακόμη και η θεία λειτουργία των καθολικών συμβάλει στην απελευθέρωση των στοιχείων της σκιάς - τον πόνο, το βάσανο και τη βία, που κάθε άνθρωπος κουβαλάει μέσα του και που εξοστρακίζει στα σκοτεινά βάθη της συνείδησης, του επειδή τον ταράζουν πολύ. Αν παρατηρήσουμε πιο καλά τη θεία λειτουργία θα βρούμε την παρουσίαση πολύ μεγάλου πόνου, που με την ανάσταση του Χριστού μετατρέπεται σε ευδαιμονία. Πολλά θρησκευτικά τελετουργικά δίνουν στον εγκέφαλο τη δυνατότητα να επιτρέψει με αρχετυπικό τρόπο την εμφάνιση, το βίωμα και την τακτοποίηση αισθημάτων πόνου.

Αν δεν μπορείς να ελευθερωθείς από τον πόνο σου, τότε αυτός θα μεταμορφωθεί σε εσωτερικό δαίμονα, ένα τρελό τέρας που περιμένει να σπάσει τις αλυσίδες του. Μπορείς να εξορκίσεις το δαίμονα ονοματίζοντας τον - π.χ. «η ανάγκη μου να εξηγήσω στην πρώην γυναίκα μου πως είναι μια ανόητη αγελάδα»- και διατάσσοντας τον να φύγει από την ψυχή σου. Μπορείς όμως να τον κατονομάσεις μόνο αν τον αντικαταστήσεις με κάτι καινούργιο και ισχυρό. Ας υποθέσουμε πως χτυπά το τηλέφωνο και το καντράν σου αποκαλύπτει πως είναι η πρώην γυναίκα σου. Τότε θα χρειαστεί να προσέξεις να μη βγάλεις το παλιό σενάριο σκεπτόμενος: «ωχ, πάλι αυτή. Θα πει πως παραμελώ τα παιδιά και θα θυμώσω πάλι και θα νιώσω πληγωμένος. Αυτό κάνει πάντα.» Αντί γι'αυτό μπορείς να ετοιμάσεις τη σκηνή για μια καινούργια ιστορία όπου θα γράψεις πάνω σου την ιστορία ενός άντρα που αναλαμβάνει την ευθύνη του εαυτού του δίχως να ρίχνει το βάρος στους άλλους. Μπορείς να κοιτάξεις κατάματα τη δυνατότητα όπου η πρώην γυναίκα σου δεν σου επιτίθεται, επειδή δεν της προσφέρεις τον αντίστοιχο χώρο.

Για να αποδράσεις συνειδητά από το παλιό σενάριο, κι ας είναι έστω και για μια ελάχιστη στιγμή, χρειάζεται θάρρος. Θα πρέπει να βρεις ποια είναι η ιστορία που ξυπνά αυτομάτως μέσα σου, και να παρατήσεις την ανάγκη σου για ασφάλειας, που είναι αυτή που σε κάνει να αρματώνεσαι και να είσαι ετοιμοπόλεμος. Φυσικά και έχεις συνείδηση του γεγονότος πως η πρώην γυναίκα σου θα μπορούσε να αρχίσει να σε κατηγορεί. Αν όμως υπολογίζεις με κάτι τέτοιο εκ των προτέρων, τότε φροντίζεις ώστε να παιχτούν όλα σύμφωνα με αυτό που αναμένεις. Γι'αυτό και στη λέξη κλειδί (η γυναίκα) θα αντιδράσει σαν έναν μουσικό που με το άκουσμα των πρώτων ρυθμών ενός κομματιού συγχρονίζεται ενστικτωδώς με τη μουσική. Η πρώην σύζυγος εισάγεται στο σενάριο ήδη με τον χαιρετισμό, και κανένας από τους δυο σας δεν θα ξεχάσει ούτε μια πρόταση του κειμένου.

Από τη στιγμή που θα βρεις το θάρρος να παρατήσεις τις προσδοκίες σου και να πεις «γειά σου, τι κάνεις;», παραμένοντας ανοιχτός για όλα, θα έχεις ξυπνήσει από τον εφιάλτη. Θα μπορείς ακόμη και να ακούσεις το σαρκαστικό της σχόλιο, δίχως να της προσάψεις το ρόλο του τυράννου -κρατώντας για σένα το ρόλο του θύματος. Ούτε και θα μπεις στον πειρασμό να παίξεις το ρόλο του ευγενή σωτήρα, λέγοντας της να προσέξει πόσο πολύ έχει κολλήσει στο δράμα της - ελπίζοντας πως με τούτο μπορείς να τη βοηθήσεις. Μπορείς να γράψεις ένα εντελώς νέο σενάριο με τίτλο «η πρώην σύζυγος και εγώ κάνουμε ειρήνη». Μπορείς να της ζητήσεις να συμβάλει. Μπορεί και να αρνηθεί, όμως αυτό είναι δική της υπόθεση. Εσύ μπορείς να πάρεις μια άλλη απόφαση.

Τα γεγονότα είναι απατηλά

Επειδή το γνώριμο μας αρέσει τόσο πολύ, δεν μας αρέσει να παραδεχόμαστε πως οι άνθρωποι και οι καταστάσεις μπορούν να αλλάξουν. Τίποτε δε διαρκεί αιώνια. Εάν το αποδέχεσαι τούτο, τότε μπορείς να ελευθερωθείς και από το αίσθημα του φόβου, πως ίσως να μην είσαι σε θέση να δεις τη ζωή σου με νέο τρόπο ή να αλλάξεις την κατάσταση σου. Όσο και να σου φαίνεται τούτη τη στιγμή, πως η πραγματικότητα δεν μπορεί να αλλάξει, μην ξεχνάς πως με το πέρασμα του χρόνου ακόμη και οι παγετώνες «περπατούν». Τα πράγματα είναι όσο ρευστά, που ακόμη και η πραγματικότητα βρίσκεται σε συνεχή κίνηση. Εάν μοιάζει σαν να έχει παγώσει, τότε να είσαι βέβαιος πως πρόκειται και πάλι για μια από εκείνες τις ψευδαισθήσεις που παράγουν οι ιστορίες μας. Ο συνεργάτης που τον κατηγορούμε πως μας υπονομεύει, παίρνει μετάθεση σε άλλη εταιρία. Κι όμως ακόμη κρατάμε το θυμό μας, από εκείνη τη μέρα πριν δύο χρόνια, όταν είχε ρίξει καφέ πάνω στα έγγραφα μας. Μολονότι οι πραγματικές περιστάσεις έχουν αλλάξει, γαντζωνόμαστε για πολύ καιρό στις αντιλήψεις μας, και αυτό είναι που κάνει την πραγματικότητα να παγώνει.

Μία από τις ασθενείς μου είχε ξεπεράσει μία πολύ βαριά κρίση υγείας, ωστόσο ακόμη γραπωνόταν από την πεποίθηση πως το νόημα της ζωής της ήταν να επιβιώσει - να ζήσει μία ακόμη μέρα δίχως να υποφέρει από την ασθένεια. Ήταν και πάλι υγιής, όμως της ερχόταν πολύ δύσκολο να σκεφτεί για το μέλλον της και να βρει τι ήθελε να κάνει με τη ζωή της. Έπρεπε να απελευθερωθεί από την παλιά της ιστορία (πως ήταν άρρωστη και πως χρειαζόταν κάθε ποσότητα θάρρους και δύναμης για τον αγώνα ενάντια στην ασθένεια) και να αποδεχτεί τις νέες περιστάσεις (πως ήταν υγιής και πως είχε ένα μέλλον στο φυσικό κόσμο). Είχε συνηθίσει στο ρόλο της αγωνίστριας και της γυναίκας που είχε επιβιώσει, όμως τώρα έπρεπε να βρει ένα νόημα, δίχως την ανάγκη της ασθένειας της.

Όσο περισσότερο γερνάμε, τόσο πιο συχνά βλέπουμε πως οι αλλαγές συμβαίνουν μερικές φορές με πολύ αινιγματικό τρόπο και τις πιο απίθανες στιγμές. Εκεί που νομίζουμε πως έχουμε κολλήσει επαγγελματικά, αναλύουμε την κατάσταση ξανά και ξανά και κάποια στιγμή φτάνουμε στο συμπέρασμα πως δεν μπορούμε να κάνουμε απολύτως τίποτε. Συνεχίζουμε να πιστεύουμε πως θα μπορούσαμε να προοδέψουμε στο επάγγελμα   μας   μόνο   αν   ανεχόμασταν   τον   κακοήθη προϊστάμενος μας, επειδή στην πόλη μας δεν υπάρχει άλλη εταιρία με ανάλογη θέση και το παιδί μας δεν θέλει να μετακομίσει. Όμως μετά βλέπουμε με έκπληξη να μετατίθεται ο προϊστάμενος, μια νέα εταιρία μετακομίζει στην περιοχή μας ή ο γιος μας δεν είναι πλέον τόσο ευτυχής στο σχολείο του. Οι καλύτεροι του φίλοι μετακομίζουν επίσης και είναι επιτέλους έτοιμος για μία μετακόμιση.

Χρειαζόμαστε απλά το θάρρος να αφήσουμε τις μνήμες και τις ιστορίες μας και να παραδεχτούμε πως οι άνθρωποι και οι περιστάσεις έχουν αλλάξει. Διότι τότε δεν θα επιτρέπουμε να μας έρχονται αμέσως νέες δικαιολογίες, για την αιτία που οι επιθυμίες μας δεν πραγματοποιούνται.

Ενεργειακές ταινίες

Αν κρατιέσαι από την ιστορία σου, μολονότι έχουν αλλάξει τα γεγονότα και οι περιστάσεις, προκαλείς τη δημιουργία αποτυπωμάτων στο φωτεινό ενεργειακό πεδίο σου (ΦΕΠ) αλλά και ενεργειακές ταινίες προς όλους τους συμμετέχοντες σε αυτό το δράμα. Αυτές οι ενεργειακές δέσμες που σε συνδέουν με άλλους, μπορούν να διαρκέσουν πολύ περισσότερο καιρό από ότι η πιθανή αλλαγή στη σχέση σου με το σχετιζόμενο άτομο. Οι σαμάνοι μπορούν να νιώθουν αυτές τις συνδέσεις τόσο έντονα που γνωρίζουν ποιος βρίσκεται στο άλλο άκρο της δέσμης που είναι περασμένη γύρω από το λαιμό σου. Ακόμη κι αν δεν είσαι πλέον θυμωμένη με την καλύτερη σου φίλη, με την οποία δεν επικοινωνείς εδώ και χρόνια, η ενεργειακή δέσμη μπορεί να σε συνδέει μαζί της και έτσι να παραμένει η σχέση, αλλά και το κοινό κάρμα σας αδιευκρίνιστο. Γι'αυτό εκνευρίζεσαι τόσο πολύ όταν ακούς πως πλήγωσε κάποιον άλλο άνθρωπο ή όταν θυμάσαι κάποιο καυγά που είχατε πριν από χρόνια. Αυτές οι ταινίες είναι σαν Magensonden μέσω των οποίων συνεχίζεις να προσφέρεις στον εαυτό σου το ξινό γάλα του θυμού και της πικρίας.

Αν δεν κόψεις την ταινία προς την πρώην φίλη σου kappst, τότε θα προκαλείς στη ζωή σου συνεχώς παρόμοιες καταστάσεις για να βρεις ειρήνη και συγχώρεση. Εκτός αυτού παραμένεις εγκλωβισμένος μέσα στην ιστορία με τίτλο «αυτή με πόνεσε και εγώ είμαι το θύμα». Κάθε φορά που αναθερμαίνεις την παλιά ιστορία, κι ας είναι μόνο μέσα στο μυαλό σου, παράγεις νέα αισθήματα λύπης, θυμού και πικρίας και ενισχύεις τη σύνδεση σου μαζί της. (Επιπλέον κάνεις βαθύτερο στο ΦΕΠ σου το αποτύπωμα, που είχε δημιουργήσει με τη συμπεριφορά σου προς εκείνη.) Το αντίστοιχο αποτύπωμα στο ΦΕΠ σου μπορεί να είναι τόσο ισχυρό που και μόνο στο άκουσμα του ονόματος της να οργίζεσαι ακραία.

Οι ενεργειακές συνδέσεις μπορούν να επιβιώσουν ακόμη και μετά το θάνατο των άλλων ανθρώπων και να μας θυμίζουν τον πόνο που μας είχαν προκαλέσει, αντί αυτό που μάθαμε χάρη σ' αυτούς. Οι τοξικές συνδέσεις αυτού του τύπου είναι πολύ συχνές στη Δύση, επειδή επιρρίπτουμε το φταίξιμο για τα λάθη μας στους προγόνους μας. Τέτοιες ενεργειακές δέσμες κρατούν τότε τους νεκρούς ανάμεσα στους κόσμους, όπου δεν μπορούν πλέον να βρουν μήτε ειρήνη, μήτε ησυχία. Verharren Παραμένουν τότε πάνω στη Γη, και βρίσκουν στέγη στη ζωή και το σπιτικό μας, επειδή ακριβώς συνδέονται μαζί μας μέσω των τραυμάτων μας.

Η ενεργειακή σύνδεση προς κάποιον άλλο μπορεί να σου κλέβει τη ζωτική σου ενέργεια σαν παράσιτο. Θα παραμείνει για όσο επιτρέπεις να επαναλαμβάνεται η δική σου ιστορία αδυναμίας και παράλυσης. Αυτό μου θυμίζει μια πελάτισσα που ερχόταν μόνο μια φορά το χρόνο. Μάλωνε συνέχεια με τη μητέρα της, εξαιτίας των αντρών με τους οποίους έβγαινε. Κανένας τους δεν ήταν αρκετά καλός για τη μητέρα της.

Δεν την είχα δει για περισσότερο από ένα χρόνο, όταν μια μέρα μπήκε μέσα στο γραφείο μου με τη φράση: «επιτέλους πέθανε η μάγισσα.» Με αυτό ήθελε να πει πως η μητέρα της είχε πεθάνει πριν από λίγους μήνες. Από τότε δεν μπορούσε να κοιμηθεί και είχε βγει ραντεβού με τρία «κακά αγόρια», όπως τα ονόμασε. Και οι τρεις τους έκαναν αρχικά μια υπέροχη εντύπωση, όμως μετά τη μεταχειρίστηκαν άσχημα.

Όταν έλεγξα το ΦΕΠ της, πρόσεξα μια παχιά ενεργειακή δέσμη που από την καρδιά της οδηγούσε στη μητέρα της, που δεν μπορούσε να την αφήσει ήσυχη ούτε μετά το θάνατο της. (Και η πελάτισσά μου συνέχιζε βέβαια να αποδεικνύει πως η μητέρα της είχε δίκιο!) Στη συνεδρία κόψαμε αυτή την ταινία. Την παρακάλεσα επίσης να ευχαριστήσει τη μητέρα της για την αγάπη και την φροντίδα της, όσο λάθος κι αν την εξέφραζε. Επιπλέον όφειλε να της πει πως τώρα μπορούσε να επιστρέψει στον κόσμο των πνευμάτων, όπου ανήκε. Σύντομα μετά η πελάτισσα μου ανέφερε πως μπορούσε να κοιμάται καλύτερα. Μάλιστα δεν αισθανόταν πλέον να την έλκουν οι «λάθος» άντρες.

Σε περίπτωση που έχεις την υπόνοια πως μια ενεργειακή σύνδεση παραμορφώνει τις δυνάμεις σου, η ακόλουθη άσκηση συγχώρεσης θα σε βοηθήσει να ελευθερωθείς από τον πόνο και την απώλεια ενέργειας που προκαλείται.

Άσκηση: λύνοντας μια ενεργειακή ταινία

Μπορούμε να λύσουμε τις ενεργειακές συνδέσεις προς άλλους ανθρώπους με τη χρήση σαμάνικων τεχνικών. Το ίδιο αποτέλεσμα όμως πετυχαίνουμε και εξασκούμενοι στη συγχώρεση. Αυτό γίνεται σε τρία βήματα. Δυστυχώς οι περισσότεροι σταματούν στα δύο πρώτα. Έτσι καταφέρνουν μια στιγμιαία ανακούφιση και ικανοποίηση, όμως δεν κόβουν τις ενεργειακές και καρμικές συνδέσεις στο ΦΕΠ. Αν θέλεις να ελευθερωθείς πλήρως από το άλλο άτομο, θα πρέπει να εκτελέσεις οπωσδήποτε και τα τρία βήματα.

1.   Σκέψου κάποιον που σου φέρθηκε (ή του φέρθηκες) άδικα. Πάρε βαθειά ανάσα και με την εκπνοή άφησε να φύγουν όλος ο θυμός και όλα τα αισθήματα αδικίας που πιθανόν αισθάνεσαι. Επανέλαβε αυτό το βήμα όσες φορές είναι απαραίτητο.

2.   Πάρε άλλη μια βαθειά ανάσα και με την εκπνοή στείλε στο πρόσωπο ευλογία και συγχώρεση για όλα όσα σου έκανε. Παρακάλεσε το νοερά να σου συγχωρήσει και εκείνο οτιδήποτε έκανες και μπορεί να το πλήγωσε και κάθε αδικία. Πες σιωπηλά: «Σε ελευθερώνω και σε ευλογώ». Επανέλαβε και αυτό το βήμα όσες φορές χρειάζεται.

3.   Στο τελευταίο και πιο σημαντικό βήμα πρέπει να σκεφτείς τι έμαθες από αυτό τον άνθρωπο. Τι ήθελε να σου μάθει η ζωή με τη βοήθεια του; Πως μπορείς να μάθεις το μάθημα αυτό όσο καλύτερα γίνεται για να μη χρειάζεται επανάληψη; Πως μπορείς να μετατρέψεις αυτή την πρώην πηγή πόνου ή οργής σε πηγή συμπόνιας και δύναμης; Τώρα μένει σ'εσένα να γράψεις την ιστορία με νέο τρόπο.

Όταν πια έχουμε πετάξει τις παλιές ιστορίες, έχουμε κόψει τις καρμικές και τις ενεργειακές συνδέσεις και έχουμε αρχίσει να θεραπεύουμε τις πληγές μας, τότε τα δράματα δεν ασκούν πλέον καμία δύναμη πάνω μας και παύουμε να νιώθουμε σαν να ζούμε σε εφιάλτη. Τότε μπορούμε σταδιακά να αρχίσουμε να ονειρευόμαστε ένα πολύ πιο ικανοποιητικό όνειρο.