Μέσα από τα μάτια του φιδιού
Οι Φύλακες της Γης μαθαίνουν να βιώνουν γεγονότα δίχως να τα παίρνουν προσωπικά. Αυτό συμβαίνει στο επίπεδο αντίληψης του φιδιού. Δεν έρχονται καταστάσεις καταπάνω μας, απλώς συμβαίνουν. Το περιστέρι δεν κουτσουλάει στο αυτοκίνητο σου για να σε εκνευρίσει, απλά αφήνει κάτι να πέσει και λερώνει το τζάμι σου. Δεν βρέχει στο κεφάλι σου για να γίνεις μούσκεμα, απλά βρέχει.
Στη Δύση μας αρέσει να κατανέμουμε την αντίληψη μας στις δεκάδες καταστάσεις της συνείδησης που μας είναι γνώριμες. Έτσι βιώνουμε μια συγκεκριμένη κατάσταση όταν ξυπνάμε ή όταν μας παίρνει ο ύπνος, μια άλλη όταν ονειροπολούμε, μια άλλη πάλι όταν είμαστε οργισμένοι κτλ. Σε κάθε μία από αυτές είναι ενεργό ένα άλλο τμήμα του εγκεφάλου, Για το λόγο αυτό τις ονομάζουμε «καταστάσεις συνείδησης», οι οποίες είναι προϊόντα της λογικής ή του πνεύματος μας. Ωστόσο τα επίπεδα αντίληψης υπάρχουν ανεξάρτητα από αυτά. (Η λογική και όλες οι καταστάσεις συνείδησης ανήκουν στο δεύτερο επίπεδο, αυτό του ιαγουάρου. Με αυτό θα ασχοληθούμε σε λίγο).
Ένας Λάικα έρχεται σε επαφή με τον κόσμο μέσω τεσσάρων επιπέδων αντίληψης, τα οποία αντιστοιχούν στις τέσσερις βαθμίδες εκδήλωσης της δόνησης και του φωτός: ο φυσικός κόσμος (το σώμα), ο χώρος των σκέψεων και των πεποιθήσεων (το νοητικό), το βασίλειο των μύθων (η ψυχή) και ο κόσμος του Πνεύματος (spirit, της καθαρής ενέργειας). Αυτά τα επίπεδα αντίληψης αντιστοιχούν στα τέσσερα ενεργειακά σώματα, από τα οποία αποτελείται το ανθρώπινο σώμα. Αυτά βρίσκονται το ένα μέσα στο άλλο σαν τις ρώσικες κούκλες. Εντελώς μέσα βρίσκεται το φυσικό σώμα, το οποίο καλύπτεται και επηρεάζεται από το νοητικό σώμα. Γύρω από αυτά τυλίγεται η ψυχή και το εξωτερικό κάλυμμα σχηματίζεται από το σώμα του πνεύματος, το οποίο αποτελεί ένα είδος μάτριξ (μήτρας) για τα άλλα σώματα και τα καθοδηγεί.
Κατά την ανύψωση από το ένα επίπεδο αντίληψης στο επόμενο διατηρούμε την ικανότητα να λειτουργήσουμε και στο χαμηλότερο επίπεδο. Παράλληλα διευρύνεται η οπτική των καταστάσεων που βιώνουμε. Αυτό μου θυμίζει μια παλιά ιστορία με ένα ταξιδιώτη που συναντά δύο λαξευτές. Ρωτά τον πρώτο: 'τι κάνεις εκεί;' Και παίρνει την απάντηση: 'λαξεύω την πέτρα'. Όταν ρώτησε τον δεύτερο τι κάνει εκεί, αυτός του είπε: 'χτίζω έναν καθεδρικό ναό'. Με άλλα λόγια και οι δύο άντρες κάνουν την ίδια εργασία, όμως ο ένας γνωρίζει πως είναι μέρος ενός μεγαλύτερου ονείρου.
Ο Αϊνστάιν φέρετε να είχε πει κάποτε, πως τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στη ζωή, ποτέ δεν λύνονται στο επίπεδο από όπου προέκυψαν. Εάν μπορούμε λοιπόν να ανέλθουμε σε ένα ανώτερο επίπεδο αντίληψης, αυτό ίσως μπορεί να μας βοηθήσει να βρούμε λύσεις στα προβλήματα μας, να παρατήσουμε τις αντιπαραθέσεις, να θεραπεύσουμε ασθένειες και να νιώσουμε ενότητα με ολόκληρη τη δημιουργία -αντί για τη στενοχώρια και την χωριστικότητα που βιώναμε πριν.
Σε αυτό το κεφάλαιο θα μάθεις πως για κάθε πρόβλημα που συναντάς στον υλικό, τον νοητικό και τον ψυχικό σου κόσμο, υπάρχει μία πνευματική λύση. Θα μάθεις πως η έλλειψη στη ζωή σου δεν λύνεται βρίσκοντας μια άλλη δουλειά και πως τα συναισθήματα εγκατάλειψης και ο θυμός δεν θεραπεύονται με τη γνώση που αφορά τα παιδικά μας τραύματα. Δεν μπορείς να λύσεις αυτά τα προβλήματα στο επίπεδο που δημιουργήθηκαν, αλλά πάντοτε στο αμέσως επόμενο επίπεδο.
Οι Λάικα κατατάσσουν ένα ζώο σε κάθε επίπεδο αντίληψης, το οποίο αντιπροσωπεύει τις δυνάμεις και τις ικανότητες, τις οποίες πρέπει να αποκτήσουμε, για να μπορούμε να επηρεάζουμε την πραγματικότητα αυτού του επιπέδου. (Επιπλέον το κάθε επίπεδο έχει τη δική του γλώσσα και μπορούμε να μάθουμε να τη μιλούμε άψογα.) Ας ρίξουμε λοιπόν μια ματιά στα τέσσερα αυτά επίπεδα ή σκαλοπάτια.
1. Το σώμα και η σωματική αντίληψη: το επίπεδο του φιδιού
Στο φυσικό κόσμο (το σώμα) σχετίζεται με την κατεύθυνση του Νότου και αντιπροσωπεύεται από το φίδι.
Το φίδι είναι ένα πλάσμα που καθοδηγείται από ένστικτα και έχει εξαιρετικά οξεία αντίληψη των αισθήσεων. Οι αισθήσεις αυτές του φανερώνουν αξιόπιστα που υπάρχει τροφή και που κρύβεται κάποιο αρπακτικό ζώο. Και εμείς οι άνθρωποι εμπιστευόμαστε σε σωματικό επίπεδο την εικόνα που μας παρέχουν οι αισθήσεις μας τόσο για το άτομο μας όσο και για τον κόσμο. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια πολύ υλιστική βαθμίδα αντίληψης, όπου όλα είναι απτά, χειροπιαστά, συμπυκνωμένα και δύσκολο να αλλάξουν. Εδώ η πραγματικότητα αποτελείται κατά 99% από ύλη και κατά μόλις 1% από πνεύμα.
Με την αντίληψη του φιδιού μπορούμε να δούμε, να αγγίξουμε και να μυρίσουμε ένα αντικείμενο, όπως ένα καρβέλι ψωμί για παράδειγμα. Γνωρίζουμε πως είναι εκεί, πως μπορούμε να το πιάσουμε σαν αντικείμενο. Δεν αναλογιζόμαστε ούτε τα χρυσά στάχια του σιταριού εντός του ψωμιού, ούτε τα χέρια του αρτοποιού που το ζύμωσαν ή τη φωτιά που μετέτρεψε τη ζύμη σε φαγώσιμο ψωμί.. Βλέπουμε μόνο κάτι το οποίο μπορεί να ικανοποιήσει την πείνα μας. Παράλληλα προς αυτό θεωρούμε και το σεξ, όχι μια έκφραση αγάπης, αλλά μια σωματική δράση για ικανοποίηση της ανάγκης και της λαχτάρας μας γι' αυτό.
Στο επίπεδο του φιδιού περιγράφουμε την πραγματικότητα με μοριακούς και χημικούς όρους. Θα μπορούσαμε να ορίσουμε το ψωμί επιστημονικά ως «ένα τρόφιμο από σιτάρι, μαγιά και άλλα συστατικά με συγκεκριμένη χημική σύσταση». Θα μπορούσαμε επίσης να το χαρακτηρίσουμε απλά «είδος τροφής» και όταν πεινάμε, ακούμε απλά το ένστικτό μας και το τρώμε. Όλα είναι όπως φαίνονται: ένα καρβέλι ψωμί δεν είναι τίποτε περισσότερο από αυτό που είναι, όπως και η κουτσουλιά που αφήνει το περιστέρι να πέσει .
Μόλις αναγνωρίσουμε προβλήματα με τα μάτια του φιδιού, θέλουμε να βρούμε και υλικές λύσεις. Θέλουμε να αλλάξουμε δουλειά, να αγοράσουμε αυτοκίνητο, να βρούμε νέο σύντροφο ή να αρχίσουμε μια σχέση. Τις πρώτες κιόλας ενδείξεις πονοκεφάλου τις ονομάζουμε ημικρανία και παίρνουμε παυσίπονα. Όταν ένα παιδί είναι 'υπερκινητικό' στο σχολείο και σηκώνεται από την καρέκλα του, για να αρχίσει μια φιλονικία με συμμαθητή του, το χαρακτηρίζουμε 'ανάγωγο' και το τιμωρούμε. Μερικές φορές λειτουργούν αυτές οι μέθοδοι, όμως τις περισσότερες παραείναι απλές.
Στο επίπεδο του φιδιού εμπιστευόμαστε πλήρως τα ένστικτα μας αρνούμαστε να σκεφτούμε πιο βαθιά πάνω σε όσα μας απασχολούν σαν προβλήματα. Εργαζόμαστε με εκείνο το τμήμα του εγκεφάλου, το οποίο έχουμε κοινό με τους δεινόσαυρους και τις σαύρες- αισθανόμαστε το σώμα μας, όμως οι νοητικές, δημιουργικές και πνευματικές μας όψεις παραμένουν μη συνειδητές. Σε αυτή την κατάσταση βλέπουμε μόνο την εξωτερική μορφή και αποδεχόμαστε μόνο το προφανές. Για τα αισθήματα μας, όπως και τα αισθήματα των άλλων, είμαστε αντιθέτως τυφλοί. Η δικτυωμένη, σύνθετη σκέψη είναι αδρανής -δρούμε και αντιδρούμε μόνο. Αυτό μπορεί να είναι πολύ χρήσιμο για να ανταπεξέλθουμε στον υλικό κόσμο, διότι σε τελική ανάλυση πρέπει να πληρώσουμε τους λογαριασμούς, να κουρέψουμε το γκαζόν, να πάμε τα παιδιά στο σχολείο, δίχως να βλέπουμε εντός όλων αυτών απαραίτητα κάποια βαθύτερη σημασία. Όπως είχε πει κάποτε τόσο ωραία ο Φρόιντ: «Μερικές φορές ένα πούρο είναι απλά ένα πούρο.»
Το να παραμένουμε στο επίπεδο του φιδιού -να βάζουμε απλώς το ένα πόδι μπροστά από το άλλο - είναι ιδιαίτερα επιβοηθητικό εάν υπάρχουν άμεσες κρίσεις που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Τότε έχει το λόγο ο ερπετικός εγκέφαλος που καθοδηγείται από τα ένστικτα επιβίωσης και κάνουμε απλά αυτό που πρέπει να γίνει. Δεν χαραμίζουμε πολύτιμη ενέργεια για να σκεφτούμε το πρόβλημα, να το αναλύσουμε ή να του επιτρέψουμε να μας ανησυχήσει. Ο καθένας γνωρίζει πόσο κουραστικό είναι όταν κάποιος αρνείται να λειτουργήσει σε αυτό το επίπεδο μολονότι θα ήταν τόσο πρακτικό. Ένας τέτοιος τύπος αποφασίζει να δίνει βαθύτερο νόημα ακόμη και στα πιο μπανάλ πράγματα, αντί απλά να κάνει τη δουλειά του.
Τα ένστικτα του φιδιού είναι πολύ χρήσιμα επειδή ακριβώς μας προστατεύουν από κινδύνους, πριν ακόμη τους αντιληφθούμε συνειδητά - λαμβάνουμε «κακές δονήσεις» από κάποιο άνθρωπο ή κάποιο τόπο και τον αποφεύγουμε, δίχως να γνωρίζουμε το λόγο. Ή έχουμε την αίσθηση πως μπροστά μας βρίσκεται ένας έλεγχος με ραντάρ και παίρνουμε το πόδι από το γκάζι.
Το βασίλειο του φιδιού είναι ένα χρήσιμο επίπεδο, το οποίο πρέπει να χειριζόμαστε με μαεστρία για να μπορούμε να λειτουργούμε με επιτυχία στο επίπεδο του υλικού κόσμου και να τακτοποιούμε τα θέματα του με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο. Εάν όμως υπερισχύει σε κάθε περίπτωση το ένστικτο αυτοσυντήρησης, σίγουρα δεν θα είμαστε ευχάριστη παρέα. Τότε θα συνηθίζουμε να αναζητούμε τα πιο χειροπιαστά σημάδια ασφάλειας, όπως ένα παχύ λογαριασμό στην τράπεζα και όλα τα άλλα υλικά 'παιχνιδάκια'. Επιτρέπουμε να μας οδηγεί η απληστία, η τσιγκουνιά και η δυσπιστία. Κάνουμε την πάπια ή κάνουμε επίθεση, πριν ακόμη ο άλλος προλάβει να κάνει οτιδήποτε. Συσσωρεύουμε όπλα, χτίζουμε τείχη και φράχτες. Σε ανασκαφές οικισμών από τη Νεολιθική εποχή, αρχαιολόγοι ανακάλυψαν πως οι άνθρωποι έχτιζαν αμυντικές κατασκευές, οι οποίες δεν είχαν ως στόχο να τους προστατέψουν από ζωντανούς εχθρούς, αλλά από αόρατα πνεύματα και κινδύνους τους οποίους αντιλαμβάνονταν στο επίπεδο του φιδιού.
Δυστυχώς ένα μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας παραμένει εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια σε αυτό το επίπεδο του φιδιού. Οι άνθρωποι που παίρνουν τοις 'μετρητοίς' τις προσταγές της Βίβλου ή του κορανίου, να σκοτώσουν τους άπιστους, βρίσκονται επίσης σε αυτό το επίπεδο του φιδιού. Για το δικό μας καλό, αλλά και το καλό του κόσμου μας, πρέπει να μάθουμε να ανυψώνουμε την αντίληψη μας ψηλότερα, διότι το φίδι κυβερνά σε ένα αιμοβόρο, ψυχρό βασίλειο, όπου ισχύει το «οφθαλμός αντί οφθαλμού και οδόντας αντί οδόντα».
Alberto Villoldo Οι τέσσερις επιγνώσεις
|
