Ενώ οι ασκούμενοι της γιόγκα αναγνωρίζουν επτά τσάκρας, ο μέντορας μου, ο Ντόν Αντόνιο, μου έμαθε ότι έχουμε εννέα. Επτά από αυτά βρίσκονται μέσα στο φυσικό σώμα και δύο βρίσκονται έξω από το σώμα.

Κάλειται το όγδοο τσάκρα της  Wiracocha,  που είναι το όνομα του Δημιουργού ή του Μεγάλου Πνεύματος (η λέξη σημαίνει «ιερή πηγή»). Αυτό το τσάκρα βρίσκεται μέσα στο Φωτεινό Ενεργειακό Πεδίο (LEF) και κρέμεται πάνω από το κεφάλι σαν ένα χρυσός περιστρεφόμενος ήλιος. Είναι η σύνδεσή μας με το Μεγάλο Πνεύμα, τον τόπο που κατοικεί ο Θεός μέσα μας.

Βλέπουμε αυτό το τσάκρα στις εικόνες ως το φως που περιβάλλει τον Χριστό και σαν τη φωτιά που κατέβηκε στους αποστόλους της Πεντηκοστής όταν έλαβαν το δώρο του Αγίου Πνεύματος. Όταν πεθαίνουμε, το όγδοο τσάκρα επεκτείνεται σε μια φωτεινή σφαίρα και περιβάλλει τα άλλα επτά τσάκρα σε ένα δοχείο φωτός. Μετά από μια περίοδο εξιλέωσης και καθαρισμού, το όγδοο τσάκρα κατασκευάζει ένα άλλο σώμα - όπως έχει κάνει ξανά και ξανά σε τόσες πολλές ζωές - και μας οδηγεί στους νέους βιολογικούς γονείς μας και στην καλύτερη ζωή (όχι την πιο εύκολη!) Για να αποκτήσουμε Εμπειρία πρέπει να μεγαλώσουμε πνευματικά. Οι φορτισμένες, τραυματικές μνήμες της προηγούμενης ενσάρκωσής μας μεταφέρονται στο επόμενο μας σώμα ως αποτυπώματα στο Φωτεινό ενεργειακό μας πεδίο.

Το όγδοο τσάκρα. Το όγδοο τσάκρα βρίσκεται μέσα στο φωτεινό ενεργειακό πεδίο, αλλά έξω από το φυσικό σώμα και αιωρείται πάνω ακριβώς από το κεφάλι σαν φωτεινός ήλιος. Το στοιχείο αυτού του τσάκρα είναι η ψυχή, αυτό είναι που στην Δύση αναφερόμαστε ως ψυχή. Στις παραδόσεις των ιθαγενών της Αμερικής δεν υπάρχει η έννοια της ψυχής ή κάτι τέτοιο αλλά, υπάρχει αυτή η κατανόηση ενός εαυτού που διατηρείται από ζωή σε ζωή, που στις παραδόσεις των Ίνκα, λέγεται Βιρακότσα, η πηγή του ιερού.

Το όγδοο τσάκρα υπάρχει έξω από τον χρόνο, αλλά εκδηλώνεται μέσα στον χρόνο. Και όπως είπαμε και προηγουμένως, δουλειά του είναι να δημιουργεί σώματα από την μια ζωή στην άλλη. Χρώμα του είναι το χρυσό. Είναι ο αρχιτέκτονας του σώματος, αλλά όχι μόνο του σώματος. Αυτό το τσάκρα είναι ο αρχιτέκτονας και ο σχεδιαστής όλων των εμπειριών που ενσωματώνονται, των γονιών στους οποίους θα γεννηθούμε, τα πεπρωμένα που θα έχουμε, τους ανθρώπους που θα μας έλξουν, των μαθημάτων που έχουμε έρθει για να μάθουμε σε αυτή την ζωή.

 Το ένστικτό του είναι η υπέρβαση. Δεν έχει ψυχολογικές πτυχές, ούτε αδένες και ορμονικές πτυχές και ενδεχόμενό του είναι η διαχρονικότητα. Αρνητικές εκφράσεις του είναι ότι κρατάει το πρότυπο για ασθένειες, για το κάρμα και για τα δύσκολα μαθήματα που θα χρειαστεί να μάθουμε στην πορεία της ζωής μας.

Όταν μετατοπίζουμε την επίγνωσή μας στο όγδοο τσάκρα, μπορούμε να αρχίσουμε να έχουμε πρόσβαση σε προγονικές μνήμες, μνήμες που δεν ανήκουν σε εμάς, αλλά ανήκουν στην γενεαλογία των προγόνων μας, σε αυτή την περίπτωση των πνευματικών μας προγόνων, όχι μόνο το ποιοι ήμασταν σε προηγούμενες ζωές, αλλά και η σοφία των μεγάλων δασκάλων του παρελθόντος. Γιατί, πραγματικά το ποιοι ήμασταν τρεις ζωές πριν ή δέκα ζωές πριν, δεν είναι και τόσο πιο ενδιαφέρον από το ποιοι είμαστε σήμερα. Είναι η γενεαλογία των δασκάλων σοφίας, των μεγάλων δασκάλων, των φωτεινών του παρελθόντος, οπού μπορούμε να έχουμε πρόσβαση μέσα από αυτό το τσάκρα. Τα διδάγματα όλων των θεραπευτών που έχουν προηγηθεί από εμάς, γίνονται σε εμάς διαθέσιμα μέσα από αυτό το κέντρο. Γιατί, αυτό το κέντρο βρίσκεται έξω από τον χρόνο. Βαδίζουμε μέσα στο άπειρο και η σοφία του άπειρου γίνεται διαθέσιμη σε εμάς.

Αυτό το κέντρο συνδέεται επίσης με τα αρχέτυπα και τον αρχετυπικό τομέα, που είναι οι πρωταρχικές εικόνες και αναμνήσεις που ανήκουν στο ανθρώπινο συλλογικό ασυνείδητο. Αυτός είναι ο τομέας των αρχετύπων των παλαιών θεοτήτων, των πρωταρχικών, αρχαϊκών και αρχαίων εικόνων της ανθρωπότητας.

Αυτό το τσάκρα είναι σαν ένας ξυλουργός που κατασκευάζει μια καρέκλα και η καρέκλα σε αυτήν την περίπτωση είναι το φυσικό σώμα. Και αργότερα καίει αυτήν την καρέκλα στο τζάκι. Ο ξυλουργός δεν νιώθει απώλεια όταν καίει την καρέκλα, γιατί ξέρει ότι μπορεί απλά να κατασκευάσει μια καινούργια από νέο ξύλο. Έτσι, το όγδοο τσάκρα μένει ανεπηρέαστο από τον θάνατο του σώματος. Αν ένα αποτύπωμα ασθένειας υπάρχει σε αυτό το τσάκρα, είναι σαν ένα σχεδιαστικό ελάττωμα, που θα αναπαράγεται σε κάθε νέα καρέκλα.

Έτσι, κατά την διαδικασία της φώτισης προσπαθούμε να διαγράψουμε τα αποτυπώματα, τα σχεδιαστικά λάθη από το προσχέδιο, έτσι ώστε να μπορούμε να επαναδημιουργήσουμε τον εαυτό μας, σε αυτήν τη ζωή. Να δημιουργήσουμε καινούργια σώματα που μεγαλώνουν διαφορετικά και θεραπεύονται διαφορετικά και που πεθαίνουν διαφορετικά.

Αρνητική έκφραση αυτού του τσάκρα είναι η κοσμική “γκρίζα ζώνη” που την βιώνουν τα άτομα που έχουν παγιδευτεί ανάμεσα στον κόσμο των πνευμάτων και τον κόσμο της ύλης. Αυτές είναι ψυχές που δεν είναι ούτε ζωντανές, ούτε νεκρές, αλλά είναι παγιδευμένες μέσα σε έναν εφιάλτη από τον οποίο δεν μπορούν να ξυπνήσουν. Στην πνευματική διάσταση, αυτό είναι ένα καθαρτήριο του χριστιανισμού. Είναι αυτό που οι Βουδιστές αποκαλούν πεδία Μπάρντο. Έτσι, άυλες οντότητες που προσκολλώνται στους ανθρώπους ή σε μέρη στην γη και δεσμεύονται από την ύλη, παγιδεύονται σε αυτόν τον τομέα.

Χαρακτηριστικό του όγδοου τσάκρα είναι η αορατότητα.  Σε αυτό το κέντρο αποκτάμε επίγνωση του θεατή, που είναι γνωστός στον Βουδισμό ως “μάρτυρας”, που είναι ο εαυτός που ήταν παρών από την αρχή του χρόνου και που τώρα έχει αποδεσμευτεί από το μυαλό και έχει την δυνατότητα να δει το μυαλό με όλα του τα δράματα, χωρίς να συνεισφέρει σε κάποιο αυτά.  Ο θεατής, παρατηρεί την ζωή μας να ξεδιπλώνεται και κατανοεί ότι όλες οι ιστορίες που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε τον εαυτό μας, είναι απλώς ιστορίες. Πώς όσα νομίζουμε ότι ξέρουμε για τον εαυτό μας, δεν είναι ο πραγματικός εαυτός μας. Ο θεατής γνωρίζει πως οτιδήποτε που μπορούμε να δούμε ή να αγγίξουμε δεν είναι αληθινό. Ο θεατής προσκολλάται στο μυστήριο και όχι την εκδήλωση. ο θεατής αντιλαμβάνεται τα πάντα, αλλά δεν μπορεί ο ίδιος να γίνει αντιληπτός, γιατί δεν μπορεί να μετατραπεί σε αντικείμενο αντίληψης. Ο θεατής είναι αόρατος, γιατί δεν μπορεί να παρατηρηθεί.

Και δεν ήταν παρά δέκα χρόνια μετά που κατάφερα να περπατήσω στο δάσος και να έχω ένα συνεχόμενο τραγούδι γύρω μου. Με είχαν αναγνωρίσει σαν κάποιον που δεν είχε εκδιωχθεί από τον κήπο, σαν κάποιον που περπατάει με χάρη πάνω στη γη, που αγγίζει ό,τι αγγίζει με ομορφιά και που δεν ήταν υπό την λαβή του φόβου και που είχε ξεπεράσει τη βία και τον θάνατο, σαν κάποιον που περπατούσε στον κήπο ξανά.

Και αυτό είναι που συμβαίνει όταν αυτό το κέντρο αφυπνίζεται. Ανακτούμε αυτόν τον εαυτό που ποτέ δεν έχασε την πραγματική φύση του, που ποτέ δεν εκδιώχθηκε από τον παράδεισο.

Το ένατο τσάκρα σαν το μέρος οπού κατοικούμε μέσα στον θεό

Έχουμε μιλήσει ως τώρα για οκτώ τσάκρα, επτά μέσα στο σώμα, ένα μέσα στο φωτεινό ενεργειακό πεδίο και στις ιθαγενείς παραδόσεις, υπάρχει ένα ένατο τσάκρα που αναγνωρίζουν επίσης. Είναι ένα τσάκρα που βρίσκεται στο κέντρο της δημιουργίας. Είναι το μέρος οπού εμείς κατοικούμε μέσα στον Θεό, ενώ το όγδοο τσάκρα είναι το μέρος οπού ο Θεός κατοικεί μέσα σε εμάς. Το στοιχείο αυτού του τσάκρα είναι το πνεύμα, ενώ το στοιχείο του όγδοου τσάκρα είναι η ψυχή. Η ψυχή είναι ατομική. Κάθε ένας από εμάς έχει μια ατομική, ξεχωριστή ψυχή. Το πνεύμα είναι μόνο ένα. Υπάρχει μόνο ένας από εμάς στο πνεύμα. Το πνεύμα είναι σαν τον κεντρικό πυρήνα, από τον οποίο όλες αυτές οι φωτεινές χορδές προέρχονται.

Το ένατο τσάκρα βρίσκεται στην καρδιά του σύμπαντος. Είναι έξω από τον χρόνο και το χώρο και εκτείνεται μέσα στην απεραντοσύνη του διαστήματος και συνδέεται με το όγδοο τσάκρα μέσα από μια φωτεινή χορδή. Ο σαμάνος έχει την δυνατότητα να ταξιδεύσει μέσα από αυτό το φωτεινό νήμα για να βιώσει την απέραντη έκταση της δημιουργίας. Και αποκαλούμε αυτό το κέντρο τσάκρα, λόγω έλλειψης κάποιου καλύτερου ονόματος. Στην πραγματικότητα είναι η πηγή του πνεύματος. Εκτείνεται πέρα από την ατομική ψυχή και μας κρατάει δεμένους στο χωροχρονικό συνεχές, και σχετίζεται με το όγδοο τσάκρα. Είναι το πνεύμα των πάντων στην γη. Ο παρατηρητής προκύπτει ότι είναι οτιδήποτε μπορεί να παρατηρηθεί.

Το ένατο τσάκρα είναι ο εαυτός που δεν έχει γεννηθεί ποτέ και που ποτέ δεν θα πεθάνει. Αυτός ο εαυτός προηγείται του χρόνου. Υπήρχε πριν δημιουργηθεί το σύμπαν και ποτέ δεν μπαίνει σε έναν ποταμό, οπού ρέει ο χρόνος. Προηγείται του χρόνου του ίδιου. Αυτός είναι ο εαυτός που ποτέ δεν άφησε τον κήπο της Εδέμ. Και η διαδικασία του ένατου τσάκρα είναι η δυνατότητα να κρατάμε μυστικά, ακόμα και από τον εαυτό μας. Αυτό το μυστικό είναι ότι πριν από πολύ καιρό, η τεράστια δύναμη που ξέρουμε σαν θεό, αποφάσισε από το μέρος που βρισκόταν, το ανεκδήλωτο κενό να βιώσει τον εαυτό του.  Έτσι, εκδηλώθηκε 12.000.000.000.000 χρόνια πριν σαν  μια μοναδικότητα από την οποία όλη η ύλη στο σύμπαν μας δημιουργήθηκε. Η τεράστια δύναμη συνέχισε να εξερευνεί τον εαυτό της, μέσα από όλες τις μορφές ζωής, σαν ακρίδα, σαν φάλαινα, πλανήτες και φεγγάρια. Ακόμα, εφόσον αυτή η τεράστια δύναμη ήταν πανταχού παρούσα και παντογνώστρια, κάθε μία από τις εκδηλώσεις της είχε επίσης, αυτές τις ιδιότητες του να είναι παντού και να γνωρίζει τα πάντα. Έτσι, έπρεπε να κρατήσει την φύση της μυστική, ακόμα και από τον εαυτό της, προκειμένου να γνωρίσει τον εαυτό της μέσα από τις 10.000 μορφές της.

Όταν αυτό το κέντρο είναι αφυπνισμένο, υπάρχει ένα βαθύ, σιγανό γέλιο που αντηχεί στα βουνά και ακούγεται σαν κεραυνός στον ουρανό.

 Alberto villoldo shaman sage