Οι τέσσερις επιγνώσεις: Ο δρόμος του ήρωα

Οι τέσσερις επιγνώσεις αποκαλύπτουν πως ολόκληρη η δημιουργία αποτελείται από φως - αφυπνισμένη στη ζωή μέσα από τη δύναμη συνειδητής δημιουργικής πρόθεσης. Οι παραδοσιακοί σαμάνικοι πολιτισμοί χρησιμοποιούν αυτές τις επιγνώσεις για να θεραπεύσουν σωματικές και ψυχικές παθήσεις αλλά και για να επιβραδύνουν τη διαδικασία γήρανσης.

Οι Φύλακες της Γης διδάσκουν πως ολόκληρη η Δημιουργία αποτελείται από δόνηση και Φως -η Γη, οι άνθρωποι, οι φάλαινες, τα βράχια και τα αστέρια ακόμη. Αυτό που θεωρούμε αντικειμενικό και πραγματικό δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα όνειρο, το οποίο προβάλλουμε στον κόσμο. Αυτό το όνειρο είναι μία ιστορία, και τη θεωρούμε αληθινή... μολονότι δεν είναι. Οι ασκήσεις και η σοφία τους μας διδάσκουν πώς να γράψουμε εκ νέου τις ιστορίες της ζωής μας και μας διδάσκουν επίσης αυτό που οι σαμάνοι ονομάζουν να «ονειρεύεσαι τον κόσμο στην ύπαρξη.

Να είσαι ήρωας σημαίνει να δημιουργήσεις το δικό σου μύθο. Η Πρώτη επίγνωση είναι ο δρόμος του ήρωα, διότι όταν κάνεις τις τέσσερις ασκήσεις του ήρωα, θα μετατρέψεις τις πληγές σου σε μια πηγή δύναμης. Σίγουρα έχεις (όπως όλοι μας) υποστεί συναισθηματικά τραύματα και τα τραύματα που έχεις βιώσει μπορούν πραγματικά να σε βοηθήσουν να βρεις τη δύναμη και τη συμπόνια σου.

Η πρώτη επίγνωση αντιστοιχεί στο φίδι- στο σώμα, τον υλικό κόσμο και τις πέντε αισθήσεις. Καθώς θα αρχίσεις να την ελέγχεις με μαεστρία θα αρχίσεις σταδιακά να βλέπεις πέρα από το απλούστερο, υλιστικό επίπεδο της πραγματικότητας. Θα αρχίσεις να αναγνωρίζεις με ποιο τρόπο σε διαμόρφωσαν και σε χάραξαν τα περασμένα γεγονότα της ζωής σου και πόσο σε επηρέασαν ο πολιτισμός και οι γονείς σου ως προς το τι είδους άνθρωπος έγινες. Όταν αφήσεις πίσω σου και αυτή την ιστορία, μπορείς να γράψεις μία καινούργια, η οποία ταιριάζει καλύτερα στο ηρωικό σου ταξίδι. Μπορείς να ξεχάσεις τη βαρετή ιστορία του άντρα μέσης ηλικίας που ξαναζεί τη νιότη του ή της σαραντάρας γυναίκας που ακόμη φαίνεται και θέλει να παριστάνει την εικοσάρα και να σκαρφιστείς κάτι πιο αυθεντικό. Θα μπορέσεις να αναγνωρίσεις τη θεϊκή χορογραφία των γεγονότων του παρελθόντος σου, τα οποία σε έσπρωχναν σε ένα ταξίδι θεραπείας, μάθησης και ανακάλυψης.

Οι ιστορίες μας είναι τόσο ισχυρές και τόσο πειστικές που εσωτερικεύονται και εγκαθίστανται στους μύες μας ως κυτταρική μνήμη. Με τη «σωματοποίηση» αυτών των διηγήσεων αλλάζει ο τρόπος που περπατάμε και μιλάμε. Ίσως να ξεχνάμε πως είμαστε και ποιητές και όχι μόνο γονείς που συζητάμε με μωρουδίστικη γλώσσα. Ίσως καταφέρνουμε να πείσουμε τον εαυτό μας πως είμαστε αιώνια θύματα και σερνόμαστε με χαμηλωμένα βλέφαρα και κρεμασμένους ώμους, αντί να βαδίζουμε με αυτοπεποίθηση.

Άσχετα από το ποια εικόνα έχεις για σένα στην ιστορία σου -την ενσαρκώνεις προς τα έξω και οι άλλοι άνθρωποι αντιδρούν με βάση αυτή απέναντι σου. Η εμφάνιση και η συμπεριφορά σου λένε στους άλλους αν είσαι απλησίαστος ή φιλικός, αν έχεις αυτοπεποίθηση ή είσαι ανασφαλής, αν είσαι δυνατός ή πληγωμένος. Είτε σου είναι σαφές είτε όχι: έλκεις ανθρώπους, οι οποίοι φαινομενικά ανήκουν στον κύκλο σου και αποφεύγεις εκείνους των οποίων η εμφάνιση και η γλώσσα του σώματος τους σου δίνουν το σήμα πως δεν ταιριάζουν στον κόσμο σου (επειδή ακριβώς και εσύ με τη σειρά σου πιστεύεις τις ιστορίες τους).Πραγματικά η ιστορία μας σημαίνει τη θανατική ποινή για τον εσωτερικό ήρωα, επειδή απαιτεί να διαψεύδουμε όλα όσα δεν ταιριάζουν στους στενά οριοθετημένους ρόλους της. Εγώ για παράδειγμα έχω παιδιά, αλλά δεν είμαι «πατέρας». Φυσικά και εκτελώ τις πατρικές μου υποχρεώσεις - και αρκετά καλά μάλιστα όπως νομίζω-, αλλά από αυτό δεν καθορίζεται το ποιος είμαι. Γράφω και θεραπεύω, αλλά δεν είμαι ούτε συγγραφέας, ούτε θεραπευτής. Είμαι ένα μυστήριο και μέρα με τη μέρα λαμβάνω ακόμη περισσότερες ενδείξεις σχετικά με αυτό. Προς στιγμήν είμαι βαθιά σαστισμένος για το ποιός είμαι, αλλά αυτό δεν με αποτρέπει από το να εκτελώ τις πατρικές μου υποχρεώσεις αποτελεσματικά και καλά. Απλά μου είναι σαφές πως ρόλοι όπως «πατέρας», «συγγραφέας», «θεραπευτής» είναι πολύ στενοί για να μπορούν να περιγράψουν το ποιος είμαι.

Σε κάθε ιστορία υπάρχει μία σειρά από βασικές φιγούρες οι οποίες παίζουν συγκεκριμένους ρόλους. Στο δρόμο του ήρωα παραιτούμαστε τόσο από την ταύτιση με περιοριστικές φιγούρες, όσο και από τις πεποιθήσεις που συνδέονται με αυτές. Οι ρόλοι μας είναι πλέον μόνο αυτό που κάνουμε και όχι αυτό που είμαστε. Μπορούμε φυσικά να συνεχίσουμε να εκτελούμε ρόλους ως νοσοκόμες, μητέρες, πατέρες, γιοί, πωλητές, μεσίτες ή συνταξιούχοι για παράδειγμα και να τους παίζουμε και με μεγάλη επιτυχία. Κινούμαστε μέσα στον κόσμο, όμως δεν αφήνουμε να μας καθορίζουν πράγματα, τα οποία σε τελική ανάλυση δεν είναι σημαντικά. Με άλλα λόγια δεν είμαστε το πλύσιμο, το μαγείρεμα ή το καθάρισμα - απλά εκτελούμε αυτά τα πράγματα δίχως πόνο και δίχως αγωνία.

Μόλις όμως παρατήσουμε τις αρνητικές και μη αυθεντικές ιστορίες μας, όπως «η μητέρα μου ήταν εγωίστρια και με παραμελούσε», μπορούμε να αγαπήσουμε και να αποδεχτούμε τα άτομα αυτά έτσι ακριβώς όπως είναι. Μπορούμε να πάψουμε να επιθυμούμε ένα άλλο παρελθόν και να σκαλίζουμε με μανία να βρούμε το πώς θα ήταν αν οι γονείς μας ήταν έτσι όπως εμείς το επιθυμούσαμε. Τότε θα μπορούμε να εκτιμήσουμε αυτά που μας έδωσαν και αυτά που μας στέρησαν. Η νέα πιο θετική ιστορία για τον απόντα πατέρα μας μπορεί να αναφέρει ένα παιδί που αναγνωρίζει την αξία της αυτοτέλειας. Μπορούμε να απορρίψουμε την παλιά ιστορία, σύμφωνα με την οποία οι παππούδες μας ήταν απαίσιοι και επικριτικοί και να γράψουμε μια καινούργια, που θα λέει πως μέσω αυτών μάθαμε, πως οι επικριτικοί άνθρωποι προκαλούν πόνο και στενοχώρια στον εαυτό και τους γύρω τους. Με αυτή τη νέα εκδοχή μπορούμε να γιορτάσουμε το γεγονός πως αναγνωρίσαμε την αξία της ανεκτικότητας.

Εάν γράφαμε τέτοιες ιστορίες για τη ζωή μας, τότε στις περισσότερες περιπτώσεις δε θα χρειαζόταν η ψυχοθεραπεία.

Εάν γνωρίζεις σε τι είδους ιστορία είσαι αιχμάλωτος και με τι είδους διήγηση παίζεις, μπορείς και να ελευθερωθείς από αυτή. Αρχικά όμως θα πρέπει να την αναγνωρίσεις. Γι'αυτό το λόγο είναι τόσο πολύτιμοι οι αρχετυπικοί μύθοι - οι μύθοι για τους Θεούς και τους Ήρωες. Εκεί μέσα μπορούμε να δούμε το δικό μας δρόμο, αλλά και να αναγνωρίσουμε τα μαθήματα που πρέπει να μάθουμε για να τα ξεπεράσουμε.

Έτσι ακριβώς σφιχτά που κρατιόμαστε από τις δικές μας ιστορίες, έτσι πιστεύουμε και σε γενικότερους πολιτισμικούς μύθους, που καλύπτουν την ανάγκη μας να παίζουμε το θύμα, το σωτήρα ή το δράστη. Οι ψυχολόγοι λένε πως ενσαρκώνουμε αυτούς τους μυθικούς ρόλους στην καθημερινή μας ζωή. Βιώνουμε τις ιστορίες αντρών και γυναικών που ξεπερνούν τις αντιξοότητες, που ναυαγούν εξαιτίας τραγικών λαθών χαρακτήρα ή που ανταμείβονται για τις θυσίες τους. Θεωρούμε πως υποφέρουμε σαν τον Ιώβ ή πως πρέπει να εκτελέσουμε τους άθλους του Ηρακλή.

Στο δρόμο της θεραπείας προοδεύουμε μόνο όταν πετάξουμε αυτούς τους παλιούς μύθους και αντισταθούμε στον πειρασμό να βιώσουμε ξανά και ξανά τις ίδιες ξεφτισμένες ιστορίες που μας διηγούνται εδώ και αιώνες. Πρέπει να αφήσουμε πίσω μας όλα όσα νομίζαμε πως πρέπει να κάνουμε ή να είμαστε για να μας αγαπούν ή να μας αποδέχονται. Τότε δρούμε αντί να αντιδρούμε και δημιουργούμε νέους μύθους αντί να εξασφαλίζουμε τη διαιώνιση των παλιών. Ευλογούμε κάθε στιγμή και χαρίζουμε στις δικές μας εμπειρίες τη διάσταση του μυθικού. 

Αυτό θα το πετύχουμε μόλις συνειδητοποιήσουμε πως κάθε ιστορία    είναι    μια    αυτοεκπληρούμενη    προφητεία.

Μπορούμε να διηγηθούμε το δικό μας μύθο με ένα τρόπο που να μας υποστηρίζει στην ανάκτηση του ευγενούς φρονήματος και της δύναμης μας... έτσι όπως δεν τον διηγηθήκαμε ποτέ. Αυτό είναι το ταξίδι του ήρωα.

Οι Λάικα πιστεύουν πως οι ιερείς - όχι μόνο οι Ισπανοί, αλλά και οι ιερείς του δικού τους πολιτισμού - διηγιόντουσαν ιστορίες τις οποίες δεν είχαν γράψει οι ίδιοι και πως αφορούσαν τις εμπειρίες άλλων με το Θεϊκό. Θεωρούν πως η θρησκεία, εξυπηρετούμενη από την αφηγηματική παρουσίαση, απλοποιεί, για να εξηγήσει την πνευματικότητα και εξυπηρετούμενη από τις μεταφορές (παραβολές) εκφράζει τη σοφία. Οι Φύλακες της Γης θεωρούν μεν πως οι ιστορίες αυτές μπορούν να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε ορισμένες ιδέες, όμως τις θεωρούν λιγότερο πολύτιμες από την ίδια την ατομική εμπειρία του Θεϊκού στο επίπεδο του αετού. Κατά την άποψη τους οι ιερείς παίζουν ένα είδος θεάτρου για να κάνουν πιο νόστιμο στο ανθρώπινο πνεύμα το απίστευτο μυστήριο της Δημιουργίας. Αυτό οφείλεται στο ότι οι θρησκείες βασίζονται στην πίστη, ενώ αντίθετα οι πνευματικές πρακτικές ακουμπούν στην προσωπική εμπειρία του Θεϊκού. Οι Λάικα είναι αποφασισμένοι να αναπτύξουν τη Σοφία της εμπειρίας και πιστεύουν πως αυτό θα πρέπει να το κάνει ο κάθε άνθρωπος μόνος του. Τότε μεταμορφώνονται οι ιστορίες που σκεφτήκαμε μόνοι μας στις δικές μας ιερές διηγήσεις και ηρωικές περιπέτειες.

Με την ακόλουθη άσκηση μπορείς να μάθεις πώς να γίνεις αφηγητής, δίνοντας στα γεγονότα κλειδιά της ζωής σου ένα νέο πλαίσιο και ένα καινούργιο νόημα.

ΓΡΑΠΤΗ ΑΣΚΗΣΗ:

Δύο ιστορίες για τον εαυτό σου

Σε αυτή την άσκηση θα γράψεις δύο ιστορίες. Θα αρχίσεις με αυτή που διηγείσαι εδώ και χρόνια και θα την ξεκινήσεις με τα λόγια: «Ήταν κάποτε ένα μωρό που ο πελαργός το πήγε σε λάθος σπίτι.» Πάρε για μια φορά το χρόνο να διηγηθείς την ιστορία της ζωής σου - συμπεριλαμβάνοντας τους γονείς, τη συζυγική σου σχέση και την αποτυχημένη σου καριέρα. Περιέγραψε τη σαν παραμύθι και πρόσεξε πότε υπήρξες θύμα, σωτήρας και δράστης ο ίδιος, αλλά και σε ποιους ακόμη έδωσες αυτούς τους ρόλους.

Όταν τελειώσεις θα γράψεις την ιστορία άλλη μια φορά, όμως αυτή τη φορά θα ξεκινήσεις με τη φράση: «Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα μωρό, που ο πελαργός το πήγε στο σωστό σπίτι». Θυμήσου: Οι θεραπευτικές ιστορίες εξηγούν γιατί τα πράγματα έγιναν όπως έπρεπε να γίνουν, για να σου χαρίσουν πολύτιμα μαθήματα και να σε βοηθήσουν να προοδεύσεις στο ηρωικό σου ταξίδι.

Ίσως σαν παιδί να σε είχαν κακομεταχειριστεί - όμως αυτό ήταν αυτό που χρειαζόταν η ψυχή σου για να μάθει τα απαραίτητα μαθήματα για τη δύναμη και τη συμπόνια, και εσύ απλά διάλεξες την τέλεια για τα σκοπό αυτό οικογένεια. (Φυσικά η κακοποίηση είναι κάτι τρομερό, όμως μην ξεχνάς πως τώρα διηγείσαι μια ιστορία για ένα ηρωικό ταξίδι μάθησης και θεραπείας.) Επειδή οι γονείς σου σε ταπείνωναν συχνά με λέξεις, τώρα γνωρίζεις: όποιος υποβιβάζει τους άλλους, για να τους πληγώσει, είναι ο ίδιος του ιδιαίτερα ανασφαλής και δυστυχισμένος - και αυτό δεν έχει να κάτι τίποτε με εσένα. Ίσως μάλιστα να μπόρεσες να βρεις και ένα κόκκο αλήθειας στα λόγια τους. Πιθανών έτσι να σου έγινε σαφές πως πρέπει να αποδεχτείς τις ατέλειες σου. Τώρα αποφασίζεις συνειδητά πόσο κόπο θα επενδύσεις στις αλλαγές, δίχως να νιώσεις την πίεση να θέλεις να κάνεις βελτιώσεις γύρω σου, απλά και μόνο για να ανταποκρίνεσαι στις προσδοκίες των άλλων.

Εάν νιώσεις άβολα κατά τη συγγραφή της δεύτερης ιστορίας, επειδή δεν έχεις ακόμη μάθει τα μαθήματα σου, είναι εντάξει. Κάνε απλά σαν να είχες ήδη φτάσει εκεί. Ίσως να θελήσεις να ασχοληθείς και κάποια στιγμή αργότερα με τη διήγηση αυτή και να την διαμορφώσεις περεταίρω. Μόλις αρχίσεις να πιστεύεις τη νέα εκδοχή της ιστορίας σου, θα αρχίσει σταδιακά να γίνεται αληθινή. Τότε θα έχεις γίνει αφηγητής της ίδιας της ζωής σου. Το σύμπαν θα καταλάβει πως έμαθες πια τα μαθήματα σου και η περεταίρω διδασκαλία θα σου «χαριστεί».

Καθώς εκφράζουμε τις ιστορίες μας με νέο τρόπο ανακαλύπτουμε μια θετική κληρονομιά που μας δίνει δύναμη. Οι Λάικα για παράδειγμα δεν διατηρούν στη μνήμη τους, τους κατακτητές της χώρας τους ως μια σαρωτική δύναμη που κατέστρεψε όλα όσα αγαπούσαν και τιμούσαν στον κόσμο αυτό. (Αυτή είναι η δημοφιλής οπτική). Τους θεωρούν πολύ περισσότερο ως καταλύτες μιας εποχής, κατά την οποία οι Φύλακες της Γης έπρεπε να δείξουν ιδιαίτερη μαεστρία για να προστατέψουν και να τιμήσουν τις επιγνώσεις. Οι διδασκαλίες της αλήθειας συνέχιζαν στα κρυφά να κερδίζουν σε ισχύ, γιατί μια μέρα θα ερχόταν η ώρα τους - θα έβρισκαν ξανά το δρόμο να βγουν στον κόσμο για να βοηθήσουν στην επιβίωση ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Οι Λάικα πιστεύουν πως δίχως τους κατακτητές ίσως να είχαν γίνει τεμπέληδες και αυτάρεσκοι και να είχαν επιτρέψει να περιέλθουν οι επιγνώσεις στη λήθη.

Σκέψου πως τις ιστορίες μας μπορούμε να τις ξαναγράψουμε μόνο στο μυθικό επίπεδο. Εάν τα παιδιά σου είναι στην εφηβεία και χρειαστεί σύντομα να τους πληρώνεις τις σπουδές τους, θα πρέπει να εργαστείς πολλές ώρες σαν αεροσυνοδός και δεν θα μπορείς (όπως θα σου άρεσε) να ζωγραφίζεις πολλές ώρες. Αυτά είναι γεγονότα. Όμως στο επίπεδο του ιερού θα μπορούσε η ιστορία σου να λέει πως είσαι μια καλλιτέχνιδα και πως ο κόσμος είναι το κάδρο σου. Μπορείς να βάλεις λίγο χρώμα και λίγη ζωντάνια στη ζωή όλων εκείνων των ανθρώπων που συναντάς στο αεροπλάνο.

Εσωτερίκευσε τη μυθική σου ιστορία, εφάρμοσε την τέχνη σου, και όρισε τον εαυτό σου όχι μόνο σαν μητέρα και αεροσυνοδό, που πληρώνει τις σπουδές των παιδιών της -είσαι μια ζωγράφος ή μία ποιήτρια που όλως τυχαίως έχει και ένα επάγγελμα για να κερδίζει το ψωμί της. Παράλληλα θα διαπιστώσεις πως στη ζωή σου υπάρχει πάντα χρόνος και για την τέχνη σου. Εκτίμησε την εσωτερική σου ζωή και άδραξε την ελευθερία να εξερευνήσεις τη θαυμαστή πολυπλοκότητα σου. Αποδέξου θαρρετά τα χαρακτηριστικά σου, αλλά μην ταυτίζεσαι με κανένα από αυτά. Αντ' αυτού εξέπληξε τον εαυτό σου καθώς θα τολμούν να βγαίνουν από τις κρυψώνες τους στην επιφάνεια, όλα εκείνα τα τμήματα της προσωπικότητας σου.

Μόλις αποδεσμευτείς από την ιστορία σου, σταδιακά θα εξαφανίζονται και οι άνθρωποι που στηρίζονταν πάνω στην παλιά σου ταυτότητα. Δεν γνωρίζουν πώς να συμπεριφερθούν σε μια μητέρα που έγινε ακτιβίστρια ή σε ένα γιό που παραιτήθηκε από την οικογενειακή επιχείρηση για να κάνει το γύρο του κόσμου. Εάν ελπίζεις να σε ενθαρρύνουν οι άλλοι να εξερευνήσεις την ποικιλομορφία των μερών της προσωπικότητας σου και να σε προωθήσουν σε αυτή την κατεύθυνση, προφανώς θα απογοητευτείς.

Μας έρχεται πολύ δύσκολο να εξοικειωθούμε με την ιδέα πως ένας δικαστής παίζει κιθάρα σε ροκ συγκρότημα ή πως μία λογίστρια κερδίζει σε πατινάζ σκύλων. Μας είναι δύσκολο να αποδεχτούμε πως το ανέμελο παιδί μας έγινε ένας πεισματάρης έφηβος ή πως η πάντα χαρωπή σύζυγος ανακάλυψε μέσα της τη σιωπηλή της πλευρά. Όμως όταν παρατήσουμε τις περιοριστικές ιδέες για τον εαυτό μας θα μας είναι πιο εύκολο να αναγνωρίσουμε και στους άλλους τον καλλιτέχνη, τον ποιητή ή το μυθικό ταξιδιώτη.

ALBERTO VILLOLDO Οι τέσσερις επιγνώσεις 

Τα θεραπευτικά εργαλεία του σαμάνου Τι να περιμένουμε και πώς λειτουργεί μία σαμάνικη  θεραπεία.

Τι θα πρέπει να περιμένουμε από μία σαμάνικη θεραπευτική συνεδρία.

Ο σαμανισμός είναι η πρακτική του να φέρουμε την ισορροπία μέσα από την ανάπτυξη μιας ανιμιστικής σχέσεις με τον κόσμο γύρω και μέσα μας.Ο λαός Queros των Ίνκας αποκαλούν αυτήν την ισορροπία και την αρμονία ayni-αϊνι

Η πρόθεση μιας σαμανικής θεραπευτικής συνεδρίας είναι να βοηθήσει το άτομο που έρχεται να το υποστηρίξει να αφήσει παλιά πρότυπα σκέψεις συναισθήματα δράσεις και πεποιθήσεις που δεν τον εξυπηρετούν πλέον

 Επικοινωνία 

www.bodymindkinisis.com

 tel.6944851771

makis662000@yahoo.gr 

Γεράσιμος Βλάχος